FtS40
Με μεγάλη συντριβή σύσσωμο το χωριό μας πληροφορήθηκε το θάνατο του αξέχαστου Νίκου (Σπ.) Τζιβάρα (72) του οποίου η κηδεία (07.12.1997) με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου από τη γεννέτειρα γη, αλλά και και την Αθήνα όπου ο αείμνηστος Νίκος έζησε.
Αν και ο Νίκος προσβλήθηκε εδώ και περίπου 3 χρόνια από την καταραμένη αρρώστια στην κύστη, φάνηκε ότι οι χημειοθεραπεία που του έγινε, μπόρεσε να του εξασφαλίσει μία κανονική ζωή. Μόλις το περασμένο 15-Αύγουστο, όντας με την οικογένειά του στο Σκαμνό, αισθάνθηκε μία ενόχληση και επέστρεψε στην Αθήνα με την σύζυγό του, αγαπητή μας Παναγιώτα, οδηγώντας ωστόσο ο ίδιος το αυτοκίνητό του. Το περιστατικό διαγνώσθηκε από τους γιατρούς ως μετάσταση στους σπονδύλους που λίγες μέρες πριν συμβεί το μοιραίο οδήγησε σε παράλυση του ενός ποδιού του. Αν και επιβαρύνθηκε και από δύσπνοια και εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να μετακινηθεί, διατήρησε απόλυτη διαύγεια πνεύματος και ηθικού μέχρι και την ημέρα της γιορτής του, του Αγίου Νικολάου, οπότε γνωστοί, συγγενείς και φίλοι της οικογένειας ευχήθηκαν τα χρόνια πολλά, για να αιφνιδοαστούν όλοι στη συνέχεια, όταν ο υπέροχος αυτός συγχωριανός μας με ηρεμία και νηφαλιότητα αποκοιμήθηκε.
Ο Νίκος Σπ. Τζιβάρας αξιώθηκε με την υπέροχη σύντροφο της ζωής του την Παναγιώτα, που δέθηκε και αυτή και ταυτίστηκε με το Σκαμνό και τους ανθρώπους του -δίνοντας και απολαμβάνοντας αγάπη, εκτίμηση και αναγνώριση-, να δημιουργήσει μία τέλεια οικογένεια, ως άριστος νοικοκύρης. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα που αποτελεί και τον ασφαλέστεροι τρόπο αποτίμησης και αξιολόγησης της όποιας δράσης των ανθρώπων, διαπιστώνουμε ότι ο Νίκος πέτυχε! Από την κόρη του Μαρία και το γιο του Σπύρο που έκαναν καλούς γάμους, με το Μιχάλη και την Ιωάννα αντίστοιχα, καμάρωσε τέσσερα χαριτωμένα αγγελούδια / εγγονάκια που μπολιάστηκαν και αυτά με την αγάπη τους για το Σκαμνό. Τα βλέπουμε να συμμετέχουν σε όλες τις εκδηλώσεις του χωριού, τα κάλαντα, τα παιχνίδια κλπ δείχνοντας καλή ανατροφή και καλλιεργημένη προσωπικότητα.
Ο καλός αυτός απολογισμός του Νίκου δεν ήταν παρά η συνέχεια του καλού ξεκινήματος που ο ίδιος έδειξε στο χωριό από την νεανική του ηλικία. Υπό αντίξοες στη μεταπολεμική περίοδο συνθήκες που απετέλεσαν το γενικό πλαίσιο για τους νέους της τότε εποχής, δεν απέκρυψε ο Νίκος και εκδήλωσε τις υπέροχες πτυχές της προσωπικότητάς τους με άπειρη κοινωνικότητα και ‘αψογες σχέσεις με κάθε συνάνθρωπό του.
Και ποιός δεν θυμάται το ταλέντο, την ευαισθησία του Νίκου και τις μουσικές του επιδόσεις όταν με το ακορντεόν του μοίραζε στιγμές απόλαυσης και απόδρασης από τις δυσκολίες των συγχωριανών; Ιερό οικογενειακό κειμήλιο, φυλάγεται το ακορντεόν ακόμη σήμερα στο σπίτι του Νίκου, όπως πληροφορούμαστε, για να θυμίζει στους απογόνους του το μεγαλείο της ψυχής ενός υπέροχου Σκαμνιώτη για τον οποίο δικαιούνται να είναι υπερήφανοι.
Τα ειλικρινή συλλυπητήριά μας εκφράζονται από βάθους καρδιάς στην οικογένεια του Νίκου.
Γιώργος Αποστολόπουλος