20140413

 

Σχόλιο ΓΑ:
«Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» [Ψαλμοί Δαυίδ ΡΜΒ’ 142]
Κυριακή των Βαΐων σήμερα και το βράδυ στην Ακολουθία του νυμφίου με την οποία ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, που φέτος συνεορτάζεται μαζί με τους Καθολικούς, θα ακουστεί αυτή η ξεκάθαρη επιταγή. Μία εντολή που απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά θα πρέπει να ακουστεί και στην χειμαζόμενη πατρίδα μας, όπου η έκπτωση αρχών και αξιών προσέλαβε εκρηκτικές διαστάσεις σπέρνοντας δυστυχία σε μεγάλα στρώματα συμπατριωτών μας.
Ο Κώστας Βαξεβάνης, αποτελεί μία, δυστυχώς από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις δημοσιογράφων με ήθος και γενναιότητα με την οποία υπερασπίζεται την απροστάτευτη κοινωνία. Στο άρθρο του διαστέλλει την έννοια της δικαιοσύνης προς αυτή της νομιμότητας. Κορυφαίοι σοφοί διδάσκαλοι της φιλοσοφίας του δικαίου αποφαίνονται κατηγορηματικά ότι οι νόμοι οφείλουν να εμπεριέχουν τα στοιχειώδη στοιχεία ηθικής, ώστε να είναι πράγματι δίκαιοι. Αυτή η θεμελιώδης αρχή καταστρατηγείται βάναυσα στην πατρίδα μας από τους κυβερνώντες, που κατ’ ουσίαν είναι υπόλογοι για την καταστροφή στον τόπο μας.

***

Κώστας Βαξεβάνης /Koutipandoras.gr

Η νομιμότητα και η απόδοση δικαιοσύνης είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Νομιμότητα είναι η απαίτηση να συμμορφωθείς με έναν νόμο τον οποίο έχει φτιάξει η κυβέρνηση, ο οποίος μπορεί να προβλέπει πως το κράτος λειτουργεί με τρόπο που να ευνοεί για παράδειγμα φορολογικά τους πλούσιους.

Δικαιοσύνη από την άλλη, είναι να θεσμοθετούνται όλα εκείνα τα μέτρα που εγγυώνται ότι οι πολίτες δεν θα αδικούνται και θα αντιμετωπίζονται με ισότητα. Στην περίπτωση δηλαδή του νόμου που λέγαμε πως κάνει η κυβέρνηση, δικαιοσύνη είναι να αντιμετωπίζονται με αίσθηση δικαίου και ισότητα όλοι οι πολίτες.

Όσο πιο δημοκρατική και ελεύθερη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο πολύ συγκλίνουν και ταυτίζονται οι έννοιες της δικαιοσύνης και της νομιμότητας. Στην ελληνική κοινωνία της εθνοσωτηρίου συγκυβερνήσεως, η διάσταση των δύο εννοιών είναι εμφανής.

Κάθε μέρα ψηφίζονται στη Βουλή, νομοσχέδια, τροπολογίες, κρυφοδιατάξεις που αμνηστεύουν ένοχους, δημιουργούν καθεστώς ατιμωρισίας στους φταίχτες και βέβαια κίνητρο σε μια ειδική κατηγορία «επενδυτών» για να ληστέψουν τη χώρα.

Είναι η πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά, που τροπολογίες κατεβαίνουν και αποσύρονται 3 και 4 φορές, μέχρι να επιτευχθεί το ζητούμενο. Να ψηφιστούν δηλαδή χωρίς να γίνει εμφανές ποιά συμφέροντα φωτογραφίζουν και εξυπηρετούν. Δικαστές πάνε να δικάσουν και βρίσκονται απέναντι σε κάποιον που ήταν υπόδικος για μεγάλα αδικήματα τα οποία δεν υπάρχουν πια αφού τα αμνήστευσε ένα βράδυ,μια τροπολογία.

Τη χώρα σφιχταγγαλιάζει μια νομιμότητα φόβου, τήρησης κανόνων που καταπατούν τα δικαιώματα του πολίτη (απαγόρευση για παράδειγμα κυκλοφορίας με την επίσκεψη Μέρκελ) την ώρα που η δικαιοσύνη γίνεται μια αφηρημένη ακαδημαϊκή έννοια.

Δύο παραδείγματα με τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης είναι ενδεικτικά. Στο πρώτο παράδειγμα, ο υπουργός Χαράλαμπος Αθανασίου, κατονομάζεται σε βίντεο από τον γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, ότι επεμβαίνει στον Άρειο Πάγο. Η νομιμότητα τηρείται αμέσως. Δηλαδή διατάζεται έρευνα για τον τρόπο που αποκτήθηκε το αποκαλυπτικό βίντεο και ο Άρειος Πάγος βγάζει ανακοίνωση πως θα συλλαμβάνεται όποιος δημοσιεύσει αντίστοιχα βίντεο. Αλλά δεν γίνεται τίποτα για την απονομή δικαιοσύνης. Δηλαδή κάποια έρευνα για να διερευνηθούν όσα αναφέρονται στις παραδοχές, όχι τυχαίου προσώπου, αλλά του ίδιου του γραμματέα της κυβέρνησης. Δεν διατάζεται έρευνα για να διαπιστωθεί αν ο υπουργός Δικαιοσύνης έκανε παρέμβαση και αν η εισαγγελέας του Ανώτατου Δικαστηρίου δέχθηκε παρέμβαση.

