FtS107

Η πολύπλευρη κρίση πλήττει τη χώρα μας και καλά κρατεί. Δεν έχουν περάσει παρά κάποιοι μήνες οπόταν ακούγαμε από τα πλέον επίσημα κυβερνητικά χείλη ότι τη χώρα μας δεν την επηρεάζει η κρίση καθώς δεν ήμασταν εκτεθειμένοι σε κινδύνους όπως άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη συνέχεια έμελλε να διαπιστωθεί με τρόπο δραματικό και αδιαμφισβήτητο, ακριβώς το αντίθετο, ότι η χώρα μας κινείται από το κακό στο χειρότερο τη στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές -και όχι μόνον- χώρες, εκδηλώνονται σημάδια ανάκαμψης.

 

Καταμετρήσεις και ασφαλείς διαπιστώσεις μας φέρνουν μεταξύ των τελευταίων χωρών και για συγκεκριμένα κορυφαία ζητήματα και παραμέτρους η Ελλάδα καταλαμβάνει την απολύτως έσχατη θέση στην Ευρώπη. Μεγάλο το χρέος και το έλλειμμα που προκάλεσαν σοκ στους επιθεωρητές του ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) τόσο για το απόλυτο μέγεθος, όσο και για τους εκρηκτικούς ρυθμούς με τους οποίους διογκώνεται. Στα ύψη η διαφθορά και η αναξιοπιστία μας. Μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι Έλληνες βρίσκονται στην ανεργία. Όλο και πιο γρήγορα αυξάνεται ο πληθυσμός που περνάει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Κανείς πλέον δεν μπορεί να μας παίρνει στα σοβαρά, αφού οι αρμόδιοι να επικοινωνήσουν με τους κοινοτικούς παράγοντες αραδιάζουν ανακρίβειες και παραπλανητικά στοιχεία. Αντί για επιστημοσύνη, τεχνοκρατική επάρκεια και στοιχειώδη σοβαρότητα μοιάζουν περισσότερο στον γλοιώδη και αναξιοπρεπή μπακαλόγατο με τις λωποδυσίες και της ματσαράγκες. Μεγάλη η ηθική κατάπτωση που βαραίνει τώρα πια το Ελληνικό όνομα και κύρος. Ακόμη και στις ιδιωτικές μας επαφές έξω από τη χώρα μας, συναντάμε αυτό το κλίμα.

Λόγος γίνεται πια για χρεοκοπία της πατρίδας μας. Είμαστε η μόνη και η πρώτη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που υπάγεται στο καθεστώς της αυστηρής επιτήρησης με βάση τη συνθήκη της Ρώμης. Σε τακτά χρονικά διαστήματα κοινοτικοί παράγοντες θα μας επισκέπτονται για να δουν αν και πως διαχειριζόμαστε τα δημοσιονομικά μας και αν πράγματι διαγράφεται μία πιθανότητα αντιστροφής της επικίνδυνης κατηφόρας.

Τα ανακλαστικά των Ελλήνων συμπατριωτών μας φαίνεται ωστόσο ότι άρχισαν να λειτουργούν το τελευταίο διάστημα. Μιλάμε για τις πλατιές λαϊκές μάζες που συγκροτούν το εκλογικό σώμα. Αποδοκίμασαν την κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία δίνοντας ελπίδες για κάτι καλύτερο. Τούτο βεβαίως μέλλει να αποδειχθεί. Δεν πέρασε εξ άλλου παρά ένα ελάχιστο διάστημα και να που ο λαός και πάλι, αυτή τη φορά το τμήμα που πρόσκειται στην συντηρητική παράταξη, έδωσε ένα ηχηρό μήνυμα στην εκλογή νέου αρχηγού, καθώς αποστασιοποιήθηκε από την Ντόρα Μπακογιάννη – Μητσοτάκη, που εφέρετο ως το απόλυτο φαβορί, για να εκλέξει τον Αντώνη Σαμαρά στη θέση του Προέδρου της ΝΔ.

Να λοιπόν καταμεσής στην καταιγίδα και κάποια σημάδια που δικαιολογούν ελπίδα και την πιθανότητα ανάταξης της πορείας, απομάκρυνσης από τη μιζέρια. Να’ ναι άραγε η αρχή του ύψους, αφού κατρακυλήσαμε στο μέγα βάθος, στο βάραθρο της παρακμής;

Η εξέλιξη στο εσωτερικό της ΝΔ δεν αποτελεί ένα γεγονός του οποίου η σημασία περιορίζεται στους κόλπους της συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης. Ο λόγος γίνεται για την μία από τις δύο μεγάλες παρατάξεις της χώρας που εναλλάσσονται στην εξουσία και διακυβέρνηση της χώρας. Τούτο το στοιχείο δεν αφήνει αδιάφορους τους συμπατριώτες μας. Οι 780.000 ψηφοφόροι έστειλαν το δικό τους ηχηρό μήνυμα που δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί σωστά με όλα τα θετικά του στοιχεία.

