Επανεκλογή του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας

Το μήνυμα που απέστειλε στον Πρόεδρο κ. Κωστή Στεφανόπουλο ο καλός μας φίλος κ. Γεώργιος Πούλιος απηχεί τις θέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού και αντί άλλου σχολίου, προτιμούμε να το παραθέσουμε αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου, προσυπογράφοντάς το ανεπιφύλακτα και καθ΄ολοκληρίαν:

Καλή τύχη θέλησε να Σας γνωρίσω, τόσο ως πολιτικό, όσο και ως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, φθάσατε πολύ πιο πάνω από τις προδοκίες του Ελληνικού Λαού. Καταφέρατε να κερδίσετε όλους τους Έλληνες. Μας έχετε κάνει να νοιώθουμε υπερήφανοι. Μας εκπροσωπείτε επάξια.
Με την επανεκλογή Σας κάνατε τρία ρεκόρ:
-Για πρώτη φορά Πρόεδρος συγκέντρωσε 269 ψήφους
-Για πρώτη φορά Πρόεδρος ψηφίσθηκε από τα δύο μεγάλα κόμματα
-Για πρώτη φορά Πρόεδρος εκλέχθηκε για δεύτερη συνεχή θητεία.
Δίκαια επανεκλεγήκατε.
Έχετε αποδείξει στην πράξη με την συμπεριφορά Σας, ότι είσθε άξιος να κατέχετε αυτό το μεγάλο αξίωμα.
Επιτρέψτε μου: Είστε Λιτός-Ευγενής-Προσιτός στους πολίτες –Συνεπής στις πραγματικές Σας υποχρεώσεις –Θαρραλέος όταν χρειάσθηκε στα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδος. Κερδίσατε με το σπαθί Σας την εκτίμηση και αγάπη των πολιτών.
Στην απρέπεια του ιδιόρρυθμου Αλέφαντου δείξατε όχι μόνο τη μεγαλοψυχία Σας, αλλά και την πίστη Σας, στην ελευθερία του λόγου και τους Δημοκρατικιούς θεσμούς.
Σας εύχομαι υγεία και καλή επιτυχία στη μεγάλη Σας αποστολή, για το καλό της Πατρίδοςμας, που μέχρι σήμερα έχετε προβάλει και υπερασπισθεί επιτυχώς.
Με απεριόριστη εκτίμηση
Αθήνα, 10.02.2000

Προς βουλευτικές εκλογές, άλλοτε και τώρα

Έχει ήδη προσδιορισθεί η ημερομηνία των βουλευτικών εκλογών και παρά τις εργώδεις προσπάθειες των πολιτικών σχηματισμών, φαίνεται, κατά πως προκύπτει και από τις ειδικές έρευνες, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος που το βάζουν να ξεπερνάει το 40% αποστασιοποιείται και δεν δείχνει να μετέχει ενεργά στα προεκλογικά τεκταινόμενα. Βεβαίως αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αφού και πέρυσι με τις ευρωεκλογές μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων προτίμησε να περάσει τη μέρα του στις παραλίες καθώς διενεργήθηκαν καλοκαίρι. Η άποψη ότι στις βουλευτικές / εθνικές εκλογές τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά και όλοι θα σπεύσουν με φανατισμό να πάρουν θέσεις «πολιτικής» μάχης, δεν δικαιώνεται και έτσι φαίνεται θα οδηγηθούμε μέχρι τις κάλπες.
