FtS103
της Ελένης Παπαδοπούλου
Αυτή η Ελλάδα πού σαπίζει
στους καναπέδες με το βλέμμα νεκρό
καρφωμένο στο σήριαλ ενός άδοξου,
έφηβου θανάτου, δεν είναι η Ελλάδα μου.
Η δική μου Ελλάδα αγρικιέται ανέπαφη
στις οπλές των τελευταίων άγριων αλόγων της…
Στο λάλον ύδωρ πού παγώνει τα χείλια ψηλά
στ ‘άχτιστα κορφοβούνια της…
Στην τραχιά στρωμνή του γεροτσόπανου
που αρρωσταίνει στην πόλη κι αντρειεύει στα πουρνάρια
Αυτοί οι «Έλληνες» οι πλαδαροί ατσαλάκωτοι
της βουλής, της βολής, της κονόμας, της χρεωμένης κουρσάρας
της κινητής παρλαπίπας και μιζαδόρικων greeklish.
δεν είναι δικοί μου Έλληνες!
Οι δικοί μου Έλληνες στήνουν καρτέρια και δόκανα στα λαμόγια
έχουν αλύγιστη την κούτρα, την γλώσσα τους στεγνή
ξεχειλίζουν από έντιμα πάθη, έντιμα λάθη και καθαρόαιμους έρωτες.
Αυτές οι «Ελληνίδες», οι εκδικητικές καριερίστες,
οι γυαλιστερές καρνάβαλες με το
άψυχο βλέμμα, το ψύχος στα δάχτυλα.
Την κερδοσκοπία στο δέρμα και
τα σύμβολα του μίσους κρεμασμένα στο κορμί τους.
δεν είναι δικές μου Ελληνίδες.
Οι δικές μου Ελληνίδες, σιωπούν
αφτιασίδωτες, αγαπούν μέχρι θανάτου,
τρέφουν ελεύθερα παιδιά, πλάθουν
γενναίες ψυχές και ψωμιά μυρωδάτα
Είναι γλυκές και αιχμηρές σαν το
άγριο μέλι και το αγκαθωτό φραγκόσυκο
Αυτά τα Ελληνόπουλα τα γεννημένα στα ναρκοπέδια των εμπόρων,
με το χαμένο στο διάστημα αμαρτωλών γονέων βλέμμα τους.
Αυτά τα Ελληνόπουλα, με τα πρόωρα δηλητήρια στο αίμα τους και το πνεύμα τους,
με την ευνουχισμένη αθωότητα και τα θρυμματισμένα όνειρα,
με το τσιμέντα της οθόνης στο μυαλό τους
δεν είναι τα δικά μου Ελληνόπουλα.
Τα δικά μου ελληνόπουλα αλητεύουν
στις άγριες αλάνες των παππούδων τους,
πίνουν γάλα απ’ το μαστάρι της κατσίκας,
κυλιούνται ολημερίς στα χώματα με ξύλινα σπαθιά,
με σφεντόνες, με πληγές και γδαρσίματα στα γόνατα,
με χαρακιές στα καταπόρφυρα μαγουλάκια τους.
Τα δικά μου Ελληνόπουλα σαρώνουν τα άγρια βατόμουρα,
ρουφάνε το ταπεινό λαδόψωμο, σμιλεύονται με του Οδυσσέα τις
πονηριές και του Αχιλλέα τις αντρείες
στα ποτισμένα από σπιτίσιο τσίπουρο γόνατα γερόντων.
Ξέρω.
Και η Ελλάδα που ζω, και η άλλη
που ονειρεύομαι είναι ολότελα δικές μου.
Επιτρέψτε μου να επιλέξω συνειδητά
το όνειρο μου και να το κάνω εμμονή μου!
Γιατί η Ελλάδα της κουκούλας,
της ρεμούλας και της αρπαχτής δεν αντέχεται άλλο.
Και. όσοι ζωντανοί. πριν αφανισθεί του κότινου ο σπόρος,
πριν καταθέσει οριστικά ο Δίας τα αστροπελέκια του.
και πριν οι medioσκώληκες καταστήσουν
την Ήρα ερωμένη της Αφροδίτης,
τον Ηρακλή μας ερμαφρόδιτο και
τον Λεωνίδα πράκτορα των Περσών.
ΡΙΞΤΕ ΜΟΛΟΤΩΦ ελληνικής λεβεντιάς,
ελληνικής ανθρωπιάς και ελληνικής παιδείας
στις καρδιές των παιδιών που θα μας σώσουν.
Από το φύλλο της εφημερίδος «Η φωνή της Μάνης».
***
Ευχαριστούμε τους συγχωριανούς Γιώργο Στεφ. Τζιβάρα και την εγγονή του φοιτήτρια Χριστίνα Τσεμπερλή που μας έστειλαν το παραπάνω υπέροχο στιχούργημα Η λεβεντιά και η αξιοπρέπεια δεν είναι προνόμιο μόνο της Ρούμελης. Δεν πάει πίσω η Μάνη. Δεν υστερεί η Κρήτη καθώς και κάθε γωνιά της πατρίδας μας.