Στην έδρα της ΦτΣ έρχονται πλήθος εντύπων της κοντινής, αλλά και της ευρύτερης περιοχής μας. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και τα «Κλωνιώτικα Νέα». Το χωριό Κλωνί ευρίσκεται στην περιοχή της Σπερχειάδας. Από το έντυπο αυτό (Απρίλιος – Ιούνιος 2009, αριθ. φύλλου 81, σελ. 3) αντλούμε κείμενο – άρθρο του κ. Ηλία Φέκκα, Φιλολόγου – Γλωσσολόγου, τον οποίο δεν γνωρίζουμε, αλλά μας εντυπωσιάζει ευχάριστα, να βλέπουμε έναν εκπαιδευτικό –από τη φωτογραφία του φαίνεται νέος στην ηλικία- να αρθρώνει λόγο ορθοφροσύνης και αλήθειας με παρρησία, όταν άλλοι συμπολίτες μας, χωρίς να εξαιρούνται και οι συνάδελφοί του εκπαιδευτικοί στους οποίους εμπιστευόμαστε την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, απλά κωφεύουν μπροστά στα υπαρκτά προβλήματα της κοινωνίας μας ή –ακόμα χειρότερα- να περιτριγυρίζουν γλοιωδώς τους διαδρόμους της διαφθοράς, της αθέμιτης νομής της εξουσίας, του ρουσφετιού, της κολακείας, του φατριασμού, της εθελοτύφλωσης, της αναξιοκρατίας και κακομοιριάς.
Αυτό το κείμενο επιλέγουμε για την παρούσα στήλη μας χωρίς κανένα δικό μας σχόλιο.
***
Ο χειμώνας της πολιτικής
Άλλη μία εκλογική διαδικασία έλαβε τέλος. Άλλοι πανηγυρίζουν, άλλοι προβληματίζονται, άλλοι γλείφουν τις πληγές τους. Ο μεγάλος νικητής όμως αναδείχθηκε για πρώτη φορά στη χώρα μας η αποχή! Το γεγονός αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει τεράστια σημασία και θα προσπαθήσω να το ερμηνεύσω χωρίς να έχω παρακολουθήσει ατέρμονες τηλεοπτικές αναλύσεις ή να έχω διαβάσει ποταμούς άρθρων του κάθε είδους επαΐοντος. Φαντάζομαι πως κάποιοι θεωρούν πως για την αποχή ευθύνεται το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Λες κι αν πας να ψηφίσεις με το παρεό δε σε δέχονται. Μερικοί υποστηρίζουν πως η νέα γενιά είναι αποστασιοποιημένη από τα πολιτικά πράγματα. Ας ρωτήσουν το Δεκέμβρη του ’08 και θα δουν πόσο απέχει η νέα γενιά από την πολιτική σκέψη. (Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους 1.000 αλήτες). ΄Άλλοι πάλι πιστεύουν πως δεν μας ενδιαφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μα ποιος δεν ενδιαφέρεται για μια Ήπειρο απαλλαγμένη από πολέμους, φτώχεια, διαμάχες;
Η βαθύτερη αιτία θεωρώ πως είναι μία και αποκλειστική. Δεν υπάρχει ένα πολιτικό- κομματικό σχήμα που να εκφράζει το μεγάλο ρεύμα των απογοητευμένων. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη. Λαμβάνοντας υπόψη τα ελληνικά πράγματα εξηγώ την άποψή μου:
1. Η Νέα Δημοκρατία στην Ελλάδα εκφράζει δύο ρεύματα. Πρώτον, την παραδοσιακή Δεξιά και δεύτερον τον νεοφιλελευθερισμό. Οι περισσότεροι οπαδοί της ηλικίας από 60 ετών και πάνω, ψηφίζουν αυτό το κόμμα λόγω της συντηρητικής των φύσης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι λατρεύουν σίγουρα ανυπόκριτα, το τρίπτυχο «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια» σε βαθμό που συχνά στρεβλώνει τις, χωρίς αμφιβολία, βαθιά ριζωμένες στην συνείδησή μας αξίες. Η πολλή αγάπη πνίγει το αντικείμενό της και θολώνει την κρίση, θεωρώντας τους ψύχραιμους ως εχθρούς. Οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού από την άλλη, είναι ρεαλιστές. Θεωρούν πως το μόνο οικονομικό-πολιτικό σύστημα που μπορεί να επιβιώσει στις μέρες μας είναι το καπιταλιστικό. