Βρίσκομαι στην Πάτμο και το τηλέφωνο χτυπάει:
-Γιώργο, είμαστε εδώ στο Σκαμνό μαζεμένοι και σου ζητάμε να γίνεις Πρόεδρος του Συλλόγου μας στις επικείμενες εκλογές!
Έκπληξη, όπως είναι φυσικό, και αμηχανία.
-Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν νομίζω ότι είμαι ο καταλληλότερος για τη θέση αυτή. Λόγω της περιορισμένης φυσικής παρουσίας μου στο χωριό, λόγω του ότι δεν είμαι ο καταλληλότερος στην διπλωματία και τις δημόσιες σχέσεις, αυτά που χρειάζονται για έναν τέτοιο ρόλο, λόγω, λόγω …
Το σπουδαιότερο όμως όλων, φίλες και φίλοι συγχωριανοί, για να μιλήσουμε καθαρά, είναι δύσκολο να διαδεχθεί κάποιος τη θέση του Προέδρου του ιστορικού πλέον Πολιτιστικού Συλλόγου Σκαμνού που τίμησαν με τεράστιο έργο ο αξέχαστος Γιάννης Ζαλαώρας και ο Κώστας Γκόλφης, καθώς και οι αξεπέραστοι Κώστας Γέμελος και Δημήτρης Ευστράτογλου.
Είναι πολύ δύσκολο να αναμετρηθεί κανείς με το έργο, την προσωπικότητα και τις αρετές αυτών των ανθρώπων. Αισθάνεται ελάχιστος!
Τι να πει κανείς για τον Γιάννη Ζαλαώρα, τον ιδρυτή, τον συνετό άνθρωπο που σφυρηλατήθηκε, δοκιμάστηκε και καταξιώθηκε στο καμίνι της Εθνικής μας Αντίστασης, που στάθηκε με αξιοπρέπεια στα μετεμφυλιακά χρόνια για να κερδίσει την γενική εκτίμηση των συγχωριανών. Και νάτος αυτός ο άνθρωπος, λίγο μετά την κατάρρευση της καταραμένης χούντας, καθώς άρχισε να φέγγει ο εκδημοκρατισμός, σκέφθηκε το σωστό και το καλό για την προκοπή της γενέτειρας του, το Σκαμνό. Τη δημιουργία του «εξωραϊστικού και εκπολιτιστικού Συλλόγου των απανταχού Σκαμνιωτών» για να «διατηρήσουμε και αναδείξουμε τα ήθη και έθιμα», καθώς στερεότυπα, επαναλάμβανε στις συνάξεις μας, που στην αρχή γίνονταν μόνον στην Αθήνα. Ήταν αυτός που σκέφθηκε τις υπέρτερες αξίες της φυλής μας και μέσα σε κλίμα δυσμενές, με κυρίαρχο στοιχείο την καχυποψία –κατάλοιπο των δεκαετιών που προηγήθηκαν- απέδωσε τιμή στους Σκαμνιώτες που θυσιάστηκαν για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Στην Εθνική Παλιγγενεσία, στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στους Βαλκανικούς Πολέμους 1012-13, στο έπος του ’40 και την τιμημένη Εθνική μας Αντίσταση. Χωρίς ονόματα, λες και ήταν άγνωστοι οι ήρωες συγχωριανοί. Κι αυτό, όμως, κάτι ήταν. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Ο Σύλλογος όμως μπήκε σε δυσκολίες και ήταν ο Κώστας Γκόλφης με τον θεολόγο Γιώργο Αστρακά και κάμποσους άξιους συγχωριανούς που κράτησαν το Σύλλογο με πολλές δυσκολίες, αφού ακόμη και στον Πολιτιστικό Σύλλογο έπρεπε να δίνεται μία κομματική απόχρωση και διάφορα κόλπα παλαιότερης σύλληψης! Κοντά στον Κώστα το μακαρίτη, όλη η οικογένειά του με το Θανάση Γκόλφη, το γιο του και τον γαμπρό του το Δημήτρη Στεργίου που έμελλε να αναδειχθούν με τις μεγάλες προσφορές τους και το σπάνιο ήθος τους, σε ευεργέτες του χωριού και του Συλλόγου.

Για να πάρει εν συνεχεία τη σκυτάλη ο Κώστας Γέμελος, που δεν ήταν μεν αυτόχθων Σκαμνιώτης, αλλά ξεπέρασε και τους πρώτους. Ήταν ο Λόρδος Βύρων του Σκαμνού, καθώς έλεγε η Μαρία, η γυναίκα μου, που δεν μαστόρευε τα λόγια της. Ήθελε, μπορώ να ερμηνεύσω τη Μαρία, να δείξει την αρχοντιά του και τη σπάνια πάστα του από τη μία μεριά, αλλά και το απεριόριστο δόσιμό του με όλη του την ψυχή, καθώς και με μεγάλους οικονομικούς πόρους. Ήταν αυτός που άλλαξε την εικόνα του Σκαμνού, από ένα άσημο και μίζερο χωριουδάκι σε ένα αξιοζήλευτο θέρετρο. Με φορέα το Σύλλογο και την καλλιέργεια των ανθρωπίνων σχέσεων, αξιόλογοι οικιστές επέλεξαν το χωριό μας και έκτισαν πανέμορφα σπίτια, πάντα στα πρότυπα του Μηχανικού –Ποιητή, του Κώστα. Άλλαξε η εικόνα του χωριού με τις παρεμβάσεις του Συλλόγου που αναμόρφωσε το χωριό σε όλο το μήκος και πλάτος. Όπως ήταν φυσικό εμπλουτίσθηκε και το ανθρώπινο δυναμικό δημιουργώντας ένα πάζλ νέας ανθρωπογεωγραφίας.