Θα είχε ενδιαφέρον να αναλυθεί το φαινόμενο, αλλά στη Σκαμνιώτικη κοινωνία του σήμερα, που σε τίποτα δεν μοιάζει με το χθές του ακραίου φανατισμού και της αντιπαράθεσης και που δικαίως περιποιεί τιμή σε όλους μας, ο νους μας στρέφεται για λίγο στο κοντικό μα και το απώτερο μεταπολεμικό παρελθόν, όπως το ζήσαμε ή βιώσαμε τις κωμικοτραγικές συνέπειές του συνέπειες και τακτικές πολλοί από μας. Τα στοιχεία από τα τμήματα ασφάλειας της χώρας, όπως είχαν δοθεί από τους «εθνικόφρονες» συγχωριανούς ήταν σαφή: «ο πατέρας του, μέλος του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, εθεάθη να διαβάζει την εφημερίδα Αυγή», «ο αδελφός του Α εξεδηλώθη στις εκλογές του 1956 υπέρ της ΕΔΑ». Φυσικά δεν χρειαζόνταν και τίποτ΄άλλο για να πληρώνει κανείς διάφορους λογαριασμούς ως «επηρρεαζόμενος και εμφορούμενος» από αριστερές αντιλήψεις και να μην μπορεί να βρει στον ήλιο μοίρα, ως δεύτερης κατηγορίας Έλληνας. Έτσι βόλευε το πράγμα διάφορους ανεύθυνους τυχοδιώκτες, ώστε να νέμονται την εξουσία έστω σαν τοπικοί «παράγοντες», «ανταποκριτές», «κομματάρχες» κλπ. Τόσο μεγάλη ήταν η προσήλωσή των στις ιδέες της εθνικοφροσύνης που πολλοί εξ αυτών χωρίς δισταγμό έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις της σοσιαλιστικής παράταξης που κυβερνά τον τόπο μας για δύο δεκαετίες περίπου και να αρχίσουν την ίδια δουλειά του ρουσφετιού που την ήξεραν καλά. Έστι φάνηκε το πραγματικό ιδεολογικό υπόβαθρο και ο βαθύς προβληματισμός για το έθνος και το μέλλον του, αυτού του είδους των «εθνικοφρόνων», όπως με κομπασμό αυτοχαρακτηρίζονταν. Άλλοι με ανύπαρκτη έως ελάχιστη προσφορά στην εθνική αντίσταση κινήθηκαν στη λογική του ρεβανσισμού. Να πάρουμε εμείς τώρα την κουτάλα της εξουσίας! Να πάρουμε σύνταξη αντιστασιακού! Υπερβολές και αμετροέπειες που προσβάλλουν κάθε έννοια αισθητικής και πατριωτισμού. Σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα επίπεδα. Με το πρώτο «καλημέρα» σε λούζει ο «ήρωας» με ατέλειωτες αφηγήσεις, κομπασμούς και θούρια γύρω από την αντιστασιακή του δράση. Χωρίς μέτρο, χωρίς σεμνότητα. Αλλά ο απλός και έντιμος Έλληνας Πατριώτης αποφεύγει τις υπερβολές: «Δεν έκαμα και τίποτα σπουδαίο! Είμαι Έλληνας. Ό,τι έκαμα, το έκαμα για την Πατρίδα μου και δεν περιμένω κάποια ανταλλάγματα από κανέναν!».

Χρηματιστήριο

Δεχθήκαμε τη φιλική παρατήρηση ότι δεν ασχοληθήκαμε μέσα από τις στήλες της ΦτΣ με το χρηματιστήριο που συγκινεί και ενδιαφέρει σχεδόν όλους τους Έλληνες και φυσικά πολλούς Σκαμνιώτες επενδυτές. Το σίγουρο καλό είναι ότι υποκαταστάθηκαν άλλου είδους αντιπαλότητες με τις συζητήσεις για το χρηματιστήριο, ακόμη και στο Σκαμνό, όπως και σε κάθε χωριό της χώρας. Η μεγάλη έξαρση που παρατηρήθηκε πέρυσι και συνεχίσθηκε μέχρι το φθινόπωρο, ήταν τόσο εντυπωσιακή, πέρα και έξω από κάθε περιθώριο τεχνικής ανάλυσης, ώστε ο κάθε ειδικός και η επιστήμη σήκωσαν τα χέρια ψηλά μη μπορώντας να δώσουν λογικές εξηγήσεις για την ξέφρενη ανοδική πορεία.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η πορεία προς την ΟΝΕ (=Οικονομική & Νομισματική Ενοποίηση) που έστω και με καθυστέρηση φαίνεται να έχει διασφαλισθεί, αποτελεί θετικό παράγοντα για τη χώρα με άμεσο αντίκτυπο στο Χρηματιστήριο. Το ίδιο οφείλουμε να σημειώσουμε σε σχέση με την κατάσταση στην Βαλκανική, δηλ. το πέρας της πολεμικής σύρραξης στο Κόσσοβο και τη βελτίωση των σχέσεών μας με την πΓΔΜ και ιδιαίτερα με την Τουρκία. Η περυσινή όμως άνοδος ήταν τόσο μεγάλη που εκτιμάται ότι σε μεγάλο βαθμό έχει προεξωφληθεί η θετική επίπτωση από αυτές τις εξελίξεις.