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς αγαπούν τη δημοκρατία, υπό την έννοια ότι δεν παρακωλύεται κανείς πολίτης να αναπτύξει τις εμπορικές του δραστηριότητες, να ρισκάρει, να πλουτίσει. Αυτός όμως που δεν θα τα καταφέρει; Ποιος είπε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί ή δυνατοί ή πονηροί ή θέλουν να ζουν για να πλουτίζουν; Οι υπόλοιποι; Όσοι αγαπούν το πνεύμα και όχι την ύλη είναι εχθροί του συστήματος; Ναι, διότι το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην ασύδοτη κατανάλωση. Όταν αυτή καμφθεί, όταν ο κόσμος πάψει να έχει αγοραστική δύναμη να καλύψει τις πλασματικές ανάγκες που με φασιστικό τρόπο του επιβάλλονται, επέρχεται παγκόσμια οικονομική κρίση!
2. Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Πάνω απ’ το κόμμα πλανάται το φάντασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σε μία εποχή που ο κόσμος σκλήραινε και αποδεχόταν την πιο ασύδοτη μορφή του καπιταλισμού (Θάτσερ-Ρήγκαν), προσπάθησε να μετατρέψει την ελληνική κοινωνία σε σοσιαλιστική. Οι προθέσεις σίγουρα αγαθές, αλλά οι Έλληνες ανώριμοι. Και οι πολίτες και οι πολιτικοί! Έγιναν πειράματα, έγιναν βήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά κόστισαν δέκα φορές περισσότερο απ’ όσα πρόσφεραν. Και μετά; Το ΠΑΣΟΚ έγινε κι αυτό νεοφιλελεύθερο. Συμβιβάστηκε με την ωμή πραγματικότητα. Και τώρα; Υποσχέσεις ξανά για σοσιαλισμό! Για τον οποίο η λογική αντίρρηση παραμένει: «Γιατί εγώ να δουλεύω με νύχια και με δόντια να κρατήσω μια επιχείρηση και να μοιράζομαι τον ιδρώτα μου με το κράτος; Γιατί να τρέφω τους τεμπέληδες; Γιατί εγώ να ρισκάρω την επιβίωσή μου και αυτή της οικογενείας μου, ενώ άλλοι να δουλεύουν οχτάωρα και πενθήμερα και να παίρνουν και επιδόματα;»
3. Το ΚΚΕ είναι έντιμο. Αλλά παρωχημένο. Και δογματικό. Και άκαμπτο. Σωστά όλα αυτά για το δίκαιο του εργάτη, για επανάσταση, για κοινωνικούς αγώνες. Πράγματι υπάρχει τεράστια αδικία. Πράγματι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεινοπαθούν! Αλλά πώς να γίνει ανεκτή μία τόσο ξύλινη γλώσσα; Πώς να δούμε με συμπάθεια τα φανατισμένα παιδιά της ΚΝΕ που όταν ανοίγουν το στόμα τους είναι λες και πάτησαν το κουμπί αναπαραγωγής του κασετοφώνου; Πώς να πειστούμε ότι οι άνθρωποι είναι ώριμοι για τέτοια ουτοπικά συστήματα, όταν δεν έχουν περάσει παρά μόνο δεκαετίες από τον Σταλινισμό; Όταν στην Κίνα εμφυτεύουν προγράμματα λογοκρισίας στους υπολογιστές; Όταν η Β. Κορέα δοκιμάζει πυρηνικά;
4. Ο ΛΑΟΣ είναι ένα κόμμα το οποίο, αν κάποιος θέλει να εξηγήσει σε ένα πεντάχρονο τι θα πει λαϊκισμός, μπορεί να το δώσει ως παράδειγμα. Μα είναι δυνατόν το πρόβλημά μας να είναι πώς θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη; Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το ολοκαύτωμα; Να κάνουν δηλαδή ό,τι οι Τούρκοι με τους Αρμένιους και τους Ποντίους; Είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη Έλληνες νοσταλγοί απολυταρχικών καθεστώτων; Δυστυχώς!
5. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα ‘χει λίγο χαμένα. Με δύο αρχηγούς δεν γίνεται δουλειά. Ούτε με την αποφυγή καταδίκης των τραμπούκων που σπάνε βιτρίνες και καίνε κάδους. Είμαι απόλυτα σύμφωνος με τις πανανθρώπινες αξίες που πρεσβεύει ο Συνασπισμός, διότι ο ανθρωπισμό3 ξεκίνησε από τη χώρα μας. Επικροτώ την εμπιστοσύνη που δείχνει στους νέους, γιατί, ως εκπαιδευτικός, γνωρίζω τη δύναμή τους και το βάρος που έχουν να σηκώσουν απ’ τις αηδίες και τις ακαθαρσίες που αφήνουν πίσω τους οι ενήλικοι. Ωστόσο τα στελέχη του δεν με έχουν πείσει για τον προσανατολισμό τους, για το πολιτικό τους στίγμα, για την ικανότητά τους να επιλύσουν τα προβλήματα της χώρας.
Τι να ψηφίσει, λοιπόν, ο κόσμος; Τον Βεργή ή τους Κυνηγούς; Τη Χρυσή Αυγή μήπως; Που είναι το Κόμμα, ο πολιτικός σχηματισμός που θα μας απεγκλωβίσει από τον άτεγκτο καπιταλισμό και το χιμαιρικό σοσιαλισμό; Που είναι οι νέες ιδέες; Ζούμε σε μία εποχή που δεν ξέρουμε τι ρούχα να φορέσουμε, που να πάμε να διασκεδάσουμε, τι αρχές να δώσουμε στα παιδιά μας, τι να δούμε στην τηλεόραση, πώς να κάνουμε διάλογο! Όταν λύσουμε αυτά; τα προβλήματα, ίσως έρθουν και οι φρέσκιες πολιτικές ιδέες. Ως τότε θα μας κοροϊδεύουν και θα χειροκροτάμε. Θα πουλάν την Ελλάδα και θα τους λέμε πατριώτες. Θα αγοράζουν βίλες κι εμείς θα δίνουμε 1.000 Ευρώ το μήνα για σαράντα χρόνια για ένα διαμέρισμα. Οι καλόγεροι θα έχουν αμύθητες περιουσίες κι εμείς θα παθαίνουμε εγκεφαλικά απ’ το άγχος μας. Έχουμε εγκλωβιστεί στο δίλημμα «ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ» σα να λέμε Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός. Και οι υπόλοιπες επιλογές δεν μας ικανοποιούν. Το δίλημμα αυτό είναι του τύπου ή σε σκοτώνω ή με σκοτώνεις. Ναι. Αυτό ισχύει όταν βρεθούμε μπροστά σ’ ένα άγριο θηρίο, σ’ ένα δηλητηριώδες ερπετό ή σε κάποιο επικίνδυνο έντομο. Δεν ισχύει όμως αυτό για τα πουλιά. Κανένα τους δεν είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Βρήκαν την Τρίτη λύση, έμαθαν να πετάν ψηλά κι ελεύθερα. Και δεν χρειάζονται όπλα. Ας βρούμε κι εμείς τον τρόπο να πετάξουμε μακριά απ’ τα πολιτικά δεδομένα και ας αναζητήσουμε διαλεκτικά νέα πολιτικά οράματα.