20150117
Σχόλιο ΓΑ:
Με μοχλό τον έξαλλο θρησκευτικό φανατισμό, αναμεμειγμένο με εθνικισμό και γεωπολιτικά παιχνίδια, παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό μία επέκταση των τρομοκρατικών χτυπημάτων με πολλούς νεκρούς, σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το φαινόμενο παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο Πάπας, ένας από τους πλέον συμπαθείς και αγαπητούς ιεράρχες, εμφανίζεται πλησίστιος προς το Ισλάμ και απορρίπτει κάθε απόπειρα κριτικής κατά των θρησκευμάτων.
Διανοούμενοι κατά καιρούς προσπάθησαν να αμβλύνουν αυτές τις υπερβολές και τις ακρότητες, πλην, όμως, ως φαίνεται εις μάτην.
Με αυτή την αφορμή παραθέτουμε μία θεματική ενότητα από το έργο «τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Γερμανού Friedrich Wilhelm Nietzsche [1844-1900, καθηγητή της Γερμανικής Φιλολογίας, φιλοσόφου, ποιητή, συνθέτη και κριτικού πολιτιστικών]. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το συγκεκριμένο εμβληματικό βιβλίο του διανοούμενου φέρει τον υπότιτλο: ‘Ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν»
****
Υπάρχουν κήρυκες του θανάτου: και η γη είμαι γεμάτη από ανθρώπους που χρειάζονται αυτά τα κηρύγματα κατά της ζωής.
Γεμάτη είναι η γη από τους περιττούς, χαλασμένη είναι η ζωή απ’ τους παραπανίσιους. Ας τους ρίξουν για δόλωμα την «αιώνια ζωή», για να τους δελεάσουν όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τη δική μας!
«Κίτρινους»: έτσι λένε τους κήρυκες του θανάτου ή «μαύρους» [=αναφέρεται μάλλον στο χρώμα που έχουν τα ράσα των Χριστιανών και των Βουδιστών]. Όμως εγώ θα σας τους δείξω και σ’ άλλα χρώματα.
Οι φριχτότεροι είναι αυτοί που σέρνουν μέσα τους το αρπακτικό και δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα απ’ τη λαγνεία ή το αυτομαστίγωμα.
Δεν έχουν γίνει ακόμα άνθρωποι αυτοί οι απαίσιοι: ας κηρύσσουν την απόρριψη της ζωής, αρκεί να μας απαλλάξουν και οι ίδιοι από την παρουσία τους!
Αυτοί είναι οι φθισικοί της ψυχής: ακόμα δεν γεννήθηκαν κι άρχισαν κιόλας να πεθαίνουν, και το μόνον που θέλουν να ακούνε είναι διδαχές για κούραση και αυταπάρνηση.
Επιθυμούν με όλη τους την καρδιά να πεθάνουν, κι εμείς θα έπρεπε να σεβαστούμε την επιθυμία τους! Ας προσέξουμε να μην ξυπνήσουμε αυτούς τους νεκρούς και να μην ταράξουμε τα ζωντανά αυτά φέρετρα!
Συναντούν ένα άρρωστο ένα γέρο ή ένα πτώμα κι αμέσως λένε:: «Η ζωή δεν αξίζει τίποτα!»
Όμως οι ίδιοι είναι αυτοί που δεν αξίζουν τίποτα και το μάτι τους που δεν βλέπει παρά μόνον το ένα πρόσωπο της ύπαρξης.
Τυλιγμένοι σε βαθιά μελαγχολία και άπληστοι για τις μικρές συμπτώσεις που φέρνουν το θάνατο: έτσι περιμένουν σφίγγοντας τα δόντια.
Ή πάλι κάνουν σαν τρελοί για οτιδήποτε γλυκό και ταυτόχρονα κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για τα παιδιαρίσματά τους: κρέμονται από την αχυροζωή τους και γελάνε με τον εαυτό τους που κρέμεται ακόμη από ένα άχυρο.
Η σοφία τους λέει: «Είναι ανόητος όποιος μένει στη ζωή , και σ’ αυτό η δική μας ανοησία περισσεύει! Κι αυτό ακριβώς είναι το πιο ανόητο πράγμα στη ζωή!»
«Η ζωή είναι μόνο πόνος!» λένε κάποιοι άλλοι και δεν λένε ψέματα: φροντίστε, λοιπόν, να πάψετε εσείς τουλάχιστον να πονάτε! Φροντίστε να σταματήσει η ζωή που φέρνει μόνο πόνο!»
Κι έτσι, ας είναι η διδασκαλία της αρετής σας: «Πρέπει να αυτοκτονήσεις! Πρέπει να κλέψεις τον εαυτό σου από σένα τον ίδιο!»
«Η ηδονή είναι αμαρτία» λένε αυτοί που κηρύσσουν το θάνατο, «ας μείνουμε μακριά της κι ας μην κάνουμε παιδιά!»
«Η γέννα είναι επώδυνη»,- λένε κάποιοι άλλοι- «για ποιο λόγο να γεννάμε; Μόνο δυστυχισμένους φέρνουμε έτσι στον κόσμο!» Είναι κι αυτοί κήρυκες του θανάτου.
«Λείπει η συμπόνια» -λένε κάποιοι τρίτοι-«πάρτε ό,τι έχω, πάρτε ό,τι είμαι Έτσι λιγότερα πράγματα θα με δένουν με τη ζωή!»
Αν η συμπόνια τους ήταν απόλυτη, θα έκαναν κόλαση τη ζωή των κοντινών τους. Η κακία-αυτό θα ‘ταν για κείνους η αληθινή καλοσύνη!
Όμως, θέλουν ν’ απαλλαγούν απ’ τη ζωή: και δεν δίνουν δεκάρα, αν δένουν τους άλλους σφιχτότερα μαζί της με τις αλυσίδες και τα δωράκια τους!
Αλλά κι εσείς ακόμα, που η ζωή σας είναι σκληρή δουλειά και ταραχή: δε σας έχει κουράσει η ζωή; Δεν έχετε ωριμάσει για το κήρυγμα του θανάτου;
Όλοι εσείς που αγαπάτε τη σκληρή δουλειά και το κάθε τι γρήγορο, καινούργιο, ξένο, -δύσκολα ανέχεστε τον εαυτό σας, η εργατικότητά σας είναι φυγή κι επιθυμία να ξεχάσετε τον εαυτό σας.
Αν πιστεύατε περισσότερο τη ζωή, δε θα είχατε τέτοια προσκόλληση στην κάθε στιγμή. Όμως μέσα σας δεν έχετε αρκετά αποθέματα αναμονής, ούτε καν οκνηρίας!
Παντού αντηχεί η φωνή εκείνων που κηρύσσουν το θάνατο: και η γη είναι γεμάτη από ανθρώπους που χρειάζονται αυτά τα κηρύγματα του θανάτου.
Ή τα κηρύγματα για την «αιώνια ζωή»: για μένα δεν έχει καμιά διαφορά-αρκεί να ξεκουμπιστούν το συντομότερο από τη δική μας!
Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα.