FtS40
Βαρύ το πένθος στο Σκαμνό με το άγγελμα του θανάτου, του Δημήτρη Αποστολόπουλου σε ηλίκία μόλις 65 ετών μετά από επώδυνη αρρώστια που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Η κηδεία έγινε στις 29.11.1997 στο χωριό και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου από την Αθήνα, τη Λαμία, το χωριό και άλλες περιοχές. Εκφράζουμε και από τη θέση αυτή τα συλληπητήριά μας στην σύζυγο και τα παιδιά του Δημήτρη.
[Δημήτρης, αριστερά. Ακολουθεί ο Αριστείδης, πρωτοξάδερφός του και ο Γιώργος Λ. Αστρακάς]
Ο συνομήλικος και επιστήθιος φίλος του αείμνηστου Δημήτρη, κ. Γεώργιος Λ. Αστρακάς, είναι ο καταλληλότερος συγχωριανός να μιλήσει για τον εκλειπόντα και γι’ αυτό του δίνουμε αμέσως το λόγο, όπως τον εκφώνησε στην νεκρόσιμη ακολουθία:
Πολύκλαυστε και αλησμόνητε φίλε Δημήτρη,
Σε μένα έλαχε ο κλήρος, ως εκπρόσωπος της γενιάς του 50, να σου απευθύνω τον τελευταίο χαιρετισμό. Το κάνω με μεγάλη δυσκολία, διότι ο πόνος και η συγκίνησή μου από τον άδικο και αδόκητο χαμό σου είναι τόσος που, ομολογουμένως, αδυνατώ να αρθρώσω και να εκφέρω τον πρέποντα λόγο.
Φίλε Δημήτρη ήταν γραμμένο να μας φύγεις σχετικά νέος και το γεγονός αυτό, κοντά στ’ άλλα επιτείνει περισσότερο τον πόνο μας. Ηδη ανήκεις στην Ιστορία, αφού προηγουμένως, με τον τρόπο που έζησες και πολιτεύτηκες, έγραψες Ιστορία. Εγραψες τη δική σου Ιστορία. Η Ιστορία αυτή κυρίως έγκειται στο γεγονός, ότι υπήρξες, κατ αρχήν, έντιμος άνθρωπος και ευυπόληπτος πολίτης. Σε τίποτα, μα απολύτως σε τίποτα, δεν αμαυρώθηκε ή, με οποιοδήποτε τρόπο, δεν αχρειώθηκε ο δημόσιος και ιδιωτικός σου βίος. Για το λόγο αυτό, έχω την εδραία πεποίθηση, πως αφήνεις πολύτιμη κληρονομιά και ενεκτίμητη περιουσία στην οικογένειά σου και γενικά στους οικείους σου, το καλό σου όνομα καθώς επίσης και το χρηστό σου βίο, ο οποίος, κατά κοινή ομολογία, υπήρξε λίαν εξαιρετικός και αρκετά σπουδαίος. Πιστεύω ακράδαντα ότι τόσο η πολυαγαπημένη, σύζυγός σου, όσο και τα προσφιλή σου τέκνα θα αισθάνονται υπερήφανοι για σένα και δικαίως θα σεμνύνονται για τον εκλεκτό πατέρα και σύζυγο.
Φίλε Δημήτρη πέρα απ’ όλα αυτά υπήρξες και ένας μοναδικός για μένα και ανεπανάληπτος φίλος. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω ιδιαιτέρως και με έμφαση μάλιστα, πως δεν υπήρξαμε απλώς συγχωριανοί, συμμαθητές και συνομήλικοι. Βεβαίως υπήρξαμε όλα αυτά, αλλά, και τούτο έχει ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα, υπήρξαμε επί πλέον και επιστήθιοι φίλοι από την προσχολική ηλικία. Ο δεσμός αυτός, μέγας και ταυτόχρονα ιερός, κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, παρέμεινε άρρηκτος και αμείωτος σ όλες τις φάσεις της ζωής μας. Μαζί συζητούσαμε, μαζί σχεδιάζαμε “να κατακτήσουμε τον κόσμο”, μαζί τέλος πλάθαμε όνειρα και καλλιεργούσαμε ελπίδες. Δεν υπήρχε μυστικό για μας, μα ούτε και απόκρυφη σκέψη. Τα πάντα ενώπιόν μας ήταν γυμνά και τετραχηλισμένα. Σε μένα, πολυπόθητε φίλε και αδελφέ, εξομολογήθηκες τις μύχιες σκέψεις σου και τους προβληματισμούς σου. Αποκαλύπτω σήμερα, προ της σορούς σου, πως σε μένα έκλαψες απαρηγόρητα, στα χρόνια της εφηβείας μας, όταν, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, λόγω και των τότε κακών ιστορικών συγκυριών, η οικογένειά σου υφίστατο διωγμούς άδικους και ανεπίτρεπτους. Δεν μπορούσες και βεβαίως δεν