Δεν είμαστε ακόμη σε θέση να πούμε αυτό που μερικοί σπεύδοντας ισχυρίσθηκαν, πως τάχα με τις τελευταίες εξελίξεις έκλεισε ο κύκλος της μεταπολίτευσης στη χώρα μας, ήρθε η υπέρβαση μίας παθογένειας που εν πολλοίς έβλαψε και ταλαιπώρησε τη χώρα. Είναι πολύ ενωρίς και οφείλουμε να περιμένουμε. Να δούμε και να αξιολογήσουμε στην πράξη τόσο την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και από την άλλη πλευρά να δούμε το λόγο που θα αρθρώσει η ΝΔ υπό τον Αντώνη Σαμαρά.

Για την ώρα και σε σχέση με την νεότερη εξέλιξη στην ΝΔ, μπορούμε αναμφιβόλως να σημειώσουμε μερικά εξόχως σημαντικά, όσο και χρήσιμα στοιχεία: Την αποστροφή, εν πρώτοις, των οπαδών της συντηρητικής παράταξης από την παρακμή της οικογενειοκρατίας με τα λεγόμενα τζάκια και την κληρονομική διαδοχή, τους διαδόχους – κληρονόμους πολιτικούς, τους πρίγκιπες και πριγκιποπούλες, τις βαρονίες και τα δοβλέτια, τους αυλικούς και κομματάρχες που στην πλειονότητά τους στοιχήθηκαν πίσω από την αποτυχούσα υποψήφια αρχηγό. Μία δυσάρεστη κατάσταση που ήταν γνωστή στους πολίτες, οι συνέπειες των λεγόμενων «μηχανισμών» έμελλε να φωτιστεί και να ακούσουμε από τους αντιπάλους χρήσιμες πληροφορίες. Ο λόγος γίνεται για ομάδες εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων μέσα στην ίδια την παράταξη. Ομάδες –κλίκες που αποβλέπουν στην αθέμιτη και αναξιοκρατική απομύζηση της νομής και άσκησης εξουσίας. Και όλα αυτά βέβαια σε βάρος των αξιών και των αξίων. Σε βάρος της προκοπής του τόπου. Κάτι σαν παράσιτο πάνω στο σώμα της κοινωνίας. Από την αντιπαράθεση ακούσαμε διαφωτιστικά πράγματα γι’ αυτά τα άσχημα φαινόμενα. Για τα «τραπεζάκια» σε καλή και προνομιακή θέση για τα οποία ανταγωνίζονται οι αιρετοί εκπρόσωποι του λαού. Ασφαλώς και λίγο πολύ ακούγονταν διάφορα σχόλια, κάποτε σαν εμπιστευτικές πληροφορίες, κάτι ψίθυροι στο αυτί, αλλά και πολλές φορές ακούγαμε κάποιους αναιδείς να επαίρονται φωναχτά και να διατυμπανίζουν την υπαγωγή τους στο μηχανισμό. Εδώ τα πολλά και καλά ρουσφέτια! Οι μηχανισμοί που απέκτησαν μεγάλη ισχύ, έμελλε να κάνουν την εντυπωσιακή παρουσία τους με μία τεράστια λίστα υποστηρικτών της Ντόρας Μπακογιάννη με βουλευτές, νυν και τέως, με κομματάρχες, με Νομάρχες και Δημάρχους, μία νομενκλατούρα που έφθασε στα 1.000 άτομα και προκάλεσε τρόμο στους συνυποψηφίους της.

Ένα ευχαριστώ οφείλεται στο Δημήτρη Αβραμόπουλο, που άνοιξε το θέμα για προσφυγή στη βάση, κόντρα στην στόχευση του μηχανισμού. Αλλιώς όλους τους εκτός μηχανισμού θα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι.

