FtS37

Ανησυχία και προβληματισμός του Έλληνα ασφαλισμένου που πληρώνει χωρίς να απολαμβάνει ανάλογους καρπούς προς τις εισφορές του.

Που και που στο φώς της δημοσιότητας έρχεται το θέμα του ασφαλιστικού μας συστήματος για να ατονίσει και πάλι σε λίγο. Το θέμα μπαίνει από τους ασφαλισμένους καθώς σε καθημερινή βάση είναι αντιμέτωποι με την ζοφερή κατάσταση του ασφαλιστικού μας συστήματος. Δηλ. με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όταν ασθενεί, και την συνταξιοδότηση. Κάπου εμφανίζεται και το κράτος με διάφορες ανακοινώσεις προθέσεων για σημαντικές τομές και παρόμοια, που ωστόσο σε λίγο ξεχνούνται για να επιτρέψουν την υπόθεση από τους διοικούμενους αυτού του τόπου, ότι πίσω από αυτές τις ηχηρές ανακοινώσεις δεν υπάρχει η απαραίτητη βούληση και ικανότητα ορθολογισμού και επιβολής τάξης.

Οι “ασφαλισμένοι” Ελληνες βλέπουν ότι στη χώρα μας δεν πάσχουμε, αντίθετα είμαστε η δεύτερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ύψος ασφαλιστικών εισφορών που ανέρχονται προκειμένου περί του βασικώτερου ασφαλιστικού οργανισμού, του ΙΚΑ στο 43,86% των καταβαλομένων αποδοχών (15,9% εισφορά / κρατήσεις εργαζομένου και 27,96% εργοδοτική εισφορά). Πρόκειται περί στοιχείου που ήδη προσμετράται στους αρνητικούς και ανασχετικούς παράγοντες για τις επενδύσεις και την καταπολέμηση της ανεργίας στον τόπο μας.

Αντίθετα τα επίπεδα των παρεχομένων υπηρεσιών όπως καθημερινά διαπιστώνει ο Ελληνας ασφαλισμένος, κυμαίνονται στο χώρο της αθλιότητας. Τί είδους κατάρα είναι αυτή που μας ταλαιπωρεί; Περιμένει δικαιολογημένα να μάθει από τους πολιποίκιλους αρμόδιους ο ταλαίπωρος ασφαλισμένος. Δηλώνει “ασφαλισμένος”, τον χαρακτηρίζουν “ασφαλισμένο” και στ αυτιά του όλα αυτά ηχούν σαν τραγική ειρωνεία.

Και συνεχίζει να διερωτάται:

Τί συμβαίνει επί τέλους με τα τόσο πολλά χρήματα που του παρακρατούν στη δουλειά του για την υποχρεωτική του ασφάλιση, μαζί μ αυτά τα σημαντικά, περίπου διπλάσια, ποσοστά που συμπληρώνει και καταβάλλει για τον ίδιο ο εργοδότης του; Τί είδους λογική συσχέτιση με τα τρέχοντα δεδομένα της ελληνικής αγοράς, όπου ζούμε και με βάση τον χρυσό κανόνα “κόστος / όφελος” μπορεί να γίνει εδώ; Είναι δηλ. σε λογική αντιστοιχεία οι παρεχόμενες υπηρεσίες περίθαλψης και συνταξιοδότησης, έναντι των καταβαλομένων για το σκοπό αυτό εισφορών; Αν για παράδειγμα με τα καταβαλόμενα χρήματα για τις ασφάλισή μας, ποσφεύγαμε στην ελεύθερη αγορά, τί είδους καλύψεις για την υγεία μας και την συνταξιοδότησή μας θα εξασφαλίζαμε; Θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα από αυτά που “απολαμβάνουμε” σήμερα από το σάπιο ασφαλιστικό σύστημα; Και βέβαια δεν χρειάζονται ιδιαίτερα προχωρημένες γνώσεις για να διαπιστώσει κανείς ότι είναι αβυσαλέα η διαφορά, αφού με πολύ μικρότερα ποσά του αξασφαλίζεται υψηλού επιπέδου νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην τον τσιμπήσει ούτε κουνούπι που λέει ο λόγος, χωρίς τα παρατράγουδα της “δωρεάν υγείας” που κάθε οικογένεια έχει αισθανθεί, όταν χρειάσθηκε να προστρέξει σ αυτήν. Παράλληλα βλέπει ότι με μικρότερα ποσά εισφορών εξασφαλίζει αξιοπρεπή σύνταξη για τα γεράματά του.