Το δεύτερο παράδειγμα «Αθανασίου», σχετίζεται με τις αποκαλύψεις του HOT DOC που κυκλοφορεί. Όπως αποκάλυψε το περιοδικό, υπάρχει δικογραφία στην οποία ο υπουργός Εσωτερικώς Γιάννης Μιχελάκης, είναι ελεγχόμενος για δωροδοκία από τον προφυλακισμένο επιχειρηματία Αναστάσιο Πάλλη. Στη δικογραφία υπάρχουν πολλά στοιχεία που οδηγούν τον εισαγγελέα στο συμπέρασμα πως ο Πάλλης, χρημάτιζε τον τότε βουλευτή για να κάνει στη Βουλή ερωτήσεις προς όφελός του. Οι ερωτήσεις μάλιστα αυτές έχουν κοινοποιηθεί από το φαξ της Ν.Δ. στον επιχειρηματία.

Αυτή η δικογραφία παρότι έφυγε πριν από τέσσερις μήνες από τον Άρειο Πάγο δεν έφτασε στη Βουλή για να γίνει συζήτηση για την άρση ασυλίας του Μιχελάκη. Απ’ ό,τι φαίνεται έφυγε και από τον Άρειο Πάγο, αλλά σταμάτησε επί μήνες στα υπουργείο Δικαιοσύνης. Μετά την αποκάλυψη ο υπουργός Δικαιοσύνης διέρρευσε πως έστειλε πίσω τη δικογραφία στον Άρειο Πάγο για επαναδιατύπωση των κατηγοριών. Αφού την άφησε στα συρτάρια ο υπουργός Δικαιοσύνης προχώρησε δηλαδή αντί στην απλή διαβίβαση όπως αναφέρει ο κανονισμός της Βουλής σε έλεγχο νομιμότητας που δεν έχει δικαίωμα να κάνει. Μόνο ο Άρειος Πάγος έχει αυτό το δικαίωμα. Και σε ατή την περίπτωση έγινε επίκληση της νομιμότητας με πρακτικό αποτέλεσμα να μην αποδοθεί Δικαιοσύνη, από τον ίδιο τον Υπουργός Δικαιοσύνης.

Ας πάμε όμως στο ζητούμενο που είναι οι άνθρωποι της Δικαιοσύνης. Τι κάνουν μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα; Πώς νιώθουν που κάνουν επί χρόνια έρευνες για να βρουν τους ενόχους, τους κλέφτες τους απατεώνες του καταχραστές και αυτοί με μια διάταξη νόμου τους βγάζουν τη γλώσσα λίγο πριν πάνε να δικαστούν, αφού το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ψήφισε έναν σωτήριο νόμο;

Πώς νιώθουν που ο πρώην συνάδελφός τους και νυν υπουργός τους απαξιώνει παράγοντας νομικισμούς και «νομικές» αποδράσεις για ένα θέμα όπως είναι ο χρηματισμός μέλους του κοινοβουλίου;

Μπορούν να δουλέψουν ή να αντέξουν συναισθηματικά αναπαράγοντας τσιτάτα για τη δικαιοσύνη και αγωνιώδεις ευπρεπισμούς όταν η Δικαιοσύνη καταρρέει;
Θα συνεχίσουν να γίνονται φορείς νομιμότητας, να ανοίγουν τον Ποινικό Κώδικα και τα ΦΕΚ για να βρουν ποιός νόμος ψηφίστηκε για να απαλλάξει ποιόν, ή θα επιχειρήσουν να γίνουν και φορείς της Δικαιοσύνης;

Όσο εισαγγελείς και δικαστές αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως τον εφαρμμοστή του «δίκαιου» που παράγει η χαρτούρα της διαφθοράς που αποκαλείται νόμος, τόσο θα γίνονται οι γραφειοκράτες υπηρέτες της. Σαν καλοί μαθητές θα ψάχνουν το νόμο που άλλαξε έναν άλλο νόμο που ακυρώνει το έργο τους, για να το εφαρμόσουν νομότυπα.
Δικαστές και εισαγγελείς, είναι πολίτες της χώρας. Είναι αυτοί που περισσότερο από τον καθένα γνωρίζουν το Σύνταγμα της χώρας. Άρα πρέπει και να το προασπίσουν με τον τρόπο που το ίδιο περιγράφει. Εκφράζοντας την άποψή τους, κάνοντας μέτωπο απέναντι στους πολιτικούς φορείς της διαφθοράς που θέλουν να κάνουν και τους ίδιους ή συμμέτοχους ή υπηρέτες της.

Η χώρα έχει ανάγκη από φως, από το φως των ανθρώπων με το θάρρος της γνώμης. Θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στα συνδικαλιστικά τους όργανα και τις Ενώσεις για να συζητούν τα μισθολογικά τους; Θα κάνει αυτό καλύτερο τον κόσμο τον παιδιών τους που θα είναι κόσμος διαφθοράς; Θα βάλουν φρένο στην θεσμική παραδικαιοσύνη ή θα προφασιστούν πως κάνουν ηλιοθεραπεία στο νοητό ήλιο της;