20140206
Του Γιάννη Ζαλαώρα

Συγχωριανοί..

Μια λέξη που για κάποιους δυστυχώς είναι παρεξηγημένη.

Νιώθω την ανάγκη δια του παρόντος να δηλώσω τη δικιά μου προσέγγιση με την οποία είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι συμφωνεί το σύνολο των «υγιώς»… σκεπτόμενων συγχωριανών μας.

Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στους συγχωριανούς μας, θα πρέπει να ξέρουμε καλά σε ποιους απευθυνόμαστε. Απευθυνόμαστε μόνο στους γηγενείς, δηλαδή μόνο σε αυτούς που έχουν οικογενειακές ρίζες σκαμνιώτικες; Όχι βέβαια! Μήπως απευθυνόμαστε μόνο σε αυτούς που μένουν στη γειτονιά μας; Όχι βέβαια! Θεωρείται συγχωριανός μόνο αυτός με τον οποίο έχουμε καλές σχέσεις μαζί του; Όχι βέβαια!

Μια απλή ετυμολογική προσέγγιση μπορεί να μας δώσει μια εξίσου απλή απάντηση. Συν + χωριανός σημαίνει αυτός που είναι με κάποιον ή κάποιους άλλους σε ένα χωριό.

Συγχωριανοί, λοιπόν, θεωρούνται όλοι οι άνθρωποι που είτε μένουν μόνιμα, είτε περιστασιακά, είτε γεννήθηκαν στο χωριό, είτε το επέλεξαν ως τόπο της εξοχικής τους κατοικίας. Όλοι, λοιπόν, είμαστε συγχωριανοί. Κανείς δεν έχει περισσότερα ή λιγότερα δικαιώματα απ᾿ τον άλλον αλλά όλοι θα πρέπει να έχουμε την ίδια υποχρέωση. Να φροντίζουμε και να νοιαζόμαστε για το χωριό μας. Διαφορετικά δεν υπάρχουν χωριά άρα δεν υπάρχουν και συγχωριανοί. Αυτά όσον αφορά στην ετυμολογία της λέξης “συγχωριανός”.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που, αν και το αναφέρω δεύτερο, σίγουρα δεν είναι δευτερεύον.

Σε αρκετές περιπτώσεις παρουσιάζεται η εικόνα χωριών με την έννοια ενός συνόλου σπιτιών και κατ᾿ επέκταση ενός συνόλου ανθρώπων – συγχωριανών χωρίς το δέσιμο που απαιτείται και αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για ένα καλό χωριό.

Ας δούμε λοιπόν τι σημαίνει καλός συγχωριανός. Χωρίς να έχω την παραμικρή διάθεση να κρίνω συμπεριφορές ανθρώπων, γιατί ως άνθρωποι όλοι έχουμε κάνει λάθη και εννοείται ότι θα κάνουμε και άλλα στο μέλλον, θεωρώ όμως δεδομένο ότι ο καλός συγχωριανός νοιάζεται όχι μόνο για το καλό του χωριού του αλλά και για το καλό των συγχωριανών του. Χαίρεται με την χαρά τους και λυπάται με την λύπη τους. Επικροτεί το καλό και καυτηριάζει το κακό. Προσπαθεί πρώτα να διορθώσει τον εαυτό του και μετά τους υπόλοιπους.

Στο χωριό μας, λοιπόν, είμαστε όλοι συγχωριανοί και πολλοί από εμάς πιστεύω ότι είναι καλοί συγχωριανοί. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα αλλά προς το παρόν θα ήθελα μόνο να σταθώ στο παράδειγμα της οικογένειας Δημητρίου και Αικατερίνης Γκίτση – Χριστόπουλου η οποία, εκτός απ᾿ την συμμετοχή της στα δρώμενα του χωριού, συμπαρίσταται και στις ανθρώπινες στιγμές των συγχωριανών τους. Δυσάρεστη αφορμή αποτέλεσε αυτή τη φορά ο χαμός του αείμνηστου Δημήτρη Τζιβάρα στην μνήμη του οποίου κατέθεσαν στο ταμείο του συλλόγου συμβολικό ποσό. Δεν αναφέρομαι, βεβαίως, στην καταβολή οποιουδήποτε ποσού αλλά στην έκφραση των συλλυπητηρίων στην οικογένεια του μπάρμπα – Μήτσου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι ο καλός συγχωριανός συμμετέχει στην χαρά και μοιράζεται την λύπη.

