FtS36

Επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε τα διδάγματα από τον ξεσηκωμό του ΄21.

Ημέρα εθνικής παλιγγενεσίας. Ημέρα έναρξης του ένοπλου και τιμημένου αγώνα για την αποτίναξη του τούρκικου ζυγού. Ημέρα θύμησης και ευλάβειας. Ημέρα συγκίνησης, απόδοσης τιμής, σεβασμού, ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας στους άξιους μαχητές προγόνους μας. Στους ανδρείους εκείνους αγωνιστές, που έλαβαν τα λιανοντούφεκα στα στιβαρά και ροζιασμένα χέρια τους και με την υπερήφανη και αντρειωμένη ψυχή τους, φωλιασμένη στα ισχνά αλλά γεροκόκκαλα στήθεια, ξεκίνησαν το μακροχρόνιο αγώνα, για να κάνουν την Ελλάδα ελεύθερη πατρίδα ξανά μετά από αιώνες. Την πατρίδα που ήταν χαμένη και σβησμένη από τον πίνακα των εθνών.

“Ελευθερία ή θάνατος!”

“Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει!”

Η θύμηση της αρχαίας Ελλάδας, των αρχαίων προγόνων, της πολιτιστικής κληρονομιάς, της ιστορίας, πότισε και το τελευταίο κύτταρο του σώματός τους, της ψυχής τους, του νου τους με αυτοπεποίθηση, αυταπάρνηση, ηρωισμό. Αψήφησαν το χάρο και την περιγέλασαν ουκ ολίγες φορές αντιμετώπισαν τους τούρκους με θάρρος και λεβεντιά, αλλά και με αστεϊσμούς μεταξύ τους, με “πλάκες”, με κοροϊδίες.

Είναι γνωστός ο τρόπος που τραυματίσθηκε η μεγαλύτερη ίσως φυσιογνωμία του Ελληνικού αγώνα, ο Καραϊσκάκης. Κατέβασε τη φουστανέλα και έδειξε τα οπίσθιά του στους Τούρκους προκαλώντας και περιγελώντας τους, ότι δεν μπορούν να το σημαδέψουν.

Γνώριζαν ότι ήταν ολίγοι και οι εχθροί πολλοί, όπως το γνώριζαν και οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής που ήθελαν να μας “σώσουν” όταν κατάλαβαν πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Βλέποντας ο Δεριγνύ τις θέσεις των Ελλήνων στους Μύλους της Αργολίδας, που ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ, παρατήρησε ότι οι άνδρες είναι ολίγοι και οι θέσεις αδύνατες. Το λόγο πήρε η Ελληνική ψυχή ο Μακρυγιάννης:

“Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός, οπού μας προστατεύει. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραήμη, παρηγορούμαστε μ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν”.

Ας μας είναι σύντροφος και πίστη στην ψυχή και στο μυαλό μας οι τελευταίες αράδες του Μακρυγιάννη. Οι δύσκολες μέρες για την πατρίδα μας όπου νάναι έρχονται και θα μας είναι χρήσιμη η θύμησή τους.

Ευθ. Δ. Τζιβάρας