20140618
Πηγή: alexiptoto
Ας πούμε επιτέλους κάποτε και καμιά αλήθεια σε αυτή την χώρα! Οι περισσότεροι ισχυρίζονται πως για την πτώση του βιοτικού επιπέδου, την μείωση μισθών και συντάξεων, την ανεργία και όλα τα κακά που μας βρήκαν φταίνε αποκλειστικά οι ξένοι. Οι «τοκογλύφοι», οι ευρωναζί που μας δανείζουν με σκοπό να μας ρουφήξουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Η αλήθεια είναι πως η περιοριστική οικονομική πολιτική από μόνη της δεν αποτελεί καλή συνταγή για την αντιμετώπιση μιας κρίσης με έντονα υφεσιακά χαρακτηριστικά. Αν δεν συνοδεύεται από αναπτυξιακά μέτρα, οδηγεί μαθηματικά σε περισσότερη ύφεση, στενεύοντας τον κύκλο του φαύλου καθοδικού σπιράλ της οικονομίας. Για την ανάπτυξη όμως, απαιτούνται χρήματα. Και τα χρήματα δεν τα βγάζουν τα ΑΤΜ όπως ίσως θα ξέρετε κάποιοι (δυστυχώς όχι οι περισσότεροι), ούτε τα παράγει ο δημόσιος τομέας, ούτε φυτρώνουν στα θερμοκήπια των «επιχειρήσεων» με αποκλειστικό πελάτη το κράτος, ούτε εξοικονομούνται από την πώληση υπηρεσιών μεταξύ μας. Τα χρήματα πηγάζουν κυρίως από την Παραγωγή και τις Εξαγωγές αγαθών ή υπηρεσιών προς τρίτους. Όσο και αν μειώσουμε τους μισθούς, με υπόδειξη ή όχι της τρόικας, ανάπτυξη δεν πρόκειται να δούμε αν δεν αλλάξουμε το αποτυχημένο οικονομικό μας μοντέλο.
Αυτή την αλλαγή καμιά τρόικα και κανείς δανειστής μας δεν μπορεί να την επιτύχει για λογαριασμό μας. Πρέπει να την κάνουμε μόνοι μας. Εντελώς μόνοι. Το οικονομικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών πρέπει να αναμορφωθεί εκ βάθρων. Καταστρέψαμε την όποια παραγωγική βάση διέθετε η χώρα, κλείσαμε τα εργοστάσια που παρήγαγαν αγαθά και δίνανε δουλειά σε χιλιάδες εργαζόμενους, αφήσαμε τα χωράφια να ρημάξουν, εγκαταλείψαμε την κτηνοτροφία, την μεταποίηση, τις βιοτεχνίες και στην θέση όλων αυτών, αναπτύξαμε ένα θνησιγενές οικονομικό σύστημα που στηρίζονταν στις επιδοτήσεις, στα κοινοτικά πακέτα, στις μεγάλες εργολαβίες, στην διόγκωση του δημόσιου τομέα, σε κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις, στην ανταλλαγή υπηρεσιών. Και όλα αυτά βασίζονταν σε δανεικά χρήματα και σε κοινοτικές εισροές. Τώρα που τα δανεικά έλειψαν και οι εισροές περιορίστηκαν, το σύστημα αυτό νομοτελειακά κατέρρευσε. Είναι αδήριτη ανάγκη να αρχίσουμε να συζητάμε τον τρόπο με τον οποίο θα δημιουργήσουμε ξανά την παραγωγική βάση της χώρας. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, ακόμη και αν μας βοηθήσουν οι εταίροι, αν μας κουρέψουν το χρέος (ακόμη και αν μας το χαρίσουν!), θα παραμείνουμε εσαεί στην θέση του μπατίρη που κάθε τόσο θα ζητά καινούρια δανεικά για να επιβιώσει.
