20141103

Πηγή: tromaktiko

Δεν υπήρχε άμβωνας, αλλά μια κατάμαυρη σκηνή με φόντο το σήμα του Ποταμιού και… διάσπαρτα μπλε φωτάκια.

Στην έξοδο δεν μοιράστηκε αντίδωρο, αλλά σουσαμένιο κουλούρι με La Vache qui rit. Δεν υπήρχε το Κυριακάτικο εκκλησίασμα, αλλά ένα κοινό με πολίτες και προσωπικότητες από το χώρο της πολιτικής και του πολιτισμού.

Και όχι, αυτό που είδαν τα περισσότερα από 1.500 άτομα που βρέθηκαν στο Acro της Ιεράς οδού δεν ήταν μια ψυχανάλυση του Σταύρου Θεοδωράκη από τον Στέλιο Ράμφο όπως είχε προαναγγελθεί.

Είδαν τον Στέλιο Ράμφο ως κήρυκα, ως προφήτη, ως ιερέα του κοσμικού, ως ροκ σταρ να αλώνει τη σκηνή και να μιλά για την «Παλιά Ελλάδα που θριαμβεύει και ο τόπος του θριάμβου της είναι τα καφενεία», για τα Γλυπτά του Παρθενώνα και τη νόστιμη δικηγόρο που θα πάρει λεφτά ενώ «κάθε μέρα πεθαίνει η γλώσσα μας και δεν κάνουμε τίποτα για αυτό», για την αποσυνθετική παρακμή της χώρας, για «το τοξικό νέφος και το πνιγηρό παρόν στο οποίο ζούμε».

Και όπως ο ίδιος είπε στον Σταύρο Θεοδωράκη «τελικά, αντί να σου κάνω εγώ ψυχανάλυση, μου κάνεις εσύ;»

Κυριακή 12 παρά, πλήθη κόσμου συρρέουν στην Ιερά Οδό λίγο πριν την Πειραιώς. Σκέφτομαι τις ανάλογες ουρές που έβλεπα νωρίτερα το πρωί έξω από κάποιες εκκλησίες, τα σχόλια των πιστών βγαίνοντας για όσα είπε ο ιερέας, ενώ μασουλάγανε ένα κομμάτι αντίδωρο.

Στην Ιερά Οδό δεν υπάρχει ιερέας, υπάρχει φιλόσοφος, ο Στέλιος Ράμφος. Μίλησε κοιτώντας τις ελάχιστες σημειώσεις του επί 70 λεπτά όρθιος πάνω στη σκηνή.

Όταν ανέβηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης και ενώ περιμέναμε όλοι ότι ο φιλόσοφος θα ξετίναζε στην … ψυχανάλυση τον ιδρυτή του Ποταμιού, είδαμε τον πολιτικό Σταύρο να υποχωρεί και τον δημοσιογράφο Θεοδωράκη να βγαίνει μπροστά σε απανωτές ερωτήσεις στον Στέλιο Ράμφο.

Μιλώντας του σταθερά στον πληθυντικό, όσο ο φιλόσοφος τον αποκαλούσε Σταύρο.

Κάθε απάντηση του Ράμφου, κυριολεκτικά κάθε απάντηση, έφερνε γέλια και θερμά παρατεταμένα χειροκροτήματα, καθώς ο Σταύρος Θεοδωράκης για πρώτη φορά στεκόταν αμήχανα, ανακάτευε τις καρτέλες με τις σημειώσεις του, σκοπίμως αποτραβηγμένος αφήνοντας τον Ράμφο να «ροκάρει».

Κυριολεκτικά. Αφού κάποια στιγμή μια φωνή από το βάθος φώναξε «Σταύρο έλα στο φως.Στο φως Σταύρο», για να κάνει μερικά βήματα προς το κέντρο της σκηνής και να φαίνεται καλύτερα από όλους.

Έκανε ερωτήσεις βασισμένες σε φράσεις του φιλοσόφου, του διάβασε μιας μαντινάδα που του έστειλαν στο κινητό κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, έκανε μικρές παύσεις μετά από τις απαντήσεις του Ράμφου.

Η ερωταπάντηση που έσπασε κάθε ρεκόρ χειροκροτήματος ήταν : «Πώς θα κόψουμε δρόμο;» «Πρώτα να τον δούμε τον δρόμο Σταύρο, γιατί αυτό που νομίζουμε ότι είναι δρόμος να μην είναι τελικά».