Ανεξάρτητα από την φιλολογία αυτή, έχουμε τη γνώμη, ότι μερικά ζητήματα θεσμικής υφής γύρω από τη λειτουργία του χρηματιστηρίου θα πρέπει να αντιμετωπισθούν καλύτερα. Θεωρείται, επί παραδείγματι, απαράδεκτο να αντλούνται τεράστια ποσά για αύξηση κεφαλαίου και να μην ελέγχεται επαρκώς εκ των προτέρων και εκ των υστέρων ο σκοπός για τον οποίο εισπράττονται τα χρήματα. Αυτό είναι το ελάχιστο που έχει να κάνει κάθε πιστωτικό ίδρυμα που χορηγεί ένα δάνειο και παρακολουθεί στενά την επιχείρηση που χρησιμοποιεί τους πόρους. Κατά μείζονα λόγο αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει στο χρηματιστήριο, όπου μιλάμε για την προστασία των χρημάτων του απλού έλληνα αποταμιευτή.
Ο οικονομικός τύπος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρέφονται μεν προς τον μεγάλο όγκο των επενδυτών με καθαρά εμπορικά κριτήρια, αλλά, φρονούμε, δεν ανταποκρίνονται ούτε κατ ελάχιστον στις υποχρεώσεις των. Σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνον δεν συμβουλεύουν το επενδυτικό κοινό, αλλά και παραπληροφορούν. Δεν είδαμε, για παράδειγμα, να δημοσιεύονται αναλύσεις και μελέτες για την πορεία και προοπτική συγκεκριμένων κλάδων οικονομίας, όπως η κλωστοϋφαντουργία που δεν έχει προοπτική, δεχόμενη, όπως ολόκληρη η Ευρώπη, τα βαριά πλήγματα από τον ανελέητο ανταγωνισμό των χωρών χαμηλού κόστους (Άπω Ανατολή, Τουρκία κλπ). Το ίδιο βαμβακερό νήμα το προσφέρει η Τουρκία σε τιμή πέντε φορές χαμηλώτερη!
Εντυπωσιάζει δυσάρεστα το γεγονός ότι οι διάφοροι ειδικοί δεν μπαίνουν στον κόπο ή κατά πάσα πιθανότητα δεν διαθέτουν τις κατάλληλες γνώσεις να δώσουν βασικές πληροφορίες στους ενδιαφερόμενους, όπως για παράδειγμα, ποιά είναι η περιουσιακή συγκρότηση της υπόψη επιχείρησης και τι πραγματική αξία αντιπροσωπεύει ο τίτλος που του προτείνεται να αγοράσει, ποια είναι η δυναμική πραγματοποίησης κερδών της επιχείρησης διότι κατ΄ουσίαν τα μελλοντικά κέρδη προεξωφλούνται, αν δεν προχωρήσει κιόλας λίγο παραπέρα για να δει «πίσω από τους αριθμούς» των ισολογισμών κρίσιμα στοιχεία. Τα κέρδη είναι καλά, αλλά προέρχονται από μή λειτουργικές δραστηριότητες, άρα δεν έχει προοπτική η επιχείρηση κοκ
Μεγάλη ευθύνη εντοπίζεται στις λεγόμενες μετοχοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων. Το ζητούμενο δεν είναι η μετοχοποίηση, μέσα από την οποία θα αντληθούν κάποιοι πόροι, αλλά η διασφάλιση θετικής αναπτυξιακής πορείας για κάθε επιχείρηση, μέσα από μία ιδιωτικοποίηση. Ανάπτυξη όμως μπορεί να εξασφαλίσει μία διοίκηση από άξιους ειδικούς επαγγελματίες και όχι κομματικά στελέχη που διορίζονται με άλλα κριτήρια.

