FtS114
Γεωργίου Πούλιου
Στο φαράγγι του Ασωπού
Το φαράγγι του Ασωπού βρίσκεται στην καρδιά της Ρούμελης. Αρχίζει από τη Γέφυρα της Παπαδιάς και τελειώνει στον παλιό Εθνικό δρόμο.
Γύρω του έχει τα βουνά Παρνασσός, Γκιόνα, Οίτη, στο βάθος τα Βαρδούσια και κοντά του τις πλαγιές του Καλλιδρόμου.
Το πλησιέστερο χωριό είναι ο ωραίος Σκαμνός, με τους λίγους κατοίκους, αλλά με πολύ μεγάλη καρδιά και διάθεση για προσφορά. Είναι ο ομφαλός της περιοχής. Στο Σκαμνό καταφθάνουν τους ορειβάτες που θα περάσουν το φαράγγι. Ημερομηνία συναντήσεως 27.09.1997, ημέρα Σάββατο. Διανυκτέρευση στο Σκαμνό και το πρωί η διάσχιση του φαραγγιού.
Την οργάνωση έχει αναλάβει ο Ορειβατικός Σύλλογος Λαμίας και ο τοπικός πολιτιστικός Σύλλογος «Σκαμνός».
Η συνεργασία των δύο Συλλόγων, με τη συμπαράσταση όλων των κατοίκων του Σκαμνού, χάρισαν στους περίπου 300 ορειβάτες, μία αξέχαστη βραδιά. Προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, ανταλλαγή δώρων και αναμνηστικών στους εκπροσώπους των 17 Συλλόγων, πλούσιο φαγητό, κρασί κατ’ ευθεία από το βαρέλι, τραγούδια και χορό.
Το πρωί της επομένης ημέρας, Κυριακή, πήραμε το πλούσιο πρωινό μας και ξεκινήσαμε για το φαράγγι. Δόθηκαν πολλές οδηγίες. Η πιο πρωτότυπη ήταν τι πρέπει να φοράμε. Σπορτέξ, αντί αρβύλες. Μαγιό, αντί παντελόνια. Στο γυλιό μας δεύτερα παπούτσια και στεγνά ρούχα, μέσα σε νάϋλον σακούλες για να μη βραχούν. Όλη η διαδρομή κράτησε πάνω από 4 ώρες, εκ των οποίων οι δύο ώρες ήταν μέσα στα νερά. Τα πιο ρηχά ήταν 10 πόντους και τα πιο βαθιά ήταν 2,5 μέτρα. Συναντήσαμε τρεις καταρράκτες , με ανάλογες τσουλήθρες και δύο βάθρες (λακκούβες) στις οποίες υποχρεωτικά έπεφτες μέσα και ‘έβγαινες κολυμπώντας. Σε μερικά σημεία είχαν βάλλει ξύλινες σκάλες και αναρριχητικά σκοινιά. Δίπλα στους ολιγόπιστους ορειβάτες, ήταν ορειβάτες αναρριχητές του ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας (πραγματικά παλικάρια) που βοηθούσαν. Πολλές φορές αυτή η συμπαράσταση ήταν αναγκαία. Όταν περνάγαμε τους καταρράκτες το νερό υποχρεωτικά έπεφτε πάνω στο κεφάλι μας. Βεβαίως το νερό αυτό ήταν καθαρό, αλλά κουβαλούσε άμμο. Ήταν μια αιφνιδιαστική ανατριχίλα, αλλά και ομορφιά.
Την εποχή εκείνη η θερμοκρασία του φαραγγιού ήταν 10-13 βαθμούς. Ανάλογα στο σημείο που βρισκόμαστε και τα ρεύματα που επικρατούσαν. Το πιο στενό σημείο ήταν περίπου 10 μέτρα. Το ύψος του μάλλον πάνω από 200 μέτρα.
Τώρα που έχω περάσει και άλλα φαράγγια βάζω την υπογραφή μου φαρδιά πλατιά και δηλώνω, ότι το φαράγγι του Ασωπού είναι το ωραιότερο. Αυτή η περιπέτεια είναι το κάτι άλλο. Το χωριουδάκι, ο Σκαμνός, γλύκα. Οι κάτοικοι του Σκαμνού, σεμνοί και πολύ φιλόξενοι. Τρεις φορές συμμετείχα (1997, 1999 και 2001). Έκανα πολλούς φίλους. Θα ξεχωρίσω τους πιστότερους. Το Γιώργο τον Αποστολόπουλο και την αείμνηστη γυναίκα του, τη Μαρία. Τον Κωνσταντίνο Γέμελο και την ωραία και πλούσια σε ευγένεια γυναίκα του, την Κούλα. Το Γιώργο τον Γεωργουσόπουλο και τη γυναίκα του την Αγαθή, με την πράγματι αγαθή ψυχούλα της.
Στο τέλος της διαδρομής, κουρασμένοι και παγωμένοι, μας περίμεναν Σκαμνιώτες και Λαμιώτες, με πολλά τονωτικά και θερμαντικά. Ξηρούς καρπούς, λουκούμια και τσίπουρο (τσικουδιά) διπλής αποστάξεως, σταφίδες και σύκα ξερά. Πώς να ξεχάσω τέτοιες εμπειρίες;
Καλλιθέα 27.02.2011