Κατά καιρούς ασχολήθηκαν μερικοί επιστήμονες, οι λεγόμενοι αναλογιστές, που με αυστηρά μαθηματικά υποδείγματα κάνουν τους υπολογισμούς και με τη συστηματική επιμέτρηση και σύγκριση, προέκυψαν θλιβερά αποτελέσματα σε βάρος του υποχρεωτικού ασφαλιστικού μας συστήματος. Μέχρι και δέκα φορές περισσότερο κόστος σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες καλούνται οι ασφαλισμένοι να καλύψουν χωρίς κάποιος που έχει την ευθύνη για τη διαχείριση των δικών του χρημάτων, να αισθάνεται ντροπή και την ανάγκη να του δώσει κάποιες εξηγήσεις. Και βέβαια η κατάσταση αυτή τον κάνει να απογοητεύεται, να βλέπει τον εαυτό του εντελώς ανίσχυρο υπήκοο χωρίς δυνατότητα να προστατέψει τα κυριαρχικά του συμφέροντα και δικαιώματα απέναντι στους ίδιους ασφαλιστικούς φορείς που ίδρυσε το Κράτος για την ….προστασία του. Ετσι λοιπόν τις εισφορές του τις θεωρεί κάτι σαν χαράτσι και τους υποχρεωτικούς ασφαλιστικούς φορείς, κάτι σαν αναγκαία παράσιτα που δεν μπορεί να αποβάλλει από πάνω του.

Εχουν γίνει παροιμιώδεις πλέον οι θυμόσοφες λαϊκές εκφράσεις με τις οποίες διεκτραγωδείται το κατάντημα αυτών των ασφαλιστικών οργανισμών που δεν δίνουν λογαριασμό στους ασφαλισμένους για το πώς διαχειρίζονται τα χρήματά τους και τους περιφρονούν προκλητικά. Στρατιές από άσχετους, ανειδίκευτους, ακατάλληλους, αρνητικούς, αργόμισθους ή στην καλύτερη περίπτωση ημιαργόμισθους βλέπει ο δυστυχής ασφαλισμένος να διασπαθίζουν και κακοδιαχειρίζονται τα χρήματά του, χωρίς να είναι σε θέση να κάνει κάτι. Το παρατηρεί καθημερινά σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχείας των ασφαλιστικών οργανισμών όπου ολόκληροι πληθυσμοί ανθρώπων του βολέματος, της τεμπελιάς και της ήσσονος προσπάθειας, διορίζονται στα πλαίσια των πελατειακών σχέσεων που καλλιεργούν τα πολιτικά κόματα στη χώρα μας. Οι ίδιοι δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στον ασφαλισμένο με τα χρήματα του οποίου τρώνε ψωμί, αδιαφορούν για αυτόν, τον περιφρονούν, τον εξευτελίζουν, τον υβρίζουν με έργα και λόγια και τον εκθέτουν πολλές φορές σε θανάσιμους κινδύνους αντί να τον περιθάλψουν αποτελεσματικά.

Οι πατέρες του Εθνους, δεν φαίνονται να γνωρίζουν ότι με τους ρουσφετολογικούς διορισμούς σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, περιλαμβανομένων φυσικά και των ασφαλιστικών οργανισμών, δυναμιτίζουν το μέλλον αυτού τόπου; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για τα όργια κατασπατάλησης των πόρων που λαβαίνουν χώρα στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, δηλ. χειρισμών που ευρίσκονται σαφώς στα όρια του σοβαρού οικονομικού εγκλήματος, αν δεν άπτονται σε πολλές περιπτώσεις, αδικημάτων του κοινού ποινικού δικαίου;

Οταν φθάνουν στο σημείο έγκυροι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), να μας επισημαίνουν το πρόβλημα. Οπως για παράδειγμα, το χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών, τη σπατάλη πόρων, τους παραλογισμούς με τις δήθεν χαμηλές αμοιβές των γιατρών του ΕΣΥ και τις παρενέργειες με τα φακελλάκια κάτω από το τραπέζι, την υπερβολική συνταγογράφηση -έρμεο ο γιατρός της Φαρμακοβιομηχανίας-, τις περιττές παραπομπές στα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και τις άσκοπες εξετάσεις στους τομογράφους και υπερηχογράφους με τους οποίους γέμισε η Ελλάδα σε ποσοστό πολλές φορές περισσότερα από αυτά που διαθέτουν χώρες με ήδη εξελιγμένα επίπεδα υγείας. Ναι! Είναι επισημάνσεις του διεθνούς οργανισμού προς τη χώρα μας, ως εάν είμαστε μία τριτοκοσμική χώρα με ανεπαρκή υποδομή και Διοίκηση.

