Ο Μήτσος ζούσε πάνω από την ταβέρνα του μόνος με τον αγαπημένο του σκύλο για συντροφιά, που τον ονόμαζε Σταύρο.

Μία μέρα ο Σταύρος –ο σκύλος- πέθανε και ο Μήτσος πήγε στον ιερέα της ενορίας και ρώτησε:
-Πάτερ, ο ο Σταύρος ο σκύλος μου πέθανε. Μπορείτε να κάνετε ένα τρισάγιο για το δυστυχισμένο ζώο που το αγαπούσα πάρα πολύ?

Ο πατήρ Νικόλαος κούνησε επιφυλακτικά το κεφάλι του και είπε:

-Φοβάμαι πως όχι! Δεν μπορούμε να προσφέρουμε υπηρεσίες για ένα ζώο μέσα στην Εκκλησία., Αλλά, ωστόσο, υπάρχει μία Αγγλικανική Εκκλησία στο επόμενο τετράγωνο. Ο Θεός γνωρίζει γι’ αυτούς σε τι πιστεύουν. Πιθανό αυτοί να μπορέσουν να κάνουν κάτι για το σκύλο σας.

Και ο Μήτσος είπε:

-Θα πάνω τώρα κατ’ ευθείαν Πάτερ. Πιστεύετε ότι μία δωρεά από 5.000 $ μπορεί να είναι αρκετή γι’ αυτή την υπηρεσία?

Και ο Πατήρ Νικόλαος εκρήγνυται:

-Κύριε ελέησον βρε Μήτσο! Γιατί δεν μου το είπες ότι ο σκύλος ήταν Ελληνορθόδοξος?

(Γιώργο Ασπρουλάκη, ευχαριστούμε!)