Πανωτόκια

Το ζήτημα αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά το τελευταίο διάστημα επανήλθε με ένταση στην επικαιρότητα και συζητήθηκε πλατιά, αλλ΄ως τόσο πιστεύουμε, ότι δεν δόθηκαν όλα τα στοιχεία και δεν προέκυψαν ασφαλή συμπεράσματα. Έχει δε σημασία να συμβεί αυτό, διότι, αν δεν εντοπισθούν τα λάθη του παρελθόντος στην σωστή τους διάσταση, δεν μπορούμε να περιμένουμε, ότι θα διδαχθούμε, θα γίνουμε σοφώτεροι και θα λάβουμε τα σωστά μέτρα διόρθωσης. Βεβαίως οι κυβερνητικοί παράγοντες, οι τραπεζικοί και οι πολιτικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους, αλλά δεν θέλησαν να τις κοινοποιήσουν, εν όψει μάλιστα και εκλογών.
Δεν συμμεριζόμαστε την άποψη ότι όλοι οι δανειολήπτες συλλήβδην είναι «μπαταξήδες». Σαφώς υπάρχει στο χώρο αυτόν και μία μερίδα δανειοληπτών που πήραν το δάνειο χωρίς να έχουν πείσει τον εαυτό τους, ότι θα πρέπει να το επιστρέψουν. Αυτή η περίπτωση όμως, φρονούμε σθεναρά, δεν αποτελεί παρά ένα μικρό ποσοστό. Στην πλειοψηφία των μιλάμε για επιχειρηματίες που έπεσαν θύματα μιας θεσμοθετημένης τοκογλυφίας και βάναυσης κακομεταχείρισης.
Το πρόβλημα είναι παλιό και την ίδια ευθύνη μοιράζονται και οι συντηρικές κυβερνήσεις του παρελθόντος και ανάγεται στον σφιχτό εναγγαλισμό των εκάστοτε κυβερνήσεων με τις τράπεζες που ήταν πάντοτε στην μεγάλη τους πλειοψηφία –και πολύ περισσπότερο στο παρελθόν- κρατικές. Θαλασσοδάνεια ρουσφετολογικά σε ημέτερους, ρουσφετολογικοί διορισμοί προσωπικού από το παράθυρο, άκρατος κομματισμός, όπως συμβαίνει σε κάθε κρατική επιχείρηση ή οργανισμό, εξανέμησαν κάθε έννοια χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης και διόγκωσαν τα έξοδα λειτουργίας των τραπεζών σε δυσθεώρητα ύψη. Άλλο που δεν ήθελαν οι ιδιωτικές και ξένες τράπεζες που δραστηριοποιούνται στον τόπο μας! Οι διορισμένοι «ημέτεροι» τραπεζίτες έστελναν κάθε τόσο το λογαριασμό στους ευνοϊμένους κυβερνητικούς οι οποίοι άλλωτε με έκτακτες ενισχύσεις από την κεντρική τράπεζα και πάντοτε με την απαράδεκτη αύξηση των επιτοκίων χορηγήσεων προσπαθούσαν να μπαλώσουν τα… αμπάλωτα, για να φθάσει παρά ταύτα η Εθνική, το μεγαλύτερο πιστωτικό ίδρυμα της χώρας, εδώ και δύο μόλις χρόνια να καταρτίσει Ισολογισμό με μηδέν (0) αποτέλεσμα. Όδυνεν όρος και έτεκεν …ούτε κάν μυν!
