Με ανείπωτη χαρά και συγκίνηση πραγματοποιήθηκε στις 27 Αυγούστου 2011 η ετήσια τακτική συνέλευση των μελών του Συλλόγου μας στο φυσικό του χώρο: Στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου (Σχολείο) Σκαμνού μετά από μία σημαντική απόφαση της νέας δημοτικής αρχής –του Καλλικρατικού διευρυμένου Δήμου Λαμιέων- που ανέτρεψε προηγούμενη απόφαση του ήδη καταργημένου Δήμου Γοργοποτάμου, αποκαθιστώντας έτσι δικαιοσύνη και την ευπρέπεια χρηστής διοίκησης.
Ο ιερός αυτός χώρος στον οποίο μάθαμε τα πρώτα γράμματα και μετά την αδρανοποίηση του διδακτηρίου, ελλείψει μαθητών, έμελλε να εγκαταλειφθεί και με τον καιρό υπέστη σημαντικές φθορές για να χρησιμοποιηθεί από κάποιους συγχωριανούς σαν πρόχειρη ιδιωτική αποθήκη, αχυρώνας κττ μέχρι που η κατάρρευση της σκεπής κατήργησε και αυτή ακόμη τη χρήση του ως αποθήκης καυσοξύλων. Ήταν η εποχή στη δεκαετία του ’70 που κορυφώθηκε στην πατρίδα μας η εγκατάλειψη της υπαίθρου για να συγκεντρωθεί ο πληθυσμός στα αστικά κέντρα αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Και ήταν ο σύλλογός μας που ήδη από το 1977 και δώθε, μπαίνει με την μακρόχρονη και ουσιαστική δράση του στην ιστορία του οικισμού μας. Ο Σύλλογός μας που ευαισθητοποιήθηκε για την συντήρηση και ανακαίνιση του κτηρίου. Ο Σύλλογος των ανθρώπων της κοινωνικής προσφοράς και της ανιδιοτέλειας που έμελλε να μετατρέψει το Σκαμνό σε έναν όμορφο οικισμό.
Οι επεμβάσεις στο κτήριο του Σχολείου έγιναν σε δύο κατά βάση στάδια. Στην αρχή έγιναν επιπόλαιες επισκευές, ώστε να γίνονται εκεί οι συνάξεις των συγχωριανών και οι εκδηλώσεις του Συλλόγου. Στη συνέχεια, επί προεδρίας Κώστα Γέμελου, υλοποιήθηκε μία εκτεταμένη όσον και υποδειγματικά ριζική ανακαίνιση του ακινήτου. Επιπλέον προστέθηκαν νέες κατασκευές, όπως το εσωτερικό πατάρι και οι εγκαταστάσεις υγιεινής, επίσης από λιθοδομή που συνταιριάζει με το όλο κτηριακό συγκρότημα. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες του Συλλόγου μας που πέρα από την δαπάνη –μιλάμε για την περίοδο κάπου στο 1999- που κυμάνθηκε στο ποσό των 250.000 Ευρώ, ανέδειξε τις σπάνιες αρετές της μικρής μας, πλην ολοζώντανης κοινωνίας. Οι μεγάλες οικονομικές συνεισφορές, πολλές φορές από το υστέρημα των φιλότιμων συγχωριανών, η σκληρή προσωπική εργασία από πολλούς συγχωριανούς που πιάνει το χέρι τους, αλλά προ πάντων οι άνθρωποι με την τεχνική γνώση, οι εξειδικευμένοι κατασκευαστές, που τα έργα τους ξεχωρίζουν για την αισθητική και την ποιότητα, ο Κώστας Γέμελος και ο Δημήτρης Στεργίου, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, αλλά και πολλά χρήματα. Πόσοι και πόσοι δεν πρόσφεραν προσωπική εργασία σε πάσης φύσεως τεχνικές δουλειές. Τα κεραμίδια, η ραμποτέ οροφή, το τζάκι, τα βαψίματα, η αποκάλυψη της πέτρας με την απομάκρυνση των σοβάδων, ο περίβολος, η κουζίνα, το κιόσκι και τόσα άλλα. Με τον κίνδυνο να ξεχαστούν πολλοί άξιοι συγχωριανοί, υποκλινόμαστε με βαθιά εκτίμηση σε όλους αυτούς τους ανθρώπους: Το αείμνηστο καθηγητή Γιαννακόπουλο, το Γιώργο του Στεφανή, το Δημήτρη Ευστράτογλου, τον Γιώργο Λ. Αστρακά, που μέχρι και τη γυναίκα του αγαπητή μας Ελένη επιστράτεψε και κείνη πρόθυμα μπήκε στα βαψίματα!
