FtS76
Ήταν ένα από τα κύρια θέματα που συζητήθηκε μεταξύ των συγχωριανών στις εορταστικές εκδηλώσεις των Απόκρεω και της Καθαράς Δευτέρας στο Σκαμνό. Το δάσος από πανέμορφα φυτά δρυός στην περιοχή Γρανισιώτη και σε όλη την κορυφογραμμή που διέρχεται ο πυροσβεστικός δρόμος προς τον Αϊ-Λιά δέχθηκε επίθεση αποψίλωσης από ασυνείδητους λαθροϋλοτόμους.
Σε μεγάλη έκταση το πανέμορφο δάσος υπέστη ριζική αποψίλωση – ξύρισμα που σε τίποτα δεν θυμίζει τα φυτά που προϋπήρχαν στο χώρο αυτό.
Η επιτόπια επίσκεψη συγχωριανών ανέδειξε τη θλιβερή εγκληματική δραστηριότητα σε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ΄ ότι μπορούσε κανείς να φαντασθεί. Η ποσότητες των καυσόξυλων ήταν τεράστιες και οι κορμοί βρέθηκαν κομμένοι και αφημένοι στο χώρο, σε τρόπο ώστε να μην δίνεται στόχος. Το ίδιο πείθει ότι πρόκειται περί κυκλώματος που εμπορεύεται ασύστολα τον ελάχιστο δασικό μας πλούτο και δεν πρόκειται για την κάλυψη κάποιων οικογενειακών αναγκών του χωριού. Η φόρτωση και πώληση γίνεται επί τόπου! Ο δρόμος που άνοιξε για την προστασία του δάσους, που μας απέμεινε μετά από την προ ετών καταστροφική πυρκαγιά, δυστυχώς, χρησιμοποιείται για την πλήρη αποψίλωση και όχι για την προστασία του.
Δύσκολη ήταν η ενεργοποίηση των αρμοδίων του δασαρχείου καθώς μερικοί συγχωριανοί που ρωτήθηκαν για τα τοπωνύμια, Σακουλόβραχο, Γρανισιώτη, Αϊ-Λιά, έστελναν παραπλανητικά το δασοφύλακα στην περιοχή της Γέφυρας Παπαδιάς!
Χρειάστηκε και δεύτερο υπόμνημα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκαμνού συνοδευόμενο από πλήθος φωτογραφικών ντοκουμέντων, που προβλημάτισαν την ηγεσία του Δασαρχείου. Συνοδευόμενος από συγχωριανούς ο Δασολόγος κ. Καραπαναγιώτης επισκέφθηκε την περιοχή και δεν έκρυψε τον αποτροπιασμό του για το έγκλημα. «Είναι θέμα τιμής για την υπηρεσία μας να εντοπίσουμε και να σταματήσουμε αυτή την απαράδεκτη δραστηριότητα», είπε φανερά εξοργισμένος.
Μνήμη Γρανισιώτη
Οι αρμόδιοι παράγοντες του Δασαρχείου επισκέφθηκαν το χώρο της Βρύσης στο Γρανισιώτη, όπου προ ετών συντελέσθηκε το βαρύ έγκλημα κοπής του μοναδικού υπεραιωνόβιου δένδρου, του ασύγκριτου αυτού μνημείου της φύσης, με κορμό διαμέτρου πάνω από ένα μέτρο, που δέσποζε στο χώρο μπροστά από την όμορφη λιθόκτιστη βρυσούλα.
Χώρος μαγευτικός, όχι μόνον για τους Σκαμνιώτες, αλλά και για τους Μπραλιώτες που δεν έχαναν την ευκαιρία να τον επισκέπτονται και να απολαμβάνουν τη δροσιά, το νερό με την αποδεδειγμένη ποιότητά του. Εκεί δροσίζονταν οι κτηνοτρόφοι, εκεί προσέτρεχαν οι γεωργοί, οι θεριστάδες στους θερινούς μήνες, εκεί πήγαιναν την εκδρομή τους οι κοντοχωριανοί για ένα πικ νικ, ενώ δεν παρέλειπαν να πάρουν μαζί τους και μία δαμεζάνα ή μία στάμνα από το μοναδικό πόσιμο νερό – φάρμακο.
Η ΦτΣ επεσήμανε προ ετών το έγκλημα από γνωστούς δράστες που δυστυχώς κατέχουν και θεσμικούς ρόλους. Τραγική ειρωνεία που σκιτσάρει τα παρακμιακά φαινόμενα του καιρού μας. Το χειρότερο είναι ότι οι δράστες εμφανίσθηκαν ως δήθεν εργολάβοι που θα εξωράιζαν το τοπίο. Θα αναδείκνυαν την βρύση. Θα διαμόρφωναν το χώρο. Αυτό, τουλάχιστον ήταν το πρόσχημα. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Οίτης, ο γνωστός μας Ανδρέας Παπανδρέου, χρηματοδότησε από κοινοτικούς πόρους αυτή την εγκληματική δραστηριότητα! Αυτό που δεν το γνωρίζαμε, αλλά το μάθαμε αργότερα, ήταν ότι ο πρώην κοινοτάρχης μας και μετέπειτα αντιδήμαρχος στο Καποδιστραικό μας διάδοχο Δήμο Γοργοποτάμου, ήταν και επιστήμων Δασολόγος!
Σήμερα βρίσκεται κανείς μπροστά σε ένα σεληνιακό τοπίο που δείχνει ότι από κει πέρασε η καταστροφή και η ανευθυνότητα. Η υποτιθέμενη βρύση, δεν έχει πλέον νερό! Ο χώρος όπου στέκονταν περήφανο το τεράστιο δένδρο είναι γυμνός και ο κομμένος κορμός στη ρίζα του, έχει καλυφθεί από μπάζα για να κρύψει τα ίχνη του εγκλήματος. Μερικοί ασχολήθηκαν να βρουν σε τίνος ιδιοκτησία ήταν αυτό το ιερό δένδρο. Υποδεέστερο το ζήτημα αφού ο φυσικός θησαυρός δεν υπάρχει πια. Υποστηρίζεται ότι ήταν ιδιοκτησίας του αείμνηστου Παναγιώτη Αποστολόπουλου, λόγω γειτνίασης στο παρακείμενο κτήμα του, άλλοι υποστηρίζουν ότι ανήκε στο αείμνηστο Αναστάσιο Αστρακά, ενώ η γνώμη που εμείς υιοθετούμε, είναι ότι το μοναδικό αυτό περιουσιακό στοιχείο ανήκε στην κοινοτική – δημοτική περιουσία, ως κείμενο καταμεσής στον χώρο της πανέμορφης βρύσης. Πολύ περισσότερο υποστηρίζουμε ότι αυτό –και κάθε παρόμοιο- μνημείο της φύσης ανήκει σε όλους μας και όλως ιδιαιτέρως στα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας και αποτελεί ντροπή να τους το αποστερούμε.