FtS50

Ο Κώστας Τζιβάρας, χωρίς να το θέλει, έχει συζητηθεί όσο λίγοι συγχωριανοί εξ αιτίας της ασυνήθιστης πρωτοβουλίας του που δεν περιορίσθηκε στην παλλινόστηση στο Σκαμνό, -όπως συμβαίνει στο πλείστον των συγχωριανών που συνταξιοδοτούνται- αλλά έβαλε έναν υψηλό στόχο που ήδη εκπλήρωσε: Εχτισε το πανέμορφο εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Δεν σκοπεύω να σταθώ στους οφειλόμενους επαίνους και τα καλά λόγια που δεν του χρειάζονται ούτε και του αρέσουν, αλλά θα επιθυμούσα να σημειώσω και να σχολιάσω διάφορες κρίσεις και επικρίσεις που κατά καιρούς έχουν ακουστεί για τον Κώστα από μέρος της μικρής μας κοινωνίας. Αυτό το κάνω χωρίς τη συγκατάθεση του Κώστα και με τον κίνδυνο να μην αποδέχεται τη παρέμβασή μου μια και δεν του αρέσει η δημοσιότητα. Ως μέλος όμως της κοινωνίας μας, θεωρώ ότι μπορώ να εκθέσω και τις δικές μου απόψεις σε ένα ζήτημα που δεν είναι εντελώς προσωπικό. Πάντα πρέπει να ακούγονται, όλες οι απόψεις σε μία πολιτισμένη κοινωνία.

Ποιά όμως είναι αυτά τα σχόλια; Στ αυτιά μου, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, σχολιάσθηκε η πρωτοβουλία του συγχωριανού ως «εγωϊστική κίνηση αυτοπροβολής» κλπ. Με δεδομένο εξ άλλου το ύψος της δαπάνης που ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών αναπτύχθηκε μία άλλη φιλολογία της μορφής: «Γιατί ο Κώστας δεν διέθεσε το ποσό σε κάποιον από τους στενούς συγγενείς του;» «Γιατί δεν επέλεξε ένα άπορο παιδί να το αποκαταστήσει;» «Γιατί δεν μοίρασε το ποσό σε όλους τους συγχωριανούς;» «γιατί….γιατί;» Ακόμη κυκλοφόρησαν σχόλια που εμφανίζουν το εκκλησάκι της Παναγίας λίγο πολύ ανταγωνιστικό προς τις άλλες εκκλησίες του χωριού μας, μιας και λογίζεται μετόχι της Ιεράς Μονής του Αγίου Γεωργίου Στυλίδος. Ετσι, ισχυρίζονται μερικοί, θα μεταφέρονται οι οικονομικοί πόροι από το Σκαμνό στη Στυλίδα! Αλλος, περισσότερο μετριοπαθής, επισημαίνει: «Ναι, αλλά το εκκλησάκι είναι ιδιωτικό!»

Στη μικρή κοινωνία του χωριού μας τίποτα δεν είναι όμως κρυφό. Γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο κάθε βιογραφικό στοιχείο. Θα ήθελα λοιπόν, να υπενθυμίσω στους επικριτές του Κώστα και σε μερικούς μη πληροφορημένους συγχωριανούς μερικά τέτοια βιογραφικά του στοιχεία γιατί έτσι μπορεί κανείς να δει καλύτερα το «βίο και πολιτεία» του και συνεπώς να βοηθηθεί στην αξιολόγιση των παραπάνω αιτιάσεων.

Πριν καλά-καλά τελειώσει ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ο Κώστας Τζιβάρας είναι το πρώτο Σκαμνιωτόπουλο που εγκαταλείπει το χωριό (το επόμενο ήταν ο μεγάλος αδελφός μου Απόστολος Ν. Αποστολόπουλος που πήγε στη Λαμία για να παίξει -κι αυτός σαν τον Κώστα στα ισχύοντα, τουλάχιστον τότε, πρότυπα αρχών και ηθικής- το ρόλο του δεύτερου πατέρα στη συνέχεια για όλα τα πολυάριθμα αδέλφια του) και πάει στην Αθήνα για αναζήτηση καλύτερης τύχης. Η μητριά του -και νονά μου, αείμνηστη Ζωή Τζιβάρα-Παπανδρέου- έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει το παιδί στο μεγάλο του ξεκίνημα. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες και αντί για παπούτσια στο παιδί δόθηκαν γουρουνοτσάρουχα, ενώ από μία λινάτσα ράφτηκε ένα παντελόνι.