Από κοντά και άλλοι υπέροχοι Σκαμνιώτες, όπως ο Θανάσης Γκόλφης που διέθεσε πλήρη επαγγελματικό εξοπλισμό καντίνας, ψυγείων, καταψύκτη, ερμαριών κλπ. Το Μάνο Γέμελο στον οποίο οφείλονται τα μαρμάρινα τραπεζάκια, οι ψάθινες καρέκλες και τόσοι άλλοι συγχωριανοί που προσέφεραν από το νοικοκυριό τους όμορφα αντικείμενα λαογραφικού μουσείου για την διακόσμηση του χώρου, καθώς και τον εμπλουτισμό μίας αξιόλογης βιβλιοθήκης.
Ήταν άλλες εποχές! Με τα καλά τους και με τις ιδιαιτερότητές τους. Τότε ο Σκαμνός δεν ήταν παρά ένα άσημο χωριουδάκι αφημένο στην μιζέρια του. Λίγο πολύ αυτό ήταν το σκηνικό στην ευρύτερη επικράτεια. Κανένας δεν σε εμπόδιζε να κάνεις κάτι, να συμμαζέψεις, να ομορφύνεις. Κάμποσες φορές μάλιστα, οι πρωτοβουλίες του Συλλόγου προκαλούσαν απορία και παρανοήσεις. Να φτιάξουν και τη δική μας μάντρα! Να γίνει πρόσληψη νερουλά από το Σύλλογο (όταν ανοιγόκλειναν τη βάνα του νερού προς το χωριό!). Όταν γίνονταν εκστρατείες καθαρισμού των κοινοτικών δρόμων.
Μετά, όμως, ήρθαν τα προβλήματα. Τα εμπόδια στη δράση του αποτελεσματικού Συλλόγου. Οι περιπέτειες που οδήγησαν στην τιμωρία αυτού του Συλλόγου και στην έξωσή του.
Μετά από τριάμισι χρόνια εξορίας, όλοι χάρηκαν την επιστροφή στον ιερό χώρο για την προώθηση κοινωφελών δράσεων και την καλλιέργεια πολιτιστικών προτύπων και αρχών. Για το ζωντάνεμα του αγαπημένου μας χωριού. Η ξεχωριστή πάντως νότα που συγκινεί βαθύτατα, όπως όλοι μαρτυρούν, ήταν οι σεβάσμιοι συγχωριανοί –η Αθανασία Σαντοριναίου που άγει αισίως το 95ο έτος της ηλικίας της, η αγαπημένη μας Μαρία Γκόλφη κλπ, αλλά και τα παιδιά στον προαύλιο χώρο που σαν τα χελιδόνια –επανέφεραν έστω με καθυστέρηση την άνοιξη στις καρδιές μας, μόλις στο τέλος Αυγούστου δα!-. Τα παιδιά, νήπια και σχολιαρόπαιδα κατάλαβαν, διαισθάνθηκαν ότι κάτι πολύ καλό και ευχάριστο συμβαίνει, συμμερίσθηκαν τα αισθήματα των γονιών τους και διατράνωσαν τη χαρά με ξέφρενα ατέλειωτα παιχνίδια και φωνούλες.
FtS116