FtS61
Χάρις σε μία κορυφαία πράξη αγάπης προς το Σκαμνό τα εγγόνια του Ευθύμιου Αποστολόπουλου τιμούν τη μνήμη αυτής της εξέχουσας προσωπικότητας και επιτρέπουν στον Πολιτιστικό μας Σύλλογο, να χρησιμοποιήσει τον ελεύθερο οικοπεδικό χώρο μπροστά στο ιστορικό σπίτι, χωρίς να υποστούν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας ουδεμία απολύτως βλάβη (βλέπε «αλληλογραφία»), για να διαμορφώσει με επίστρωση ψιλής άμμου ποταμού πρόχειρη εγκατάσταση άθλησης βόλλεϋ και μίνι ποδόσφαιρου (Sand volley, sand Soccer).
Μπροστά στο λιθόκτιστο οίκημα που κρύβει μέσα του ολάκαιρη τη νεώτερη ιστορία του χωριού, θα έχουν την ευκαιρία τα Σκαμνιωτόπουλα να μάθουν για την οικογένεια του Ευθύμιου Αποστολόπουλου, του συνετού ανθρώπου που είχε μεγάλη προσήλωση σε αρχές που έφθαναν μέχρι και στην υπερβολή. Πολεμιστής ο ίδιος με τα ελληνικά στρατεύματα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, πολέμησε γενναία ενάντια στον Τούρκο και το Βούλγαρο –μάχη Σκρα, Λαχανά- και δέχθηκε δύο διαμπερή τραύματα στο στήθος. Αν και ξεχώριζε σαν προσωπικότητα, σαν προκομμένος άνθρωπος και απολάμβανε γενικής εκτίμησης και παραδοχής, αλλά τίποτα δεν κολάκευε τον Ευθύμιο Αποστολόπουλο, παρά η προσφορά του στην πατρίδα. Αυτό θεωρούσε αξιόλογο τίτλο τιμής. Αυτό διδάχθηκε από τους υψηλόφρονες προγόνους του, αυτό δίδαξε σε μας και με μερικές λακωνικές φράσεις, θυμάμαι, στη δεκαετία του ’50 το χάραξε σε μία τσιμεντοκολώνα και με σφράγιζε δια βίου -μικρό μαθητούδι τότε-, σαν ανεξίτηλο μήνυμα, σα στάση ζωής.
Προνοητικός και αποφασιστικός όταν έπρεπε, συμβούλεψε το μικρότερο αδελφό του, λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου: «Νικόλα, να πάρεις ένα όπλο, μη χρειαστείς να υπερασπιστείς την τιμή της οικογένειάς σου!» Κι αυτό έκανε ο πιστός και υπάκουος αδερφός. Μπορεί να του κόστισε ακριβά. Μπορεί να ξυλοκοπήθηκε άγρια, από τους Ιταλούς κατακτητές, χάνοντας το φως από το ένα του μάτι. Μπορεί να φυλακίστηκε, μπορεί να βασανίστηκε πολύ σκληρότερα από τους ίδιους τους Έλληνες εξ αιτίας της συμμετοχής του στο ΕΑΜ, λίγο μετά. Ο μικρός αδελφός δεν ήθελε να υστερήσει σε δόξα και φιλοπατρία από τον Ευθύμιο.
Στο ίδιο αυτό κτίριο στεγάστηκε το Δημοτικό Σχολείου Σκαμνού και εκεί έλαβαν τα πρώτα τους γράμματα πολλοί από τους μεγαλύτερους Σκαμνιώτες.
Τα εγγόνια του Ευθύμιου Αποστολόπουλου και από τις τέσσερις οικογένειες, του Απόστολου, του Γιάννη, της Αθηνάς και της Κατίνας είναι με το δίκιο τους, πολύ υπερήφανα για τις ρίζες τους και γνωρίζουν πως με την κίνησή τους αυτή τελούν ένα μνημόσυνο τιμής προς το παππού και όσους από τους γονείς δεν είναι πια στη ζωή. Δεν έχουν συνεχή παρουσία τα παιδιά στο Σκαμνό, αλλά νοιώθουν το σκίρτημα της ρίζας τους και τα περισσότερα από αυτά φέρνουν στη μνήμη τους εικόνες από τη δεκαετία του ’50 με τους κήπους, την πίσω Βρύση και τα όμορφα στέκια του καλοκαιριού.