Δεν είναι στάλες της βροχής
αυτές μα είναι δάκρυα
σακατεμένης αντοχής
απ’ των ματιών τα άκρια.

Δεν είναι οι σπίθες της φωτιάς
που καιν’ τα σωθικά μας
αλλά τα λόγια απονιάς
γύρω μας και κοντά μας.

Δεν είναι αυτά τα βουητά
οι κεραυνοί του Δία,
βασανισμένων βογκητά
είναι και αγωνία.

Δεν είναι δάγκωμα φιδιού
αυτό που μας σκοτώνει
μα η προδοσία τα’ αδελφού
αυτή μας φαρμακώνει.

Δεν είναι ο παγερός χιονιάς
ανθρώπους που παγώνει
είναι το πέπλο μοναξιάς
που πάνω τους γαντζώνει.

Δεν είναι η λάβα η καυτή
τα’ ηφαίστειου που δε σβήνει
είναι στις φλέβες όταν μπει
θανάτου ηρωίνη.

Δεν είναι αυτή η μυρωδιά
καμένου δάσους, μάλλον
είναι που καίγονται παιδιά
σ’ επιδρομές πυραύλων.

Δεν είναι το χρυσάφι γης
χαρά να σε γεμίζει
είναι αγάπης και στοργής
χέρι να σε αγγίζει.

Ιωάννα Μήλια
από την τρίμηνη έκδοση «Ρουμελιώτης της Πετρούπολης»,
αρ. φύλλου 54, Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος 2010

ΦτΣ 117