Γιατί, αγαπητοί μου συγχωριανοί, τουλάχιστον η έκφραση των συλλυπητηρίων για έναν άνθρωπο που έφυγε αποτελεί σίγουρα μια απ τις βασικές προϋποθέσεις, για να είμαστε καλοί συγχωριανοί.
Δεν υπάρχουν Σκαμνιώτες και ξένοι, υπάρχουν μόνο συγχωριανοί! Απλά ας προσπαθήσουμε να είμαστε καλοί συγχωριανοί!…

Σχόλιο ΓΑ:
Με αφορμή τηλεφώνημα συγχωριανής μας είδα το παραπάνω κείμενου του καθ΄ όλα αγαπητού Γιάννη στην ιστοσελίδα του «Αγίου Γεωργίου» και δεν μπορώ παρά να το προσυπογράψω στο σύνολό του, αλλά και να τον συγχαρώ για τον έντιμο και καθαρό του λόγο.

Ειδικότερα θα ήθελα να σταθώ σε μερικά σημεία:

Ταυτίζονται απολύτως οι θέσεις μας ως προς τον όρο «ξένοι». Αυτό, όμως, ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που οδήγησε στην ίδρυση του δεύτερου Συλλόγου στο Σκαμνό. Να εξαιρεθούν οι μη αυτόχθονες. Θα χαρώ να εργασθεί ο Γιάννης με αυτές του τις σωστές απόψεις, ώστε να πάψει αυτός ο διχασμός στο μικρό, αλλά όμορφο χωριό μας.

Εκφράζουμε τη λύπη μας και τα συλλυπητήριά μας για το θάνατο του Δημήτρη Τζιβάρα, που, ομολογώ, άργησα να το μάθω, αφού είναι γνωστό ότι πολλοί από μας ζούμε μόνιμα στην Αθήνα. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας την προτροπή του θρησκεύματός μας, ο θανών δεδικαίωται.

Καλοχαιρετίζουμε την κάθε εκδήλωση κοινωνικής ευαισθησίας, όπως η αναφερόμενη περίπτωση της οικογένειας Χριστόπουλου. Ωστόσο, θα έλεγα ότι συνιστά βαριά αδικία, ατόπημα και αμετροέπεια να παραλείπουμε πολύ σημαντικές χειρονομίες σε δράσεις εξωραϊσμού και πολιτισμού συγχωριανών μας, οι οποίο μάλιστα με υποδειγματική σεμνότητα και μεγάλη εμμονή, ζητούν να μην αναφέρονται τα ονόματά τους.

Ο λόγος του Γιάννη με ενθαρρύνει και περιμένουμε περισσότερες κινήσεις του για την παραγωγή πολιτισμού και κυρίως στην εξομάλυνση των σχέσεων και εξημέρωση των ηθών μεταξύ των συγχωριανών χωρίς διάκριση μεταξύ αυτοχθόνων και νέων οικιστών. Αυτή η προσπάθεια, φρονούμε, ότι πρέπει να είναι συνεχής και συνεπής. Στην πρόσφατη σύμπτωση της ημερομηνίας κοπής της πίτας των δύο Συλλόγων στο Σκαμνό, στην μοναδική μας αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου [σχολείο] έπεσε η πρόταση να εκμεταλλευθούμε αυτή την ευκαιρία και να γιορτάσουμε μαζί οι δύο Σύλλογοι. Ο Πρόεδρος Φάνης Σκαρής, είδα θετικά και με καλό μάτι αυτή την ιδέα. Στη συνέχεια, όμως, υπαναχώρησε, επειδή άλλα στελέχη [?] της διοίκησης του «Αγίου Γεωργίου» αρνήθηκαν πεισματικά να συμβάλλουν σ’ αυτή την προσπάθεια και έτσι ναυάγησε η σύμπραξη.