Και όλα ξεκίνησαν διαφορετικά.

Ξεκίνησαν με τον Σταύρο Θεοδωράκη να ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση.

Με το γνωστό μισοειρωνικό χαμόγελο, καθώς κοιτούσε το σκηνικό και «Ποιος από εσάς ήρθε από το Ράμφο και ποιος για μένα;», «Περίμενα μεγαλύτερο σκηνικό», «Νόμιζα ότι θα είχατε βάλει μια μεγάλη φωτογραφία μου».

Ένα stand-up comedy για εισαγωγή, για ζέσταμα, λίγο πριν καλέσει στη σκηνή τον Στέλιο Ράμφο που καθόταν στην πρώτη σειρά ανάμεσα στον Αγγελο Δεληβορριά και τον Πέτρο Τατσόπουλο.

Μια τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης τον προηγούμενο μήνα, η οποία ακολουθήθηκε λίγες μέρες μετά από ένα γεύμα των Ράμφου και Θεοδωράκη στο Αλάτσι γέννησε την ιδέα της εκδήλωσης.

Δεν υλοποιήθηκε όμως σύμφωνα με την αρχική σύλληψη που ήταν ο Ράμφος να ψυχαναλύσει τον Θεοδωράκη και όχι ο Θεοδωράκης να πάρει συνέντευξη από τον Ράμφο.

Σε αυτό ο γεύμα ο φιλόσοφος μάλωσε τον ιδρυτή του Ποταμιού επειδή στην τηλεοπτική εκπομπή ήταν αμυντικός «στις σαχλαμάρες που τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι».

Kαι έτσι «στα καλά καθούμενα» δημιουργήθηκε η εκδήλωση της Κυριακής που σκηνικά σκηνοθετήθηκε από τον σπουδαίο σκηνοθέτη του κινηματογράφου Σωτήρη Γκορίτσα και ως τηλεοπτικό γεγονός από τον Γιώργο Σιούλα, έμπειρο επί δεκαετίες σκηνοθέτη που ήταν και ο σκηνοθέτης των ομιλιών και δράσεων του Γιώργου Παπανδρέου.

Μετά από δύο και πλέον ώρες η εκδήλωση έκλεισε με πολλά χειροκροτήματα και τον Στέλιο Ράμφο να ρωτά τον Σταύρο Θεοδωράκη “εκτός από κουλούρια μήπως έχουμε και σουβλάκια;” Και ήταν προφανές πως οι δυο πρωταγωνιστές, ή μάλλον ο ροκ σταρ και ο δημοσιογράφος, δεν είχαν κάνει καμία πρόβα.

H oμιλία του Στέλιου Ράμφου εκκίνησε σχεδόν με τη διαπίστωση πως πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία της η κυβέρνηση – προκαλώντας την …αντίδραση του Σταύρου Θεοδωράκη που του είπε «δεν είχαμε συμφωνήσει να πεις κάτι τέτοιο».

Ο Σταύρος Θεοδωράκης όταν ανέβηκε στη σκηνή έσπευσε και να συμπληρώσει τη φράση του Ράμφου πως τα μνημόνια έσωσαν μισθούς και συντάξεις λέγοντας «έσωσαν όμως και το παλιό σύστημα». Μεταξύ άλλων ο φιλόσοφος είπε:

Το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι η κρίση αλλά η παρακμή. H κρίση όμως μας δίνει την ευκαιρία να θέσουμε το ζήτημα των νοοτροπιών, αφού η νοοτροπία είναι αυτή που μας οδηγεί στις επιλογές μας και παρακινεί συμπεριφορές. Η κρίση δεν έχει αλλάξει διόλου τη νοοτροπία μας. Ενώ τα προβλήματα είναι βαριά, οι νοοτροπίες παραμένουν τσιμεντένιες. Δείτε για παράδειγμα πως επιστρέφει ο δικομματισμός.
Μας ενδιαφέρει η μονιμότητα της κρίσης, γιατί ένα νεοπαγές, φιλόδοξο πολιτικό κίνημα πρέπει να έχει μια ματιά ορίζοντα ευρύτερου. Υπάρχει ένας ορίζοντας μεγάλος που έχει μετεγγραφές ψυχικές. Μια πραγματικά ανανεωτική κίνηση πρέπει να το λαμβάνει υπόψιν.

