FtS111
Κάρολος Παπούλιας,
Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας
Όαση μέσα στην απέραντη μιζέρια των πολιτικών ηγητόρων μας αποτελεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας –για να ακριβολογούμε, το ίδιο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε και για τον προηγούμενο πρόεδρο, Κωστή Στεφανόπουλο- που εκφέρει έναν λόγο που βρίσκεται πλησίστιος στους πόνους και τους πόθους του λαού. Τι κρίμα, όμως; Τα λόγια του Προέδρου που απευθύνονται σχεδόν κάθε χρόνο στους πολιτικούς ταγούς, μοιάζουν με φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στην πρόσφατη εκδήλωση για τη γιορτή της Δημοκρατίας (26.07.2010) ο Πρόεδρος έκανε λόγο για «ελληνική παρακμή» που «βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη».για να υποστηρίξει εν συνεχεία πως «με το βίαιο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έκλεισε ένας ιστορικός κύκλος για την ελληνική δημοκρατία» και τόνισε ότι από το 1974 «παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η διοίκηση δεν εκσυγχρονίσθηκε, οι σχέσεις πολιτών και πολιτικού συστήματος παραμένουν πελατειακές, το κράτος δικαίου δεν αναπτύχθηκε επαρκώς».
«Η Ελλάδα έγινε δημοκρατία, αλλά όχι σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία. Και για πολλά χρόνια πορεύθηκε με αυτή την αντίφαση. Δεν μπορέσαμε, παρά τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, να φτιάξουμε μία υγιή και ευρεία παραγωγική βάση για τη χώρα. Ούτε δομές διαφανούς διαχείρισης της δημόσιας περιουσίας. Παρακολουθήσαμε την πορεία των δημόσιων οικονομικών άβουλα» τόνισε.
«Παρά τη διεθνή συγκυρία, αν είμαστε ειλικρινείς, θα αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη, που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Η αποδοκιμασία που δέχεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολλές φορές ακατέργαστη μέσα στη γενίκευσή της, είναι όμως –στον πυρήνα της- δίκαιη», είπε χαρακτηριστικά επισημαίνοντας:
«Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιοι χάνουν κέρδη, για πολλούς μειώνονται μισθοί και συντάξεις, άλλοι χάνουν τις δουλειές τους, δηλαδή τα πάντα. Η μεσαία τάξη, η οποία ήταν για δεκαετίες ο κοινωνικός χώρος της ελληνικής ευημερίας, κλονίζεται και βιώνει συναισθήματα πρωτοφανούς ανασφάλειας. Οι πιο αδύναμοι φτάνουν στα όρια της επιβίωσης».
«Η διαμρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, όχι όμως όταν εκφράζεται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία» συνέχισε υπογραμμίζοντας ότι «αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά».
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού επεσήμανε τους κινδύνους που απορρέουν από παρόμοιες συνθήκες κρίσης, ζήτησε από την ελληνική πολιτική τάξη «να κάνει τη δημοκρατία να λειτουργήσει μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης», κάτι που «απαιτεί να γίνουν αλλαγές που δεν έγιναν για δεκαετίες, στις οικονομικές και διοικητικές δομές, στη σκέψη και στις στάσεις ζωής».
«Η ανάγκη είναι το ισχυρότερο κίνητρο. Αν η κοινωνία, οι πολίτες πειστούν ότι το κράτος, ο μέχρι τώρα μεγαλύτερος παραβάτης, εφαρμόζει πρώτα το ίδιο τους νόμους, ότι η ισονομία ισχύει για όλους, χωρίς εξαιρέσεις για τους ισχυρούς, ότι οι προβλέψεις του Συντάγματος δεν είναι κενό γράμμα, ότι τα οικονομικά βάρη κατανέμονται δίκαια, ότι η παιδεία και η υγεία δεν προσφέρονται μόνο στους προνομιούχους, τότε, παρά την κρίση, παρά τη φτώχεια, που αναπόφευκτα πλήττει μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, μπορούμε να περιμένουμε διέξοδο» ανέφερε ο κ. Παπούλιας.
Τόνισε επίσης, πως «ό,τι αρνητικό έγινε τις τελευταίες δεκαετίες σ’ αυτόν τον τόπο, έγινε εις βάρος της νέας γενιάς». Όπως είπε, στους νέους «παραδίνουμε μία χώρα που έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, μία χώρα που για πολλά χρόνια ακόμη θα πρέπει να πληρώσει το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος. Δεν έχουν ευθύνη οι νέοι άνθρωποι γι’ αυτή την πορεία, υφίστανται όμως τις συνέπειές της. Το λιγότερο που τους οφείλουμε είναι να τους διασφαλίσουμε καλύτερη παιδεία, την ένταξή τους στην παραγωγή, να τους δώσουμε δηλαδή προοπτική και επομένως, να δώσουμε προοπτική και στη χώρα»