Ασφαλώς δεν αρκούν οι προσπάθειες των διωκτικών αρχών. Χρειάζεται μία σταυροφορία όλων των κοινωνικών φορέων. Η σταυροφορία όμως αυτή θα πρέπει να στηρίζεται στη γνώση και ειδικότερα στη γνώση των αιτίων που οδηγούν τους νέους στα ναρκωτικά και στο σωστό τρόπο αντιμετώπισής τους. Ο αγώνας πρέπει να ξεκινήσει από την οικογένεια, το βασικό πυρήνα της κοινωνίας μας. Μέσα σε μία κοινωνία ιδιαίτερα σκληρή, τα παιδιά αντιμετωπίζουν αναρίθμητους κινδύνους. Τα ναρκωτικά αποτελούν ασφαλώς τον υπ΄αριθμόν ένα κίνδυνο.

Είναι δυνατόν να εντοπίσουμε έγκαιρα ένα τέτοιο μπλέξιμο:

Ας προσέξουμε λοιπόν:

• Ανεξήγητη αλλαγή στις παρέες και τους φίλους
• περίεργο και εντυπωσιακά διαφορετικό ντύσιμο και χτένισμα
• απομόνωση στο δωμάτιο για πολλές ώρες
• ανεξήγητη παραμονή στην τουαλέτα για πολλές ώρες
• ψέματα ή αμήχανες δικαιολογίες για το που και με ποιους περνάει την ελεύθερη ώρα του
• ξαφνικές αναχωρήσεις ή αποχωρήσεις από το σπίτι
• τηλεφωνήματα από αγνώστους
• αδικαιολόγητες απουσίες από το σχολείο
• μείωση της επιδόσεως στα μαθήματα και αδιαφορία γι΄αυτά
• ανορεξία – απώλεια βάρους
• ξαφνικές αλλαγές στη διάθεση, επιθετικότητα, νευρικότητα
• αϋπνίες ή υπνηλίες
• σπατάλη χρημάτων, συνεχείς απαιτήσεις για χαρτζιλίκι
• ασυνήθιστες σκόνες, χάπια, κάψουλες, αλουμινόχαρτο, βελόνες, σύριγγες ανάμεσα στα προσωπικά του είδη
• έλλειψη ενδιαφέροντος για χόμπι, σπορ, δημιουργική απασχόληση

Ασφαλώς με τη συνδρομή κάποιων από αυτές τις ενδείξεις δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι το παιδί παίρνει ναρκωτικά. Απλά πρέπει να το πλησιάσουμε και να επιδιώξουμε το διάλογο μαζί του. Αν από τη συζήτηση φανεί το πρόβλημα, τότε:

• Ενημερώνονται οι γονείς και κηδεμόνες σωστά για τα ναρκωτικά και τις δυσάρεστες συνέπειές τους
• Να κάνουν ξεκάθαρα γνωστή τη θέση τους ως προς το θέμα, ώστε το παιδί να ξέρει πως το αντιμετωπίζουν
• να αποφεύγεται οποιαδήποτε μη εποικοδομητική επίπληξη
• μιλάμε ήρεμα με το παιδί για την ανησυχία μας, για το ενδιαφέρον μας γι αυτό και για τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η συμπεριφορά του
• αποφεύγουμε τις ετικέτες. Δεν χαρακτηρίζουμε το παιδί αλλά τη συμπεριφορά του. Δεν λέμε πράγματα που θα διέκοπταν κάθε επικοινωνία μαζί του.

Σκοπός μας είναι να κάνουμε το παιδί να καταλάβει, ότι ενώ ανησυχούμε για τη συμπεριφορά του που την αποδοκιμάζουμε, επιθυμούμε να το βοηθήσουμε.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να

• δραματοποιηθεί η κατάσταση, αφού μπορεί κανείς να οδηγηθεί στην εντύπωση ότι το παιδί του είναι ναρκομανής και πιθανόν αυτό να μην είναι αλήθεια
• να μην παίρνονται τα πράγματα στα σοβαρά, με την πίστη ότι δεν είναι κάτι το σοβαρό, ότι δεν θα ξαναρχίσει και ότι είναι φυσικό, αφού πολλά παιδιά το κάνουν
• να παρθούν μέτρα αυστηρά χωρίς να προηγηθεί συζήτηση δηλ. απαγόρευση εξόδων, προσφυγή στην Αστυνομία ή βίαιες αντιδράσεις

Αντίθετα να έχουμε υπόψη:

• Αν το παιδί παίρνει ναρκωτικά, αυτό μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς. Με τη χρήση ναρκωτικών μπορεί να καλύπτει τα προβλήματα που θα μπορούσαν να εκδηλωθούν διαφορετικά (με μία φυγή ή απόπειρα αυτοκτονίας)
• Είναι ανάγκη να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί τα παίρνει και να αποκαταστήσουμε το διάλογο μαζί του. Συζητώντας αντικειμενικά, χωρίς υπερβολές και προσβολές. Να του δείξουμε ότι το εμπιστευόμαστε και ότι μπορεί οποτεδήποτε να υπολογίζει στη βοήθειά μας.
• Πριν από τη συζήτηση, αξίζει η συμβουλή ενός ειδικού. Η οικογένεια μπορεί να παίξει έναν πρωταρχικό ρόλο.
• Συχνά ο δρόμος είναι μακρύς. Θα πρέπει να είναι σύμφωνοι και οι δύο. Να ανέβουν ψηλά και να κατέβουν χαμηλά. Ξανά και ξανά. Η παρουσία των γονιών κοντά του θα είναι μία παρηγοριά αλλά και μία ελπίδα.