20130823
Πηγη: Capital.gr/ Ιουλιανός
Μη επιμένετε σε ψευδοδιλλήματα. Την απάντηση γύρω από το τι έφταιξε και, κατά συνεκδοχή, τι δέον πράξαι, την έδωσε το ΔΝΤ, το οποίο βλέπει τα πράγματα λιγότερο “πολιτικά” και περισσότερο “τεχνικά” και “ουδέτερα”, στην τελευταία του έκθεση για την πορεία του ελληνικού προγράμματος, όπου επισημαίνει ό,τι νιαουρίζουν, χρόνια τώρα, οι γάτες στα κεραμίδια (της Βουλής και όλης της χώρας): ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν εφαρμόστηκαν!
Για ποια “μνημόνια” μιλάτε; Για ποιες “ευθύνες των ξένων”; Οι βασικές ευθύνες είχαν, έχουν και θα έχουν ελληνικό χρώμα! Πηγάζουν δε από τους ανεύθυνους που σκίζονται να κυβερνήσουν τη χώρα μη κυβερνώντας! Από τους ακυβέρνητους κυβερνήτες! Παραζαλισμένοι από τον ναρκισσευόμενο αυτισμό τους νομίζουν ότι η εκλογή ή η άλλως πως ανάδειξή τους στον αφρό του σκατού που “κυβερνούν” αρκεί για να εξορκιστούν (έστω για μια τετραετία!) όλοι οι διαόλοι κι οι ίδιοι να “γράψουν ιστορία” βγάζοντας ρίζες στις “καρέκλες” τους! Γι’ αυτό δεν φταίνε οι ξένοι!
Το δράμα των “ξένων” στην Ελλάδα είναι ότι από γενέσεως του ελληνικού “μορφώματος” που κατ’ ευφημισμόν και κατά πάγια διεθνή πρακτική επιμένουμε και επιμένουν να αποκαλούμε και να αποκαλούν “κράτος”, σπανιότατα βρήκαν αξιόπιστους, πατριωτικά σκεπτόμενους και ικανούς συνομιλητές στο τιμόνι της χώρας. Ο πρώτος αξιόπιστος υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Πατριώτης μέχρι το κόκαλο. Ιδεολόγος. Ανιδιοτελής. Αποφασισμένος να χάσει τα πάντα. Δολοφονήθηκε. Μετά ο Τρικούπης. Ο πατέρας του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Ο εμπνευστής του “εκσυγχρονισμού” και “εξευρωπαϊσμού” της χώρας. Αμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με μια πτώχευση, με το “Ανθ’ ημών Γουλιμής” και με τον εξαναγκασμό του σε εξορία. Μετά ο Βενιζέλος. Ο πατέρας της “Ελλάδος των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών”. Ο άνθρωπος που προσπάθησε και σχεδόν κατάφερε να δημιουργήσει ένα είδος αστικής τάξης στην Ελλάδα. Υπήρξε δύο φορές θύμα απόπειρας δολοφονίας και πέθανε στην εξορία. Δεν συνεχίζω πιο κάτω. Για τους πιο κάτω διαβάστε τη διαφωτιστική έκθεση του Αμερικανού επικεφαλής του κλιμακίου εφαρμογής του Σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα. Ούτε κεραία δεν χρειάζεται να προστεθεί στις “απαισιόδοξες” διαπιστώσεις του ότι οι ελίτ της χώρας είναι απολύτως διεφθαρμένες και αυτοαναφορικές στο σύνολό τους, καθώς και ότι στην Ελλάδα οι πάντες κοροϊδεύουν τους πάντες προκειμένου να λαθροβιώνουν.
Για ποια “μνημόνια” λοιπόν μιλάτε; Αυτά φταίνε; Το αν υπάρχουν, ή όχι, περιθώρια νέων περικοπών, αυτό φταίει; Το αν θα βρεθούν κι άλλα λεφτά, από τη Γερμανία ή από τον α του Κενταύρου, για να δοθούν (για ποιον λόγο άραγε;), αυτό φταίει; Το αν η χώρα δεν διαθέτει ικανούς βαρελοποιούς, ώστε αντί να διαπιστώνεται απλώς (αρμοδίως ή αναρμοδίως) ότι “το βαρέλι δεν έχει πάτο”, να καρφώσουν επιτέλους έναν πάτο σ’ αυτό το καταραμένο βαρέλι, αυτό δεν φταίει;
Μη άγχεστε για το τι μέλλει γενέσθαι. Όλα θα γίνουν “όπως πρέπει”. Όπως δηλαδή η νομοτέλεια των ανθρώπινων κοινωνιών επιτάσσει σε ανάλογες περιστάσεις συλλογικής και “αναντίστρεπτης” παρακμής. Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας. Στη Συρία, στην Αίγυπτο, στην Τουρκία ακόμα. Οι λαοί της περιοχής έχουν μακρά παράδοση στην αρχαία πρακτική εκδήλωσης της αποστροφής στην πραγματικότητα που πρώτος ο έλλην Οιδίπους δίδαξε στον κόσμο: να βγάζουν τα μάτια τους. Γιατί νομίζετε ότι το κάνουν; Είναι ο πιο οριστικός τρόπος για να μη βλέπουν το χάλι που δεν θέλουν, και επομένως δεν μπορούν, να διορθώσουν. Είναι επίσης ο μόνος τρόπος για να μη βλέπουν τον σαρκασμό και την απορία στα μάτια των άλλων – όσων αμήχανα κι απρόθυμα επιχειρούν να τους “σώσουν”.
Η σωτηρία δεν πηγάζει και δεν εκπορεύεται από κανέναν “άλλο”. Δεν προσφέρεται. Δεν αγοράζεται. Δεν εξαγοράζεται. Δεν χαρίζεται. Δεν πωλείται. Είναι γέννημα της συνείδησης – αυτής της, κατά Ντοστογιέφσκυ – αρρώστιας. Μιας και μνημόνευσα τον σοφό προφήτη της εποχής μας Ντοστογιέφσκυ, επιτρέψτε μου να κάνω έναν άκομψο ίσως ή και αδόκιμο παραλληλισμό με το συγκλονιστικό του “Υπόγειο” και να πω ότι, ο ήρωας του “Υπογείου” (βλ. ο σύγχρονος Έλληνας) θα δει “φως” μόνον όταν αποφασίσει να ανεβεί τα σκαλιά που τον χωρίζουν από το “φως” – όχι ενόσω επιμένει να αναλώνει όλη του την ενέργεια στο είδος του διανοητικού αυνανισμού βάσει του οποίου ό,τι του λείπει το φαντάζεται και αυτοϊκανοποιείται με το να το φαντάζεται. Όσο κανείς επιμένει να μένει στο “Υπόγειο” – είτε από δειλία είτε από φόβο της πραγματικότητας, είτε από ευήθεια και αφέλεια, είτε από αμάθεια, είτε από ανομολόγητη ή ομολογημένη ιδιοτέλεια είτε, τέλος, από εθισμό στην απραξία, – είναι πιο κοντά στην αναγκαστική επιλογή, στη “μοίρα” του Οιδίποδα, απ’ όσο νομίζει…