Η ραγδαία αλλαγή και η κουλτούρα που δημιουργήθηκε, πήγε τρεις γενεές μπροστά, κατά τη ρήση του Υπουργού Θανάση Γιαννόπουλου και τούτο προκάλεσε δυσφορία σε κατεστημένες νοοτροπίες που έφθασαν από την αμηχανία και την αποστασιοποίηση, στην εχθρική αντιμετώπιση του πρωτοποριακού Συλλόγου. Είναι αυτές οι αντιλήψεις που οδήγησαν την πατρίδα μας στο σημερινό αδιέξοδο. Στη συμφορά. Προσηλωμένοι σε κανόνες, αξίες και αρχές, σαν συλλογικός φορέας που παράγει πολιτισμό, αντιμετώπισε ο Σύλλογος και στοχοποιημένα στελέχη του απηνείς διώξεις με επάλληλες δίκες και το χειρότερο, με έξωση του Συλλόγου από το φυσικό του χώρο, αυτό του Σχολείου, για την ανακαίνιση του οποίου εξ ιδίων δαπάνησε τεράστιο ποσό, ιδίως αν συσχετισθεί αυτή η πρωτοβουλία με τη δυνατότητα ενός τόσο μικρού χωριού που δεν συγκροτεί καν αυτοτελές δημοτικό διαμέρισμα. Και ήταν ο Δημήτρης Ευστράτογλου ο γενναίος Πρόεδρος που στάθηκε παλληκάρι με σπάνια αξιοπρέπεια και σθένος για μία μακρά περίοδο που ο Σύλλογος βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, σε προφανή δυσκολία να ανταποκριθεί στους καταστατικούς του στόχους. Με τεράστια δική του συνδρομή, αλλά και τη γενναία στήριξη επίλεκτων μελών της μικρής μας κοινωνίας, επιτελέσθηκε έργο σπάνιο με εκδόσεις τριών βιβλίων που αν και αποτελούν αιχμή του δόρατος για έναν πολιτιστικό Σύλλογο, εν τούτοις ελάχιστοι εξ αυτών, ακόμη και σε μεγάλους οικισμούς, καταφέρνουν να υλοποιήσουν. Ήταν ο αρχηγός που έκανε συντοπίτες της ευρύτερης περιοχής, όπου οι «εξόριστοι» Σκαμνιώτες πραγματοποιούσαν ποικίλες εντυπωσιακές εκδηλώσεις. Ήταν αυτή η παρουσία του Σκαμνιώτικου Συλλόγου που απέσπασε την αγάπη και εκτίμηση ως Πολιτιστικός Σύλλογος που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και παράγει πρότυπο έργο. Ο Σύλλογος που στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και δεν απλώνει το χέρι από δω κι από κεί, κατά το νεοελληνικό παράδειγμα που στοιχειοθετεί την ακραία παρακμή που ήδη βιώνουμε στο Πανελλήνιο.
Να, λοιπόν, φίλες και φίλοι γιατί στέκομαι αμήχανος μπροστά σ΄αυτούς τους υπέροχους συγχωριανούς, που το έργο και το βεληνεκές τους δύσκολα ξεπερνιέται.
Με αυτή την αίσθηση της αυτογνωσίας, τους παρακάλεσα και πρόθυμα ανταποκρίθηκαν με τη γνωστή αγάπη τους για το χωριό και το Σύλλογο, τον Κώστα Γέμελο, το Δημήτρη Ευστράτογλουτ, το Δημήτρη Στεργίου, να μην πάψουν να συντρέχουν την προσπάθειά μας μέσα από το μηχανισμό του Συλλόγου.

Από την μεριά μου, υπόσχομαι να κάνω ό,τι μπορώ, όπως έπραξα από τη σύσταση του Συλλόγου μας εδώ και 34 χρόνια και προσεύχομαι μαζί σας για το καλύτερο. Ένα καλό σημάδι φαίνεται από τη σύνθεση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου που αποτελεί ό,τι καλύτερο θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί. Συνδυάζεται η πείρα και η γνώση με τη νεότερη γενιά, ώστε να δοθεί προοπτική στον συλλογικό μας φορέα. Ενισχύεται η ομάδα διοίκησης από νέες κυρίες, αντιπροσωπεύοντας με τον καλύτερο τρόπο την γυναικεία χάρη, τον πρακτικό νου, την αίσθηση του ωραίου.
Αλλά, αυτό και πάλι δεν είναι αρκετό. Για να προσφέρει κανείς δεν είναι ανάγκη να είναι βαθμοφόρος. Αυτός ο μηχανισμός διοίκησης δεν είναι παρά η απαραίτητη και αναγκαία συνταγή συντονισμού της συλλογικής μας προσπάθειας. Κάθε ιδέα, κάθε πρωτοβουλία που ανταποκρίνεται στους κοινωφελείς μας στόχους είναι καλοδεχούμενη.
Εμπρός λοιπόν! Καλή μας τύχη! Για έναν ακόμη καλύτερο Σκαμνό!
Με αγάπη ΓΑ / FtS116