Ετσι λοιπόν βλέπουμε ότι στην γειτονική Αλβανία, πληρώνουν οι δυστυχείς την άγνοια γύρω από το πώς λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα με τους αλήτες τυχοδιώχτες των πυραμίδων / πατατραπεζών, που στα πλαίσια ενός ληστρικού καπιταλισμού τους έφαγαν όλες τις οικονομίες τους. Εμείς στην Ελλάδα της Ευρώπης, πότε θα ανακαλύψουμε ότι οι ασφαλιστικοί οργανισμοί οφείλουν να λογοδοτούν κατά πρώτο λόγο σ αυτούς για τους οποίους ιδρύθηκαν, σ αυτούς για τους οποίους υφίστανται και λειτουργούν; Σ αυτούς, τα χρήματα των οποίων διαχειρίζονται, με τα χρήματα των οποίων αμοίβονται; Τί είδους αλβανοποίηση είναι αυτή που διέπει το ασφαλιστικό μας σύστημα και τί δικαιλογία μπορεί να βρει η ελεύθερη, εξελιγμένη και Δημοκρατική Ελλάδα για την κατάσταση αυτή;

Ακόμη και οι αδαείς γνωρίζουν για παράδειγμα, ότι στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο υπάρχουν και λειτουργούν μερικοί δοκιμασμένοι και όντως χρήσιμοι μηχανισμοί ελέγχου της διαχείρισης και της διαφάνειας των διαφόρων πάσης φύσεως οικονομικών μονάδων και οργανισμών. Καταρτίζονται ετήσιοι Ισολογισμοί, που ελέγχονται από ειδικούς αδιάφθορους επιστήμονες Οικονομικούς Ελεγκτές, γίνονται απολογισμοί προς τους ενδιαφερόμενους δηλ. προς τους ασφαλισμένους που είναι στην ουσία τα αφεντικά και οι εργοδότες των. Η διοικούντες και διαχειριζόμενοι τους όποιους πόρους λογοδοτούν σ αυτούς που εισέφεραν τους πόρους. Παρουσιάζονται για έκριση προϋπολογισμοί, πλάνα δράσης που υπόκεινται σε έγκριση και αποτελούν το μέτρο αξιολόγησης της δραστηριότητας εκ των υστέρων. Οι ανίκανοι απομακρύνονται αμέσως και άξιοι καλούνται να μεγιστοποίησουν και βελτιστοποιήσουν το επιδιωκόμενο από το ιδρυτικό / καταστικό τους αποτέλεσμα και με βασικό άξονα την βασική οικονομική αρχή: το περισσότερο και καλύτερο αποτέλεσμα με την μικρότερη αναγκαία και απαραίτητη θυσία.

Στην Ελλάδα του 2000 αυτά τα αυτονόητα δεν λειτουργούν. Εδώ ακριβώς αντικατοπτρίζεται και η αίσθηση ευθύνης της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας μας. Οχι μόνον δεν κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά πληροφορούμαστε κάθε τόσο ότι οι πόροι των σφαλιστικών οργανισμών δεν αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κατά τρόπο άδικο, ισοπεδωτικό, ανέντιμο και ερασιτεχνικό, θα λέγαμε, χρησιμοποιούνται οι πόροι των σφαλιστικών ταμείων για σκοπούς που δεν συμβιβάζονται με τις επιδιώξεις των οργανισμών αυτών, γιατί μας λένε προσπαθούν να λύσουν άλλα προβλήματα της οικονομίας του τόπου, άλλων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων και ο .. αχταρμάς αυτός δεν έχει τελειωμό. Ολοι ασχολούνται με όλα και η ευθύνη χάνεται κάπου στο …πουθενά.