Κάποιος κουμπάρος, μακρινός συγγενής που διατηρούσε γαλακτοπωλείο στην περιοχή της πλατείας Καραϊσκάκη / Μεταξουργείο δέχθηκε το παιδί που εργαζόταν εκεί νυχθημερόν και για περίπου 20 ώρες το 24-ωρο. Το πολυτιμότερο αγαθό που του έλλειπε ήταν ο ύπνος! Νύχτα να ετοιμάσει τα προϊόντα, το γιαούρτι, μετά το γαλακτομπούρεκο, να καθαρίσει το εργαστήριο και την αίθουσα των πελατών και να φρεσκαρισθεί για το σερβίρισμα, σχεδόν χωρίς διακοπή μέχρι αργά το βράδυ μετά το τέλος της θεατρικής παράστασης, οπόταν ένα γαλακτομπούρεκο ήταν ευπρόεσδεκτο από την πελατεία. Ενα παιδί αμούστακο με πολλούς και δύσκολους ρόλους. Κάθε μέρα χωρίς ρεπό και διακοπές ήταν ίδια και απαράλλαχτη με την προηγούμενη.

Το παιδί έκανε την επιλογή του χωρίς να έχει εναλλακτικές λύσεις. Διάλεξε ή έστω, ωθήθηκε στο δρόμο που δεν είχε επιστροφή. Εσφυξε τα δόντια του και αντιπάλεψε όλες τις αντιξοότητες μόνος του, ακόμη και όταν ήταν άρρωστος. Οι δυσκολίες της βιοπάλης σφυρηλάτησαν ωστόσο ένα ατσάλινο χαρακτήρα και πείσμα να τα καταφέρει και να κολυμπήσει στον επικίνδυνο ωκεανό της μεγαλούπολης. Προχώρησε με σταδιακά βήματα στην απόκτηση αρτοποιϊου στο Κουκάκι όπου κατάφερε να αναδείξει τα προϊόντα του, όπως τους κουραμπιέδες «με τη Λαμιώτικη συνταγή» σε περιζήτητα είδη για ευρύτερες περιοχές της πρωτεύουσας. Εστι κατάφερε να δώσει χείρα βοηθείας και στ αδέρφια του δημιουργώντας θέσεις εργασίας.

Προσλαμβάνεται νυχτοφύλακας στην Εθνική Τράπεζα και πιστός στο ψωμί που έτρωγε από το μεγάλο πιστωτικό ίδρυμα, αναλάμβανε πέρα από τις βασικές του υποχρεώσεις να διεκπεραιώνει βαρετές επεξεργασίες σε ατέλειωτους όγκους γραμματίων. Η σύντροφος της ζωής του η Ροδοθέα που γνώρισε κι αυτή τη δύσκολη πλευρά της ζωής, σε ορφάνια και αντιξοότητες, συνέδραμε τον Κώστα στην «εργασία φασσόν» που εξέπληξε ευχάριστα το Διευθυντή της Τράπεζας μιας αφού το έργο που εκ των ενόντων είχε ανατεθεί στο νυχτοφύλακα, ήταν πολύ σημαντικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να το περιμένει από τους «τακτικούς» υπαλλήλους. Ταυτόχρονα ενέκρινε για τον Κώστα ένα ασήμαντο κατ αποκοπήν ποσό πρόσθετης αμοιβής για την συμπληρωματική εργασία. Ο κανόνας «φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι», δικαιώνεται εδώ, πέρα για πέρα.

