Ο εκπαιδευτικός κ. Γιάννης Μακρής (Λαμία), ανακαλύπτει κείμενο για το Σκαμνό, γραμμένο από διατελέσαντα δάσκαλο του χωριού (ΦτΣ Νο 34 Μάίος – Ιούνιος 1996) (διατηρεί την διατύπωση του Γεωργίου Δ. Κοτσίλη, Δασκάλου Σκαμνού).
Το αρχικό όνομα του χωρίου ήτο Σκαμνός. Τούτο εδόθη, διότι εις το μέρος ευδοκιμούσε η σκαμνιά (μουριά) και οι κάτοικοι ασχολήθηκαν πολύ με την καλλιέργειαν του μεταξισκώληκος. Οι πρώτοι κάτοικοι ήρθαν από Μαριολάτες, Σκήθρον, Παλαιοχώριο και Σιγδίτσα. Έφθασε εποχή που οι κάτοικοι του χωριού έφθασαν τους 300 μαχαλάδες (χανέδες) και κατά πρόχειρον υπολογισμόν οι οικογένειες του τότε χωριού θα πρέπει να ήσαν 1000 και οι κάτοικοι 4-5.000. Για την περιφέρεια, τότε, αποτελούσε πολιτεία. Είχε έδραν Δεσπότου με μητρόπολιν την Εκκλησίαν «Άγιος Νικόλαος». Μέχρι πριν λίγα χρόνια 1940-50 υπήρχαν μνημεία μαρμάρινα, τα οποία ήσαν κατάλειπα της τότε Επισκοπής και τα οποία κατεστράφησαν και εχρησιμοποιήθησαν παρά των κατοίκων δια το κτίσιμο του χωριού. Εκτός της Μητροπόλεως υπήρχαν άλλες τρεις εκκλησίες. Άγιος Θανάσιος, Άγιος Κωνσταντίνος και μία εις το όνομα του Τιμίου Σταυρού.
Σε λόγο καιρό το χωριό άρχισε να διαλύεται, διότι τα κρυολογήματα αποδεκάτιζαν τους κατοίκους. Δια τον λόγον αυτόν οι κάτοικοι, κατά το 1800 εγκατέλειψαν το χωριό και μετεφέρθησαν δυτικότερα, όπου σήμερα υπάρχει εξωκκλήσιον Άγιος Ευστάθιος. Άλλος λόγος σοβαρός που συνετέλεσε εις τούτο, ήτο το ότι οι κάτοικοι εφοβούντο τους Τούρκους, οι οποίοι τους προξενούσαν μεγάλες ζημιές, διότι ήσαν κοντά στο δρόμο. Εκεί έμειναν σχεδόν είκοσι χρόνια. Η ζωή ήταν δύσκολη και ως αναφέρεται, εχάθησαν πολλοί από την έλλειψιν νερού.
Οι κάτοικοι ως ασχολίαν είχον την καλλιέργειαν σίτου και αμπελιών. Σε λίγοοι κάτοικοι αποδεκατίστηκαν από θανάτους (πολλή υγρασία), άλλοι πήγαν κλέφτες κλπ. Έτσι έμειναν τρία αδέρφια, ο Πρόκος, ο Βίκος και ο Νίκος. Οι τρεις αυτοί έφυγαν πάλι και ήρθαν και έφτιασαν σπίτια λίγο δυτικότερα του σημερινού χωριού. Το χωριό που έγινε από αυτούς, ονομάστηκε Προκοβενίκο, εκ των ονομάτων των τριών αδελφών. (Σημείωση δική μου: Ο Γάλλος πρόξενος στα Ιωάννινα, –Αλή-Πασάς-, Πουκεβίλ γράφει στο βιβλίο του «ταξίδια στην Ελλάδα» -γύρω στα 1800- ότι στην περιοχή της Δρυοπίας (συνολικά 16 χωριά) ανήκε και το Κροκοβείνικο (έτσι ακριβώς το γράφει) με 20 οικογένειες.
Από αυτούς τους τρεις δημιουργήθηκαν σχεδόν 40 οικογένειες. Αργότερα, όταν απελευθερωθήκαμε, το χωριό άρχισε να μεταφέρεται ανατολικότερα, για να πλησιάσει το δρόμο. Ουδέποτε μπόρεσε να γίνει ξανά πολύ μεγάλο, διότι δεν διαθέτει γόνιμο έδαφος και διότι το κλίμα είναι υγρό. Το χωριό σήμερα (1963) έχει σχεδόν 35 οικογένειες και μεταξύ τους οι κάτοικοι συνδέονται συγγενικά.