FtS108
Άνθρωποι που είναι μοναχικοί, μεταδίδουν αυτό το αίσθημα παραπέρα σε άλλους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο προς την απομόνωση, τη μοναξιά όπως τη γρίπη.
Αυτό το ανακάλυψαν αμερικανοί ερευνητές αποτιμώντας τα στοιχεία μίας μακροχρόνιας μελέτης. Αυτή η μεταδοτικότητα έγκειται αφ’ ενός στο ότι αυτοί οι άνθρωποι με τον καιρό γίνονται όλο και λιγότερο ικανοί στην ανάπτυξη σχέσεων, όπως εξηγούν οι ερευνητές στο περιοδικό Journal of Personality and Social Psychology, αλλά και αφ’ ετέρου στο γεγονός ότι και οι άλλοι άνθρωποι επίσης όλο και περισσότερο αποστασιοποιούνται από αυτούς.
«Ανακαλύψαμε ένα έκτακτο παράδειγμα απομόνωσης, δια του οποίου άνθρωποι κινούνται στη γωνία του κοινωνικού δικτύου, μόλις απομονώνονται», εξηγεί ο John Cacioppo από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Στο περιθώριο του κοινωνικού δικτύου οι άνθρωποι έχουν λιγότερη χαρά και η μοναξιά τους, τους οδηγεί να χάσουν ακόμη και τις λίγες σχέσεις που τους απόμειναν» Ο Cacioppo και οι συνάδελφοί του διαθέτουν στοιχεία από την λεγόμενη μελέτη ψυχικής διάθεσης Framingham Heart Study που ερευνά από το 1948 τους κινδύνους καρδιακών παθήσεων. Αρχικά έλαβαν μέρος περισσότεροι από 5.200 άνθρωποι σ΄ αυτή τη μελέτη. Σήμερα ανέρχονται σε περίπου 12.000, προσμετρώντας τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εν τω μεταξύ περιλαμβάνονται στη μελέτη ψυχικής διάθεσης επίσης τεστς για την μοναξιά και την καταπίεση. Κάθε δύο με τέσσερα χρόνια οι αρμόδιοι ερευνητές έρχονται σε προσωπική επαφή με τα μέλη που μετέχουν στην έρευνα καταγράφοντας και αναδεικνύοντας τα νεώτερα στοιχεία. Εδώ οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η μοναξιά επεκτείνεται κατά παρόμοιο τρόπο προς τη μόλυνση σε τρόπο που κανείς μπορεί να μιλήσει για μεταδοτικό νόσημα. Αν επί παραδείγματι η μοναξιά προσδιοριστεί στο πόσες μέρες την εβδομάδα έχει κάποιος επαφή με τους πλησιέστερους συνανθρώπους του, τότε κάθε μέρα που περνάει χωρίς κοινωνική επαφή, είναι ένα παραπέρα βήμα προς την απομόνωση. Αν για παράδειγμα δύο άγαμοι άνθρωποι – εργένηδες- ζουν πόρτα με πόρτα, όπου καθένας κάθε βδομάδα βιώνει το ότι ανά εβδομάδα υπάρχει κατά μέσο όρο μία ακόμη μέρα χωρίς κοινωνική δράση, αυτό οδηγεί επίσης σε μία απίσχνανση των προσωπικών σχέσεων αυτών των δύο γειτόνων. Η αυξανόμενη μοναξιά καθενός από τους δύο γείτονες οδηγεί και τους δύο που ήταν ενδεχομένως ενωρίτερα καλοί γνωστοί ή και φίλοι, να περνούν λιγότερο χρόνο μεταξύ τους. Αυτό έγκειται αφ’ ενός στο ότι οι άνθρωποι στο δρόμο προς την απομόνωση γίνονται περισσότερο πιο δύσπιστοι έναντι άλλων ανθρώπων. Ως εκ τούτου γίνονται λιγότερο ικανοί να οικοδομήσουν σχέσεις με άλλους ή να τις διατηρήσουν. Αφ’ ετέρου υπάρχει επίσης ένας κοινωνικός μηχανισμός να αποφεύγουμε ανθρώπους που είναι μοναχικοί. Εδώ έχουμε επίσης την ομοιότητα προς μία κολλητική αρρώστια. Κανείς δεν θέλει να έχει κάτι με μοναχικούς ανθρώπους. Προς τούτο αυτοί οι άνθρωποι, όπως είναι φυσικό, γίνονται ακόμη πιο μοναχικοί. Ένας διαβολικός κύκλος.
***
Πηγή: Psychologie Sozialwissenschaft, Autor: Doris Marszk –Wissenschaft aktuell