Πρέπει να μιλάει στις καρδιές ενός λαού που θα ήθελε να ξεμπλέξει από αυτή την ιστορία, αλλά επειδή δεν ξέρει την ψυχή του δεν έχει τρόπο να ξεμπλέξει. Και έτσι φορτώνει τα προβλήματα του σε Εβραίους, μασόνους κλπ..

Το 40% των μαγαζιών που άνοιξαν μέσα στην κρίση ήταν καφενεία.

Πάει ένας και πίνει τον φραπέ του. Κι ύστερα; Ως αντίδραση στη φοβερή κρίση που όλοι θα έπρεπε να ανασκουμπώνονται θα είναι να πηγαίνουν συνεχώς σε καφενεία; Η παλιά Ελλάδα θριαμβεύει.

Γιατί ο τόπος της παλιάς Ελλάδας είναι το καφενείο – χωρίς να αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και τρυφερές στιγμές μιας συναισθηματικής χαλαρότητας. Αλλά αν την ώρα της κρίσης ανοίγουν καφενεία σημαίνει ότι κλείνει το μέλλον.

Εχουμε έναν μεθοδικό αποκλεισμό του μέλλοντος. Άλλος ο χρόνος της γεωλογίας και άλλος ο χρόνος του έργου, ο χρόνος που γεννάω ως κουλτούρα, ως άτομο, ως κοινωνία, ως ομάδα.

Όλο το παιχνίδι του θανάτου μιας κοινωνίας παίζεται ακριβώς στη δυνατότητα να δημιουργούμε χρόνο. Ο αποκλεισμός του μέλλοντος φέρνει μνημόνια. Και όταν επικρατεί ο γεωλογικός χρόνος, παύει να έχει ηθικό χαρακτήρα ο χρόνος. Και μένει το περίφημο εκείνο του Φωτόπουλου «να κάαααθομαι». Τον χρόνο μας τον διέπει ένα παρελθοντικό μέλλον.

Αγωνιζόμαστε πάση θυσία για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Και ενώ ξέρουμε ότι κάθε έργο τέχνης είναι μια θεμελιακή δομή γλώσσας, έχουμε αφήσει τη γλώσσα μας να πεθαίνει.

Η θέση των Γλυπτών είναι βεβαίως στον Παρθενώνα, στον φυσικό τους χώρο. Όμως αγωνιζόμαστε για αυτά με κάθε θυσία ενώ η γλώσσα μας όμως πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τα συνδυάσουμε αυτά τα πράγματα. Πως είναι δυνατόν η αφασία να συνυπάρξει με τον υπέρτατο θαυμασμό για τα απείρου κάλλους έργα τέχνης;…

Απλώς θα δώσουμε λεφτά σε μια νόστιμη δικηγόρο για να κάνει τη δουλειά της, αν την κάνει…. Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά να μιλάνε περίπου σαν GPS. H αφασία είναι πνευματικός θάνατος, γιατί σημαίνει αδυναμία δημιουργικής αντιμετωπίσεως του κόσμου και του εαυτού σου.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν οι: Γιώργος Γραμματικάκης, Μίλτος Κύρκος, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τάκης Σπυριδάκης,Γιώργος Ρωμαίος, Κατερίνα Ζαχαροπούλου, Μαρίλη Μέξη, Άννα Λυδάκη

Επιτροπή διαλόγου: Νίκος Ξυδάκης, Λυκούργος Λιαρόπουλος, Γιάννης Μαργαρίτης, Ανδρέας Παπαπετρόπουλος, Σιούτας Νικόλαος, Σπύρος Σκιαδόπουλος, Κίμων Χατζημπίρος, Αντώνης Κοκόσης, Τάκης Φραγκούλης, Κατερίνα Μάρκου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Γρηγόρης Ψαριανός, Πέτρος Τατσόπουλος, Άγγελος Δεληβοριάς, Αντιγόνη Λυμπεράκη, Γιάννης Παπανικολάου, Σωτήρης Γκορίτσας, Μελίτα Γκουρτσογιάννη, Περικλής Βαλλιάνος, Παναγιώτης Καρκατσούλης, Γιάννης Κασπίρης, Δημήτρης Κουμάνταρος, Νίκος Ορφανός, Αντώνης Παπαρίζος, Μάκης Παπούλιας, Γιώργος Πολίτης, Ανδρέας Κούτρας