20130510
Από την σημερινή ειδησιογραφία πληροφορούμαστε ότι –για μία ακόμη φορά-, ανοίγουν με νόμο εξπρές 20 δημοφιλή επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, λεωφορεία ΚΤΕΛ, ιατρικά επαγγέλματα κλπ.
Να το δούμε και τότε θα το πιστέψουμε, θα έλεγα εγώ, γιατί μέχρι τώρα έχουν γίνει πάμπολλες παρόμοιες ανακοινώσεις, αλλά οι κυβερνώντες ασχολήθηκαν μόνον με υποδεέστερα επαγγέλματα και όχι με τις ισχυρές συντεχνίες που έχουν μεγάλη εκπροσώπηση στη Βουλή, ενώ κατ’ ουσίαν επιβαρύνουν υπέρμετρα την κοινωνία και την οικονομία της χώρας. Στην εθνική αντιπροσωπεία, όπου ως φαίνεται, πρυτανεύει η αρχή της προστασίας των ομότεχνων, σε βάρος της απροστάτευτης κοινωνίας και των μη προνομιούχων λαϊκών μαζών, κι ας έχει εξ αιτίας τους διαλυθεί η χώρα.
Η ανάπτυξη αυτής της παρασιτικής σε βάρος της κοινωνίας δραστηριότητας ανατρέχει στο απώτερο παρελθόν και δεν περιορίζεται στην λεγόμενη περίοδο μεταπολίτευσης που ταυτίζεται με μία έξαρση της παρακμής, ενώ διαδέχθηκε την άλλη κατάρα της χούντας που επίσης ταλαιπώρησε τη χώρα, με άλλου τύπου παθογένειες και χαρακτηριστικά.
Είναι φυσικό, λοιπόν, οι εκτός συστήματος συμπολίτες να έχουν χάσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης στους ταγούς μας , που κατά τα άλλα επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται χρήσιμοι και να θεωρούν εαυτούς σωτήρες.
Τί να πρωτοεπισημάνει κανείς;
Να αναφερθούμε, επί παραδειγματι στην ιθύνουσα κάστα των δικηγόρων που ό,τι και να κάνεις, όποια δικαιοπραξία κι αν επιχειρήσεις χρειάζεται να επιβαρυνθείς με μία πλειάδα δικηγορόσημων; Να θυμηθούμε τις ελάχιστες τσουχτερές ταρίφες, που σε συνδυασμό με τους απαράδεκτα αργούς ρυθμούς λειτουργίας της δικαιοσύνης, αμβλύνουν δραστικά την έννοια, το σκοπό και την ουσία αυτής της λειτουργίας σε ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο κράτος; Και ποιοι θίγονται περισσότερο; Προφανώς οι οικονομικά ανίσχυροι. Το σύνταγμα που ορίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι έναντι του Νόμου, κατ’ ουσίαν καταργείται και μένει γράμμα κενό περιεχομένου. Να τολμήσεις μία δικαιοπραξία και να χρειάζεσαι οπωσδήποτε «παράσταση» δικηγόρου, ακόμη κι αν το θέμα εκφεύγει παντελώς του δικού του γνωστικού πεδίου, ενώ εσύ ή οι ειδικοί τεχνικοί σου σύμβουλοι το κατέχουν σε όλο το βάθος; Να θέλεις να πας μόνος σου και να μιλήσεις ανοίγοντας την καρδιά σου στο δικαστήριο, εμπιστευόμενος 100% τους δικαστές, και να σου λένε, ακόμη και για ασήμαντες υποθέσεις, ότι σώνει και καλά χρειάζεσαι δικηγόρο; Να επιδιώκεις σύντομες διαδικασίες με εξωδικαστική συναίνεση και να σου λένε, όχι, θα πας στο δικαστήριο γιατί λιγοστεύει η «ύλη».
Να πας στο συμβολαιογράφο που σε χαρατσώνει με τα μακροσκελή κείμενα και τα επίτηδες τεράστια γράμματα και τα υπερβολικά περιθώρια, δεξιά και αριστερά, ώστε να πιάσει το κείμενο πολλές σελίδες, -μιλάμε για την απόλυτη ευτέλεια- που αποτελούν βάση προσμέτρησης της αμοιβής; Να ζητήσεις αντίγραφο από τον ίδιο για ένα συμβόλαιο του αρχείου του, που σε τρελαίνει στα ένσημα και τα παράσημα που σου κοστίζει ο κούκος αηδόνι; Να τολμήσεις αγοραπωλησία; Ο συμβολαιογράφος γίνεται ουσιαστικός παράγοντας στη δοσοληψία, κάτι σαν συνέταιρος, αφού η αμοιβή του λογίζεται ως ποσοστό επί της αξίας του αντικειμένου, λες και και ο κόπος του μεγαλώνει ανάλογα με το ύψος του ποσού!
Να σταθούμε λίγο στα υπεραστικά ΚΤΕΛ που επί δεκαετίες απολαμβάνουν απίστευτων προνομίων, -κυρίως του μονοπωλιακού καθεστώτος- κραδαίνοντας τις ψήφους των ενδιαφερομένων και όλα αυτά σε βάρος των καταναλωτών και των άλλων επιτηδευματιών –τουριστικών λεωφορείων- που αγωνίζονται υπό συνθήκες ανταγωνισμού, να ορθοποδήσουν;
Όπως κι αν είναι, μία σύσταση θα είχα να κάνω στους καλούς μου φίλους. Μην βιαστούμε να ξαναπανηγυρίσουμε, γιατί και πάλι μπορεί να την πάθουμε.