Ο Κώστας στάθηκε δίπλα στην οικογένειά του, δίπλα στ αδέρφια του, δίπλα στον συνάνθρωπο και κράτησε αποστάσεις από τη σπατάλη και τις ασωτίες που φθείρουν τον άνθρωπο και την ψυχή του. Η Χριστιανική μας διδασκαλία και οι διαχρονικές αρχές ηθικής δεν επιτρέπουν την προβολή και διαφήμιση τέτοιων ενεργειών, έστω και αυτών που τυχαία έχουν περιέλθει σε γνώση μου. Δεν το επιτρέπει ο Κώστας με τη Ροδοθέα. Δημιούργησε μία σοβαρή ακίνητη περιουσία στην Αθήνα από την οποία αποκομίζει ενοίκια μαζί με τη σύνταξη της Τράπεζας. Η σύντροφός του, η Ροδοθέα που κι αυτή δεν βρήκε έτοιμο στρωμένο τραπέζι στη ζωή της, αλλά χρειάσθηκε από μικρό παιδί να βιώσει τη σκληρότητα της ορφάνιας και ωστόσο μπόρεσε κοντά στην Εκκλησία και τη Χριστιανοσύνη να τα καταφέρει όχι μόνον για τον εαυτό της και το σύντροφό της, αλλά για κάθε συνάνθρωπό της που έτυχε να βρεθεί κοντά της.

Ποιό είναι λοιπόν το «έγκλημα» του Κώστα που κάποιοι συγχωριανοί δεν του συγχώρεσαν; Μήπως το ότι κατάφερε με τον τίμιο ιδρώτα του να ξεχωρίσει από την αγέλη των μετριοτήτων; Μήπως για την αξιοπρέπειά του; Μήπως επειδή δεν επέλεξε να ξοδέψει τα εισοδήματά του στα σκυλάδικα, σε νεοπλουτίστικες επιδείξεις, σε ασωτίες πάσης φύσεως από τις οποίες μαστίζεται η σημερινή κοινωνία μας; Μήπως επειδή δεν ενέδωσε στον άκρατο καταναλωτισμό;

Ναι, πρωτοτύπησε ο Κώστας είναι αλήθεια! Εφτιαξε ένα Εκκλησάκι και προσπάθησε να το φτιάξει πολύ καλό με τις οδηγίες και ευλογίες Πατέρων του Αγίου Ορους που συμβούλεψαν και την ένταξή του στην Μονή του Αγίου Γεωργίου Στυλίδος υπό τον φωτισμένο Πατέρα Ιγνάτιο. Ο Κώστας ξέφυγε από τα τετρειμένα και εδώ φαίνεται το μεγαλείο του ανθρώπου που δεν είναι τίποτ’ αλλο παρά αυτό το ίδιο μεγαλείο της φυλής μας, των προγόνων μας που τη στιγμή που άλλοι λαοί ζούσαν στις σπηλιές, εκείνοι έχτιζαν Παρθενώνες. Ο Κώστας τάραξε συνειδήσεις, προβλημάτισε και πολύ καλά έκανε. Δεν ζήτησε από κανέναν μία δραχμή και μόνον ελάχιστες και ασήμαντες εκούσιες χειρονομίες συγχωριανών έγιναν δεκτές, ώστε τελικά να έρθει η Ευλογία της Μεγαλόχαρης στο χωριό μας. Η δαπάνη και μόνον είναι ιδιωτική, είναι προσωπική στο σύνολό της εκτός από δευτερεύουσες ταπεινές δωρεές πιστών, αλλά η προσφορά είναι δημόσια, είναι για όλους μας χωρίς καμία εξαίρεση, για κάθε συνάνθρωπο που θέλει να έχει ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά! Ποια θα ήταν η μοίρα της χώρας μας αν δεν υπήρχε το ελληνικό μεγαλείο ψυχής των διάφορων ιδιωτών δωρητών και ευεργετών που πρόσφεραν στον τόπο (Αβέρωφ Τοσίτσας, Συγγρός, Σίνας κλπ) για την πνευματική καλλιέργεια των Ελλήνων ή την περίθαλψη των οικονομικά ασθενέστερων;Το πανέμορφο εκκλησάκι δεν πρόκειται να μετακομίσει ούτε προς τη Στυλίδα, ούτε προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση. Θα παραμείνει στη θέση του, θα κοσμεί τον οικισμό μας και η Θεοτόκος θα μας προστατεύει. Οι Αγιοι πατέρες της Μονής Αγίου Γεωργίου είναι μαζί μας για να παίρνουμε την ευλογία τους, να μας συμπαραστέκονται, να νοιάζονται για το Μετόχι της Κοίμησης της Θεοτόκου που εδώ και εννέα χρόνια ξεκίνησε μία πορεία που δεν θα τελειώσει στους αιώνες των αιώνων.