Ηδη όμως φαίνεται πως θα μας προλάβουν τα άσχημα γεγονότα που μας έρχονται σαν χιονοστιβάδα και απειλούν με την κατάρρευση του ασφαλιστικού μας συστήματος. Ακόμη και με μία ορθολογικώτερη διαχείριση των πόρων και δικαιώτερη κατανομή των παροχών σε περίθαλψη και συνταξιοδότηση, και πάλι δεν θα ήταν εύκολη η αντιμετώπιση του προβλήματος που απορρέει από την επιδείνωση της σχέσης ενεργών εργαζομένων προς συνταξιοδοτημένους. Η ίδια σχέση γίνεται χειρότερη με την επιδείνωση της ανεργίας. Οταν πρίν από περίπου 20 χρόνια δινόταν μία σύνταξη του 80% του εκάστοτε βασικού μισθού με το αντίστοιχο του 20% των εισφορών 4 εργαζομένων, υπήρχε μία αντιστοιχία 20 εργαζομένων / ασφαλισμένων προς 1 συνταξιοδοτημένο. Σήμερα αυτή η σχέση του 20/1 έχει γίνει 2,4/1.

Μέσα σαυτό το τοπίο των ασφαλιστικών οργανισμών που μέρα με τη μέρα οδεύουν προς την πτώχευση, διατηρούνται κάποια ψήγματα ορθολογισμού και νοικοκυροσύνης. Υπάρχουν μερικά Ταμεία που προσπαθούν μέσα στο δύσκολο σκηνικό που περιγράφουμε, να αντισταθούν στην κακοδιαχείριση των πόρων και παρουσιάζουν κάποια ευρωστία με θετικά υπόλοιπα ταμείου. Μερικοί φωστήρες από το χώρο των ιθυνόντων, ρίχνουν την ιδέα της συγχώνευσης των ομοειδών ταμείων, ώστε με τη διαδικασία των συγκοινωνούντων δοχείων να χάσουν τα χρήματά τους αυτοί που υπήρξαν συνετοί και έντιμοι. Νηστεύσαντες και μη, εξομοιώνονται. Για την άθλια κατάσταση και τα αίτια που οδήγησαν σ αυτή δεν κάνουν κουβέντα. Το Κράτος, ο πατερούλης – αφέντης επιμένει να προστατεύει τους ασφαλισμένους, ακόμη και όταν αυτοί δεν το χρειάζονται. Να δούμε στο τέλος ποιός θα μας σώσει από τους προστάτες.

Αντίθετα το Κράτος δεν παρενέβη για την αποκατάσταση στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης και ισορροπίας στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα. Ετσι βλέπουμε για παράδειγμα να διατηρούνται “κεκτημένα” εδώ και αιώνες ποικίλα δικαιώματα που χαρακτήριζαν κάποιες εργασίες βαριές και ανθυγιεινές, ασφαλισμένους του λεγόμενου ευρύτερου δημόσιου τομέα, της “κοινής ωφέλειας” να συνταξιοδοτούνται μόλις στα 40 ή στα 45, να αμοίβονται χάρις και στη δράση των σκληρών συντεχνιακών συσπειρώσεων που ανέπτυξαν μπροστά στα μάτια μας, με προκλητικά υψηλές απολαβές και όρους εργασίας χωρίς ίχνος αξιοκρατικών κριτηρίων ποιότητας και ποσότητας παρεχόμενης υπηρεσίας / έργου, που δεν ανταποκρίνονται σε καμμία περίπτωση στα στοιχεία της ελεύθερης αγοράς. Οι ίδιοι πάντα, με το Κράτος να παρακολουθεί στην άκρη αμήχανα, έχουν μεγάλο κομμάτι ευθύνης για την καθυστέρηση, το μπλοκάρισμα της ανάπτυξης και την ανησυχητική μείωση της ανταγωνιστικότητας στον τόπο μας.

Ερωτούμε λοιπόν:

Αυτούς τους μηχανισμούς, αυτές τις αντιλήψεις, αυτές τις τακτικές, τις θεωρούμε αρκετές και ικανές να λύσουν το όντως υπαρκτό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, αφού οι ίδιες αυτές παράμετροι και συμπεριφορές έχουν το μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πρόκληση και υποτροπιασμό του προβλήματος;

ΓΝΑ