Ας κάνουμε μία ευχή
Με το νέο χρόνο 2006 που έρχεται στο φως της δημοσιότητας το παρόν τεύχος της ΦτΣ, δεν θα ξεφύγουμε από το συνηθισμένο, στέλνοντας εγκάρδιες ευχές σε όλους τους φίλους και συγχωριανούς για καλή υγεία και προκοπή προσωπική, οικογενειακή και συλλογική σε όλα τα επίπεδα που συμμετέχουμε. Οι στερεότυπες, όμως, ευχές με τις οποίες οι πάντες αλληλο-κατακλύζονται δεν αρκούν για να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων προς το καλύτερο, αν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε κάτι πιο ουσιαστικό. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, πέραν της μοιρολατρίας!
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στους χώρους που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, δυστυχώς, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, όσες ευχές κι αν κάνουμε. Μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας μας βρίσκεται στα όρια και κάτω από τα όρια της φτώχειας. Συμπολίτες μας σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα μαστίζονται από την ανεργία και περνούν δύσκολες μέρες. Από την άλλη μεριά ένα συνονθύλευμα οργανωμένων και μη συμφερόντων συνεχίζει να δρα απείραχτο και παρασιτικά στο σώμα των έντιμων πολιτών που νοιώθουν απροστάτευτοι.
Το μέγα όνειρο και στόχος ζωής της νέας μας γενιάς είναι να αποκτήσουν μία θέση στο δημόσιο, όπου με το χρόνο ένας τεράστιος πληθυσμός σε μεγάλο ποσοστό, υποαπασχολούμενων και υπό καθεστώς μονιμότητας –μερικοί ορθώς λένε, ασυλίας- έφθασε να αμείβεται με σημαντικά μεγαλύτερες αποδοχές απ΄ ότι οι μοχθούντες στον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα, το υποζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού.
Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία άρχισε να αγανακτεί και αξιώνει από την Διοίκηση του τόπου να παρθούν μέτρα εξορθολογικοποίησης αυτής της αδικίας, να εγκατασταθεί και πάλι ένα κράτος κοινωνικής δικαιοσύνης με προοπτικές ανάπτυξης και αξιοκρατίας. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε την αξία αυτού του στοιχείου που δείχνει ότι ο υποπληροφορημένος ή παραπληροφορημένος πολίτης αυτού του τόπου άρχισε να αφυπνίζεται.
Κάτω και από την ορθή πίεση της ΕΕ και των οξύτατων δημοσιονομικών προβλημάτων, οι κυβερνώντες επιχειρούν κάποιες βελτιώσεις στο χώρο των λεγομένων ΔΕΚΟ, των δημόσιων επιχειρήσεων του Δημοσίου Τομέα. Στο χώρο του Δημοσίου, αυτό το μεγάλο ασθενή, που ορθώς επεσήμανε εν έτει 1981 ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, που ωστόσο, δεν θεραπεύτηκε και μάλλον η κατάστασή του επιδεινώθηκε, ευρισκόμενος επί μακρόν σε βαρύ κώμα. Σφοδρή η αντίδραση των προνομιούχων με πρωτοστάτες συνδικαλιστές που σαν μόνο στόχο έχουν τη διατήρηση των κεκτημένων και την παραπέρα ενίσχυσή των, χωρίς έγνοια για τις επιπτώσεις αυτής της τακτικής των στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Εκμεταλλευόμενοι τον μεγάλο αριθμό απασχολουμένων που πολλές φορές τοποθετήθηκε ανορθόδοξα, από το παράθυρο, όπως ευστόχως λέγεται, αλλά και τις ειδικές μονοπωλιακές συνθήκες δράσης των βασανίζουν και ταλαιπωρούν αφάνταστα αυτούς από τους οποίους αμείβονται. Ποιος στ΄ αλήθεια, λογικός και έντιμος άνθρωπος, μπορεί να διαφωνήσει, εδώ, με τη γνωστή ρήση του Πρωθυπουργού περί νταβατζήδων; Οι ίδιοι εργατοπατέρες με τις ψήφους των οργανωμένων συμφερόντων – πληθυσμών χρησιμοποιούν το πόστο των σαν εφαλτήριο και περνούν στο Εθνικό Κοινοβούλιο, ως εκπρόσωποι του Έθνους, σαν ένα είδος επιβράβευσης, για να χειρισθούν εθνικά, υποτίθεται, ζητήματα μείζονος σημασίας. Εξελίξεις δυσμενείς που δεν είμαστε βέβαιοι ότι ωφελούν τους θεσμούς.
Δύσκολο το εγχείρημα, για την επιτυχία του οποίου εμείς θα συγκεκριμενοποιήσουμε τις ταπεινές ευχές μας επί τω νέω έτει. Μέγας άθλος καθώς η αντίσταση και ο οξύς πόλεμος είναι αμείλικτος. Στους χώρους αυτούς της κομματοκρατίας, δεν ισχύουν αυτά που θεωρούμε αυτονόητα, όσοι εξ ημών ευτυχώς ή δυστυχώς βρεθήκαμε εκτός, στον ιδιωτικό τομέα. Ίντριγκες, αρνητικές συμπεριφορές, δόλιες ενέργειες, σαμποτάζ και ότι άλλο αθέμιτο σκεφθεί κανείς, εκτρέπουν κάθε προσπάθεια εφαρμογής του αυτονόητου. Καθυστέρηση, υπανάπτυξη, ασχετοσύνη, αγραμματοσύνη, αναχρονισμός, διαστροφή κάθε αυτονόητης λογικής, αναποτελεσματική διαχείριση πόρων ανθρωπίνου δυναμικού και τεχνολογίας, απάνθρωπη συμπεριφορά στον πολίτη, κάκιστες υπηρεσίες, κακή οικονομική διαχείριση, βουνό από προβλήματα.
Αλλά εμμένοντας στην καθ’ έξιν αισιοδοξία να πούμε, εν τούτοις, καλή τύχη στο εγχείρημα!