Στις 12.09.2012 ο Σκαμνός έγινε πολύ φτωχότερος, καθώς μας άφησε για το μεγάλο ταξίδι που δεν έχει επιστροφή ο Γιώργος Μιχ. Αστρακάς [1934-2012].
Η συγκίνηση στο Σκαμνό στο άκουσμα της πολύ δυσάρεστης είδησης, αν και όλοι γνωρίζαμε τις περιπέτειες υγείας του Γιώργου με την καρδιά του, ήταν πολύ μεγάλη. Κι άλλες φορές ο Γιώργος υποβλήθηκε σε δύσκολη καρδιολογική επέμβαση και βγήκε νικητής. Τούτη, την τελευταία φορά, όμως, ο Γιώργος έχασε τη μάχη. Στους κόλπους του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκαμνού, του οποίου ο Γιώργος και ολόκληρη η άξια κάθε τιμής οικογένειά του, προσμετρείται ως ακρογωνιαίος λίθος μεταξύ των πρώτων σε έργο, σε ψυχικό μεγαλείο, σε ανεκτίμητη προσφορά. Ποτέ ο Γιώργος δεν κουράστηκε και ποτέ δεν έπαψε να προσφέρει με όλες του τις δυνάμεις σε κοινωφελή έργα μέσα από τις τάξεις του Συλλόγου, του οποίου υπήρξε επί μακρόν, βασικό αιρετό στέλεχος έχοντας διακριθεί για την πίστη στους σκοπούς του Συλλόγου, την αναμόρφωση του Σκαμνού. Κυρίως διακρίθηκε στη χρηστή διαχείριση του ταμείου. Γι’ αυτό και τον ονόμασαν, χαριτολογώντας, «ισόβιο ταμία».
Φιλότιμος και πολύ ευσυνείδητος ο Γιώργος εργάσθηκε πιστά επί 40 χρόνια ως εργοδηγός, στην ίδια επιχείρηση , την «Προοδευτική», απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε
Ο Γιώργος με την αγαπημένη μας Άννα, από την Άμπλιανη Λαμίας, αξιώθηκε να δημιουργήσει μία υποδειγματική οικογένεια με δύο γιους, δύο εξαίρετα παλληκάρια, το Μιχάλη, ήδη διαπρεπή δικηγόρο στη Λαμία με σπάνιο ήθος και κατάρτιση, αλλά και το Στέλιο, πολύ καλό Μηχανικό. Μαζί με τις συζύγους τους, καλλονές, επίσης επιστήμονες, Δικηγόρος η μία και εκπαιδευτικός η άλλη, χάρισαν στο Γιώργο τρισχαριτωμένα εγγονάκια.
Και ήταν φυσικό και αναμενόμενο να αναδείξει ο Γιώργος μια τόσο καλή οικογένεια, αφού ένα σπάνιο ήθος τον συνόδεψε σε όλο το διάβα της ζωής του. Από μικρό παιδί, μόλις στην προεφηβική ηλικία, γεύθηκε την αποτρόπαια εμπειρία του πολέμου και της Κατοχής. Βίωσε εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις που αποτυπώθηκαν βαθιά στην ψυχή του. Κατάλαβε και επηρεάσθηκε από τη δράση της Εθνικής Αντίστασης, τάχθηκε στην δημοκρατική λεγόμενη μερίδα του λαού μας, αλλά χωρίς καιροσκοπισμούς και παρατράγουδα. Δεν ζήτησε και δεν προσπάθησε να επωφεληθεί σε τίποτα. Έμεινε όρθιος, παρά τις μετεμφυλιοπολεμικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι οικογένειες των Αντιστασιακών. Απαύγασμα αυτού του βιώματος ήταν οι σημειώσεις του που κράτησε, τα τετράδια ιστορίας που ο ίδιος κράτησε στο προσωπικό του αρχείο και τα έθεσε στην διάθεσή μας, ετοιμάζοντας το βιβλίο «Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης στη γούρνα μας 1941-1944», ένα έργο του Πολιτιστικού μας Συλλόγου.
Υποκλινόμαστε με σεβασμό στη μνήμη αυτού του υπέροχου Σκαμνιώτη, θεωρώντας ότι κατέλειπε την καλύτερη δυνατή υστεροφημία για την οποία, όλοι μας , και πρωτίστως η οικογένειά του, δικαιούμαστε να υπερηφανευόμαστε.