Οι συγκρίσεις με κράτη παραγωγικά και εξαγωγικά (σαν την Αργεντινή) είναι τουλάχιστον άστοχες στην φάση που είμαστε τώρα. Ακόμη και οι Ισλανδοί, αφήσανε τις υπηρεσίες και τα τραπεζικά προϊόντα και παραπροϊόντα και ξαναπιάσανε τα κουπιά, καλαφατίσανε ξανά τις βάρκες τους και γύρισαν στο ψάρεμα, μια παραγωγή που πάντοτε τους εξασφάλιζε τον άρτο τον επιούσιο, δηλαδή χρήματα! Η ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας, είναι υποχρεωτική διεργασία, ανεξάρτητα από την πορεία τους χρέους, το νόμισμα και την τύχη της ίδιας της ευρωζώνης ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι εθνική επιταγή και απόλυτο προαπαιτούμενο επιβίωσης του λαού μας. Ωραία όλα αυτά θα έλεγε κάποιος αλλά δεν μας λες τίποτε για την ταμπακιέρα. Πως θα γίνει αυτή η παραγωγική επανάσταση; Οι επιδοτήσεις ως μέσον έχουν αποτύχει οικτρά. Η εξωτερική βοήθεια αν έρθει σε ρευστό μπορεί να έχει την τύχη των πακέτων στήριξης (να γίνει δηλαδή καγιέν, μεζονέτες και γαρδένιες στα παραλιακά μπουζουξίδικα). Οι σημερινοί μεγαλοεπιχειρηματίες στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι κρατικοδίαιτα δημιουργήματα του παλιού αποτυχημένου μοντέλου. Που να στραφούμε για να πετύχουμε στο δύσκολο αυτό εγχείρημα; Η λύση είναι να αναζητήσουμε την καινούρια επιχειρηματικότητα μέσα από τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας. Υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, δεν έχουν γκρεμιστεί τα πάντα σε αυτή την χώρα, αντίθετα από όσα κάποιες Κασσάνδρες ευαγγελίζονται. Θα πρέπει όμως να τους βοηθήσουμε ως Πολιτεία όλους αυτούς. Αυτούς που θέλουν και μπορούν να παράγουν, αυτούς που έχουν καινοτόμες ιδέες, αυτούς που είναι εξωστρεφείς και μαθημένοι στα δύσκολα.
Ο ρόλος του κράτους είναι απλός και καθοριστικός συνάμα απέναντι σε αυτές τις εν δυνάμει παραγωγικές μονάδες της κοινωνίας. Αρχικά θα πρέπει να τις διακρίνει μέσα από τον σωρό των επιχειρηματικών ερειπίων που άφησε το προηγούμενο καταστροφικό μοντέλο. Και μετά να τους διευκολύνει. Όχι, δεν χρειάζονται επιδοτήσεις, χαριστικές συμβάσεις και χτυπήματα στον ώμο. Εκείνο που χρειάζονται όλοι αυτοί, είναι υγιές ανταγωνιστικό περιβάλλον, μείωση της γραφειοκρατίας και φορολογικά – επενδυτικά κίνητρα για το ξεκίνημα των προσπαθειών τους. Δεν θέλουν το κράτος δίπλα τους, αρωγό και «πατερούλη». Θέλουν απλώς να μην τους εμποδίζει, να μην τους «φρενάρει» και να μην μπαίνει με το έτσι θέλω «συνεταίρος» τους. Θέλουν επίσης, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Αυτά τα ολίγα και επιπλέον να δημιουργήσουμε ένα φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις, με ξεκάθαρους όρους και γρήγορες διαδικασίες. Δεν είναι άχρηστοι και ανίκανοι οι Έλληνες επιχειρηματίες όπως τους εμφανίζουν μερικοί. Σε άλλα επιχειρηματικά περιβάλλοντα έχουν καταφέρει μικρά θαύματα. Θα μπορούσαν να το κάνουν και μέσα στην χώρα αν τους προσφέρουμε τα ίδια «εργαλεία». Αν επιτύχουμε σε αυτό το κρίσιμο για το μέλλον της χώρας εγχείρημα, τότε θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους δανειστές μας με άλλον αέρα. Τότε εκ των πραγμάτων θα υπάρχει και Plan B και Plan C και όσα σχέδια θέλουμε. Γιατί τότε, θα παράγουμε οι ίδιοι και θα έχουμε και τα απαραίτητα χρήματα για να χτυπήσουμε επιτέλους στο «ντέφι» τον δικό μας σκοπό. Όσο πιστεύουμε πως τα χρήματα βγαίνουν από την θυρίδα των ΑΤΜ, θα είμαστε οι επαίτες της Ευρώπης και όποιος λέει κάτι άλλο, κατά την γνώμη μου απλώς δεν λέει την αλήθεια.