Αυτός που προβληματίζεται για τη μεταφορά των οικονομικών πόρων στη Στυλίδα, ας προσεύχεται στη Μεγαλόχαρη και, όπως προσφυώς ανέφερε συγχωριανός μας, «αντί για πεντοχίλιαρο που ενδεχομένως θα έδεινε, μπορεί κάλλιστα να περιορισθεί για το κερί του σε πενήντα μόνον δραχμές». Εδώ φοβούμαι ότι αναπτύσσονται επιχειρήματα που αν δεν στηρίζονται σε αφέλεια, ασφαλώς περιέχουν δόλο και ασέβεια ανθρώπων που δεν φοβούνται τίποτα, ούτε ιερά, ούτε όσια. Ο οποιοσδήποτε καλόπιστος συγχωριανός μπορεί να διαπιστώσει την πορεία των «οικονομικών» της εκκλησούλας. Εστω ότι εισπράττονται ακόμη και 30.000 δρχ, όπως για παράδειγμα συνέβει στην πρόσφατη αγρυπνία 5/6.08.99. Διερωτήθηκε όμως ο ίδιος πόσο κοστίζει το βραδυνό φαγητό για 120 πιστούς που προσέρχονται από άλλες περιοχές, που αργά μετά τα μεσάνυχτα στο απομακρυσμένο ορεινό χωριό μας, περί ώρα 02:00 δεν έχουν που αλλού να φάνε κάτι;

Και πράγματι το Εκκλησάκι της Παναγίας έχει ξεκινήσει μία τροχιά πνευματικής ανάτασης που δεν πισωγυρίζει. Μόλις στην πρόσφατη αγρυπνία είχαμε την μεγάλη τύχη ν ακούσουμε από τον ίδιο τον Πατέρα Ιγνάτιο παραπέρα σκέψεις και μεγάλες ιδέες, έργα Χριστιανοσύνης, που με πυρήνα το Εκκλησάκι, τη φώτιση της Παναγίας και πάντα με τη βασική στήριξη του Κώστα, που θα καταξιώσουν το Σκαμνό και τους κοινωνικά ευαίσθητους κατοίκους του σε πρωταγωνιστές ανθρωπιάς μιας και σε διπλανό όμορο οικόπεδο του οποίου η απόκτηση αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης, θα δημιουργηθεί κέντρο υποστήριξης, απασχόλησης, αναψυχής, δραστηριοποίησης, εκπαίδευσης παιδιών με ειδικές ανάγκες ή καλύτερα με ειδικές ικανότητες, όπως ευστοχώτερα λέγεται. Ταυτόχρονα θα αναπτυχθεί πνευματικό, συνεδριακό κέντρο για θρησκευτικές και άλλες επιστημονικές δραστηριότητες. Ακρως εντυπωσιασμένοι και συγκινημένοι από την ιδέα παρευρισκόμενοι Σκαμνιώτες που δεν επιθυμούν να προβληθεί το όνομά τους υποσχέθηκαν αυθόρμητα συμμετοχή στο κόστος απόκτησης του οικοπέδου με ποσό 500.000 δρχ.

Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε στην ελεύθερη κρίση κάθε συμπολίτη. Τον υπογραφόμενο να τον κρίνει κανείς με αυστηρότητα, όσον αφορά την ακρίβεια και ειλικρίνεια των παραπάνω αναφορών.