Η εκλογική αντιπαράθεση για την ανάδειξη αρχηγού της ΝΔ ανέδειξε και μερικά άλλα ζητήματα για τα οποία όμως οφείλουμε να περιμένουμε πως θα αποκρυσταλλωθούν ως πολιτική στάση και συμπεριφορά. Ασφαλώς και στους δύο βασικούς διεκδικητές εντάχθηκαν και στελέχη που δυσαρέστησαν την κοινή γνώμη. Ο Αντώνης Σαμαράς μίλησε για τον δείκτη ηθικής που τον βάζει ψηλά, αλλά στην όλη αντιπαράθεση δεν προβλήθηκαν όσο θα έπρεπε να μεγάλα σκάνδαλα, όπως η ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων με τα ομόλογα, οι κουμπάροι, το Βατοπέδιο, η Siemens, η διαρκής προσπάθεια συγκάλυψης των από την κυβερνώσα ΝΔ. Δεν είναι στα θετικά του η επιφύλαξη για την επανεξέταση του Βατοπεδίου που με τρόπο απαράδεκτο συγκαλύφθηκε. Δεν έχει λόγο, ούτε συμφέρον ο Αντώνης Σαμαράς να διολισθαίνει σε τέτοια μονοπάτια.

Έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τον νέο αρχηγό της ΝΔ και εδώ ακριβώς θα κριθεί. Στην ρητορική του διακρίνουμε πολλά θετικά στοιχεία. Δεν θα συμφωνήσουμε όμως με μία – δύο κινήσεις, ενέργειές του, όπως:

Η απροκάλυπτη προσπάθεια να προσεταιρισθεί τα –όντως άτυχα- παιδιά των stage που όμως πέρασαν από τους κομματικούς διαδρόμους της ΝΔ. Και ερωτούμε: Τα άλλα ελληνόπουλα, που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να περάσουν από τους αμαρτωλούς κομματικούς διαδρόμους δεν θα τα λογαριάσουμε; Το πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας δείχνει να τον σέβεται. Να θυμίσουμε τη σχετική δήλωσή του (08.12.2009);

»Το πελατειακό κράτος είναι ο κοινός εχθρός. Ή θα το γκρεμίσουμε ή θα γκρεμιστούν τα όνειρα των παιδιών μας».

Η εμφατική αναφορά του και η έπαρση για την Δεξιά της οποίας την αίγλη επαγγέλλεται να επαναφέρει, ίσως και να χρειάζεται μία δεύτερη σκέψη. Ο λόγος γίνεται για την ευκαιριακή οικονομία, την εξάρτηση, την αναξιοκρατία, τον πολιτικό αμοραλισμό και την διαφθορά. Ο Κώστας Καραμανλής κατάφερε το 2004 να πείσει πολλούς συμπολίτες να τον ακολουθήσουν δείχνοντας ότι τάχατες κομίζει κάτι καινούργιο και χρήσιμο για τον τόπο. Τώρα, όμως αισθάνονται ότι απλά τους ξεγέλασε. Ουδείς αμφισβητεί ότι στην ΕΕ επικυριαρχεί η συντηρητική πλευρά, αλλά στην πατρίδα μας η συγκεκριμένη παράταξη σφραγίζεται από ιδιορρυθμίες και ένα ισοζύγιο έργων και ημερών που δεν ενθουσιάζει και ελάχιστα προσελκύει τον πολύ κόσμο. Η σπουδαία ευκαιρία του 2004 σπαταλήθηκε άδοξα. Ο νέος πρόεδρος καλείται να αναλογισθεί τον κόσμο στον οποίο θα χρειαστεί να αποταθεί, αν θελήσει να ανακτήσει κυβερνητική πλειοψηφία. Το κάποιο ποσοστό του ΛΑΟΣ δεν επαρκεί.

Ίσως και να μην αρκεί η δήλωσή του ότι βάζει τον πήχη της ηθικής ψηλά. Η προσπάθειά του να κρατήσει ισορροπίες μέσα στο κόμμα, τον οδηγεί συνειδητά να επιλέγει και να τοποθετεί σε καίριες θέσεις στελέχη από ένα περιβάλλον στελεχών που απασχόλησαν τα ίδια ή η οικογένειά τους δυσμενώς την δημοσιότητα.

¨Όπως κι αν έχει το πράγμα η δική μας ευχή εκφράζεται εγκαρδίως να έρθει στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά επί τέλους η πολιτική άνοιξη που θα σφραγίσει το τέλος του βιοϊστορικού κύκλου της Δεξιάς παράταξης με τις κακές εκδοχές της, όπως σωστά την οραματίστηκε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. Τούτο απαιτούν οι περιστάσεις και η καλή προοπτική για τον τόπο.