FtS53

υπό Γεωργίου Πούλιου
Δικηγόρου Αθηνών
Μέλους του Ορειβατικού & Φυσιολατρικού Συλλόγου Ηλιούπολης

Οι μεγάλες επέτειοι, όπως η 25η Μαρτίου 1821, είναι σταθμοί-μνημόσυνα, όπου τα έθνη οφείλουν να μελετούν το παρελθόν και να σχεδιάζουν το μέλλον.
Η ελληνική ψυχή σήμερα σε επιτέλεση του χρέους αυτού οδηγεί με ευγνωμοσύνη τη σκέψη μας, στις σεπτές σκιές των χιλιάδων γνωστών και αγνώστων ηρώων, που πραγματοποίησαν την ανάσταση του έθνους.
Η 25η Μαρτίου είναι ημέρα λευτεριάς των νεοελλήνων, η αυγή μιας μακρόχρονης νύχτας.
Ας αφήσουμε τη σκέψη μας να πετάξει προς τα πίσω. Να πετάξει ώσπου να φθάσει και να σταθεί στην αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που κυριεύθηκε η Πόλη. Η Μεγάλη Πόλη. Η Κωνσταντινούπολη. Το καύχημα του Ελληνισμού.
Από εκείνη την ημέρα βουβάθηκαν πια τα τετρακόσια σήμαντρα και οι εξήντα δυό καμπάνες της Αγίας Σοφίας. Από εκείνη την ημέρα άρχισε ο εξισλαμισμός, ο εκπατρισμός, η καταστροφή της περιουσίας, ο κεφαλικός φόρος, το φρικτό παιδομάζωμα. Όλα τα χρόνια της υποδούλωσης του Έλληνα στον Τούρκο, σαν τη σπίθα στη στάχτη, περιμένει κλεισμένη και σιγοκαίει στην καρδιά του κάθε Έλληνα, ο πόθος της Λευτεριάς.

[“Η έξοδος του Μεσολογγίου” 1853, Εθνική Πινακοθήκη, έργο Θεοδώρου Βρυζάκη]

Τον ιερό αυτό πόθο τον δημιουργεί ο παπάς, ο δάσκαλος, στο κρυφό σχολειό, μέσα στο οποίο μεσάνυχτα μαζεύονται τα σκαβόπουλα – Ελληνόπουλα και ακούνε τα θεϊκά λόγια από τα τρεμάμενα χείλη τους.

Μη σκιάζεσθε τα σκότη τα πυκνά!
Η λευτεριά, σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι
της νύχτας το ξεμέρωμα θα φέρει.

Το 1814 θα συγκροτηθεί στην Οδυσσό της Ρωσίας η φιλικά εταιρεία η οποία θα προετοιμάσει, ότι χρειάζεται για τη μεγάλη ημέρα.
Τα τραγούδια του Ρήγα Φεραίου έχουν ενθουσιάσει και αρχίζουν ν΄αποδίδουν τους καρπούς των. Και θα φθάσουμε στο 1821, αφού πρώτα θα προηγηθούν 15 επαναστάσεις (1462, 1463, 1481, 1571, 1585, 1603, 1617, 1645, 1680, 1687, 1766, 1770, 1782, 1789, 1808).
Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δίνει το σύνθημα της επαναστάσεως. Η Πελοπόννησος ξεσηκώνεται κατά του τυράννου. Ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του Τούρκου, αλλά και το θάρρος και η ελπίδα του Έλληνα. Η επανάσταση έχει ανάψει. Οι πανύψηλες φλόγες της πηδούν, στη Στερεά Ελλάδα, στα νησιά, παντού, και μεταδίδουν το φως της Αναστάσεως.
Ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα δίνει παράδειγμα αυτοθυσίας, για την πατρίδα και τη θρησκεία.
Από τον Καραϊσκάκη, ως τον πιο ανώνυμο ήρωα του Μεσολογγίου ένα ήταν το πνεύμα που ενεψύχωνε όλους τους Έλληνες σ΄αυτόν τον αγώνα του «21»: Ελευθερία ή θάνατος! Οι Τούρκοι είχαν με το μέρος τους την ύλη, οι Έλληνες την ψυχή. Ο Ανδρούτσος στη Γραβιά. Ο Ζαφειράκης στη Νάουσα. Στην Ήπειρο έχουμε τα ιερά κατορθώματα του Σουλίου και το χορό του Ζαλόγγου, στο Μανιάκι τον Παπαφλέσσα.
Τα νησιά μας περηφανεύονται για τον Μιαούλη, Κανάρη, Κουντουριώτη, Πιπίνο, Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους, Κρήτη, ολοκαύτωμα Αρκαδίου, Μακεδονία – Εμμανουήλ Παπάς.
Αλλά μαζί μ΄αυτούς τους γνωστούς ήρωες πολεμούσαν με την ίδια λεβεντιά και ευψυχία και άλλοι Έλληνες που δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους.
Οι Έλληνες, της 25ης Μαρτίου 1821 γνώριζαν το χρέος που είχαν προς την Πατρίδα. Γνώριζαν ότι ήταν ένα έθνος που του αξίζει να ζει ισότιμα με όλα τα ελεύθερα έθνη, να ζει και να δημιουργεί μέσα στον αέρα της Λευτεριάς.
Την ιδέα αυτή κρατούσαν οι πρόγονοί μας του 1821 που την είχαν και αυτοί κληρονομήσει και μας την κληροδότησαν και είναι αρκετό αυτό το όπλο, για να δώσει τη νίκη οποιαδήποτε στιγμή χρειασθεί.