Οι ευθύνες από αυτή την δυσάρεστη κατάσταση είναι μεγάλες και βαρύνουν και τα δύο μεγάλα κόμματα διότι υιοθέτησαν την ίδια περίπου πολιτική στο συγκεκριμένο ζήτημα. Είναι ντροπή στη χώρα μας η ελληνική οικονομία να υποφέρει από την επαχθή χρηματοδότηση των με απίστευτα υψηλά επιτόκια και τη διαφορά ecart (=είναι όρος γαλλικός που χρησιμοποιούν οι τραπεζικοί για να δείξουν το εύρος της διαφοράς μεταξύ επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων) να κυμαίνεται στη χώρα μας στο επίπεδο των 7-8 ποσοστιαίων μονάδων έναντι μόλις 1,5 ποσοστιαίας μονάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Για να μήν προχωρήσουμε στους ληστρικούς καταλογισμούς τόκων επί τόκων ή τις γκαγκστερικές συμπεριφορές άρνησης να δοθούν αναλυτικά στοιχεία λογαριασμού, τους εκβιασμούς με τις αναγκαστικές εκποιήσεις περιουσίας, ξεσπιτώματα κλπ.
Οι συνέπειες είναι τεράστιες και η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει τη μεγάλη ευθύνη του δίδυμου “Κυβερνήσεις-Τράπεζες” στην υστέρηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και στην αποδιοργάνωση και την απαράδεκτα χαμηλή ανταγωνιστικότητα –το τριτοκοσμικό ίσως επίπεδο- των ελληνικών τραπεζών, που τώρα πλέον στηρίζονται στα αναρίθμητα ακίνητα των δύστυχων δανειοληπτών που διεκδίκησαν σαν εμπράγματες διασφαλίσεις. Σαν κτηματικές εταιρίες έχουν πράγματι επιτύχει και σ΄αυτό αποδίδεται εν πολλοίς η καλή πορεία της τιμής των μετοχών των, σαν πιστωτικά ιδρύματα, όμως, που έχουν να συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, βαρύνονται με κρίματα.

Μετρό και αμετροέπειες

Και ποιος δεν χάρηκε με τη παράδοση του μετρό της Αθήνας στη χρήση του επιβατικού κοινού; Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αξία και σημασία αυτού του έργου. Όμως η υπερβολή στην προβολή αφήνει μία κάποια στυφή γεύση σε αρκετούς συμπολίτες μας, στον τόπο που γέννησε και θέσπισε το μέτρο. Το πολύ το “κύριε ελέησον” το βαριέται κι ο Θεός, λέμε εμείς οι Ρουμελιώτες. Μιλάμε για το μεγάλο πανηγύρι και το πήγαιν΄ έλα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ιδίως και εν όψει εκλογών, που σε κάποιο σημείο πέρασε και τα σύνορά μας για να γράψουν σκωπτικά οι Financial Times: «Το δεύτερο μεγάλο έργο μετά τον Παρθενώνα εγκαινιάσθηκε στην Αθήνα!»
Και βέβαια δεν έχουμε κάνει ειδική έρευνα να δούμε μήπως και άλλα έργα στον τόπο μας διεκδικούν μία παρόμοια θέση σπουδαιότητας μετά τον Παρθενώνα, όπως ίσως ο Ισθμός, ο σιδηρόδρομος, αλλά το στοιχείο που μας στενοχωρεί και μας βάζει σε μεγάλες απορίες και μελαγχολία, είναι ακριβώς αυτή η υπερβολή. Θα ταίριαζε περισσότερη αυτοσυγκράτηση στα πανηγύρια και τις τυμπανικρουσίες, γιατί όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν από τα δημοσιεύματα, ότι το μεγάλο αυτό έργο παραδόθηκε με κάμποσα χρόνια καθυστέρηση, κολοβό (13 μόλις χιλιόμετρα από τα 30 αρχικά προγραμματισμένα) και με μία ιλιγγιώδη υπέρβαση του κόστους. Δεν είμαστε σε θέση να σχολιάσουμε άλλες παραμέτρους του ζητήματος, όπως για παράδειγμα σχόλιο κυβερνητικού βουλευτή εξ Ευβοίας που ανέφερε –λόγω της ειδικότητας του ως μηχανικού- ότι «το έργο δε περιποιεί ιδιαίτερη τιμή στους τεχνικούς». Δεν στεκόμαστε στο ότι ξεχάσθηκαν οι τουαλέττες για τέτοιους χώρους με μεγάλη επισκεψιμότητα κοινού, δεν υπήρξε μέριμνα για θέσεις στάθμευσης των ΙΧΕ αυτοκινήτων στους σταθμούς, αφού αυτά τα αυτοκίνητα υποτίθεται ότι θέλουμε να κρατήσοπυμε έξω από το κέντρο. Δεν σχολιάζουμε, αν και πολύ μας παραξενεύει, ότι προβλέπεται μεν το μετρό να φθάσει μέχρι το Σταυρό, αλλά όχι μέχρι το νέο αεροδρόμιο των Σπάτων!