ήταν δυνατόν να σε αφήσουν αδιάφορο τα δεινά των χρόνων εκείνων και το μόνο που σου απόμεινε να κάνεις, μιας και ήσουν μικρός στην ηλικία και ανήμπορος στις σωματικές σου δυνάμεις, ήταν να κλάψεις γοερά και σπαραξικάρδια μπροστά στο φίλο σου, που τον εμπιστευόσουν απόλυτα, για να απαλλαγείς από το βάρος και το άγος των κακών ανθρώπων. Λυτρωτική η πράξη σου αυτή, αλλά ταυτόχρονα επρόδιδε και μεγαλείο ψυχής. Την ώρα εκείνη, φίλε μου ακριβέ, ανέβηκες στην εκτίμησή μου σε δυσθεώρητα ύψη, γι’ αυτό και δράττομαι σήμερα της ευκαιρίας να εξυμνήσω και να επαινέσω τη λεβεντιά σου. Ησουν λεβέντης Ρουμελιώτης, ήσουν ωραίος άνθρωπος Δημήτρη μου, εσύ ποτέ και σε καμία περίπτωση δε θόλωσες νερό κι’ απ’ ότι είμαι σε θέση να ξέρω, δεν στενοχώρησες ενσυνείδητα άνθρωπο. Υπήρξες καλός κ’αγαθός. Το ήπιο του χαρακτήρα σου, η ολιγάρκεια και η απλότητα του βίου σου, αλλά και η φιλοσοφημένη στάση ζωής, που σε διέκρινε, αναντιλέκτως σε είχαν ανεβάσει και τοποθετήσει σε περίοπτη θέση μέσα στην κοινωνία. Η κοινωνική συνείδηση, αυστηρή και γρανιτένια, όπως είναι, ποτέ δεν σε απέρριψε. Υπήρξες πιστό και ενεργό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και σχεδόν αδιαλείπτως μετείχες στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, που εξασφαλίζει και παρέχει στους πιστούς της. Τούτο σε καθιστούσε εκλεκτό σκεύος και, τολμώ να πω, χωρίς υπερβολή λόγου, παράδειγμα προς μίμηση. Ηδη δια της κοιμήσεώς σου κατέστης μέλος και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας “Ητις κείται εν ουρανώ και εν αυτώ πολιτεύεται”. Απαλλάχθηκες κυριολεκτικά από τον κόσμο της φθοράς και του θανάτου. Η ματαιότητα και το επίπλαστο του παρόντος βίου, ουδόλως στο εξής θα αποτελούν για σένα αντικείμενα μέριμνας και κοσμικής φροντίδας. Κοιμήθηκες κατά το υλικό μέρος της υπάρξεώς σου και ήδη ζεις μόνο πνευματικά. Με τον τρόπο αυτό, όπως διδάσκει η Αγία Εκκλησία μας, μετέβης σε άλλη διάσταση βίου. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως η πίστη αυτή, ότι δηλ. ζεις ως πνεύμα και ως ψυχή, είναι το κατ’ εξοχήν φάρμακο, που θα ανακουφήσει και θα απαλύνει τον πόνο όλων των οικείων σου, προ παντός όμως της αγαπημένης σου συζύγου και των προσφιλών σου τέκνων. Το εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου.
Φίλε αξέχαστε, φίλε πονεμένε, ύστερα από λίγο θα πορευτείς τη μακαρία οδό της αναπαύσεως. Η Εκκλησία, εν προκειμένω, ψάλλει χαρακτηριστικά: Μακαρία η οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως. Πορευόμενος την οδό αυτή, πάντα κατά την πίστη μας, μεταβαίνεις κατ ευθείαν στην κατάπαυση του Κυρίου, όπου αναπαύονται όλοι οι δίκαιοι, όλοι οι άγιοι και όλα τα τελειωμένα πνεύματα. Εμείς οι περιλειπόμενοι, που έχουμε όμως ελπίδα αναστάσεως και πόθο αιώνιας πνευματικής ζωής, θα σε συνοδεύσουμε ως την τελευταία σου κατοικία, ευχόμενοι από τα βάθη της ψυχής μας, ο θεός του ελέους και των οικτιρμών, ο θεός της αγάπης και της ευσπλαχνίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να σε κατατάξει εν σκηναίς δικαίων και να σε αναπαύσει εκεί, που δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει λύπη μα ούτε και στεναγμός. Να σε αναπαύσει φίλε ακριβέ εκεί που η ζωή είναι αιώνια και ατελεύτητη.
Αιωνία σου η μνήμη και ανάλαφρο το χώμα της γεννέτειρας γης που θα σε σκεπάσει!!
Γεώργιος Λ. Αστρακάς