Στεκόμαστε προβληματισμένοι με το όλο σκηνικό που μας θυμίζει την ειδική επιείκια απέναντι σε ανθρώπους μειωμένων ικανοτήτων που μετά από την όποια μέτρια προσπάθεια, σπεύδουμε να χειροκροτήσουμε για λόγους ψυχολογικής στήριξης. Αρκεί η προσπάθεια! Δεν μετράει ιδιαίτερα η επίδοση. Και βεβαίως στις περπιπτώσεις αυτές των ανθρώπων με μειωμένες ικανότητες, η συγκεκριμένη στάση είναι αναμφίβολα η πλέον ενδεδειγμένη, αλλά είναι αυτή η συνταγή που θα υιοθετήσουμε για τους πρώτους των πρώτων των Ελλήνων που κατέχουν κορυφαίες κυβερνητικές θέσεις και μάλιστα με την ψήφο μας;
Το ίδιο διάστημα κυκλοφόρησε μία έρευνα μελέτη από την οποία συνάγεται ότι οι Έλληνες έχουμε ένα σύμπλεγμα μειονεξίας και κατωτερότητας απέναντι στους Ευρωπαίους και αυτόματα άρχισαν οι συνειρμοί με την παραπάνω χαρακτηριστική ιστορία.
Μήπως στ΄αλήθεια έχουμε πιστέψει ότι ο προγραμματισμός, προϋπολογισμός και η πιστή εκτέλεση έργων χωρίς αποκλίσεις σε ποιότητα, ποσότητα, αξία και μέσα στην τακτή προθεσμία, είναι μόνον ρεαλιστικοί στόχοι για τους Ευρωπαίους και όχι για τους Έλληνες;
Προσπαθήσαμε να δούμε κάποιο άλλο έργο που εν πάσει περιπτώσει είχε καλύτερη πορεία, ώστε να πείσουμε τον εαυτό μας πως μας αξίζει καλύτερη αξιολόγηση και δεν το βρήκαμε. Πέσαμε μόνον πάνω σε μία μοναδική περίπτωση. Το αεροδρόμιο των Σπάτων που, απ΄ ότι λέγεται είχε προγραμματισθεί να λειτουργήσει την 1η Μαρτίου του 2001 και όλοι υποστηρίζουν ότι αυτό θα γίνει πράγματι εφικτό. Δεν χαρήκαμε πολύ γιατί μας διευκρίνησε κάποιος, ότι αυτό το έργο το διοικεί η γερμανική Hochtief. Ακόμη μας εξήγησε ότι ελληνικοί παράγοντες, μόλις πέρυσι, ενοχλήθηκαν από το συμβατικό ρυθμό που το προχωρούσαν οι γερμαναράδες και βλέποντας ότι η μετεγκατάσταση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, του πολύπαθου και ακριβοπληρωμένου εθνικού μας αερομεταφορέα, δεν μπορούσε να συμπορευθεί, προσπάθησαν να φρενάρουν την πορεία του έργου, ώστε και η ΟΑ να προφθάσει, αλλά και η “πιάτσα” των καθυστερήσεων και αναβολών να μην χαλάσει και δημιουργούνται “δυσάρεστες” συγκρίσεις. Τελικά ο ξένος οίκος αναλογιζόμενος τη φοβερή του δυσφήμιση, μιας και απευθύνεται στη διεθνή αγορά, προσπάθησε να ξεφύγει από τις πιέσεις κι΄ έτσι θάχουμε τουλάχιστον αεροδρόμιο στην ώρα του και …σ΄άλλα με υγεία!