FtS96

Βαθιά απογοήτευση διακατέχει τους Έλληνες πολίτες καθώς κάθε τρεις και λίγο κραυγαλέα ζητήματα διαφθοράς και σκανδάλων έρχονται στο φως της δημοσιότητας και τούτο παρά τις έντονες προσπάθειες συγκάλυψής των.

Πρόσφατες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης στην πατρίδα μας δείχνουν μία συνεχιζόμενη αποστροφή των πολιτών από τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα κόμματα εξουσίας, όπως επεκράτησε να λέγονται. Με συντριπτικά ποσοστά πλειοψηφίας οι πολίτες αποφαίνονται ότι η κυβερνώσα παράταξη έχει αποστασιοποιηθεί πλήρως από την σεμνότητα και ταπεινότητα, δεν προωθεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις υπέρ του κοινωνικού συνόλου και δεν δικαιώνει τις προσδοκίες των πολιτών. Την ίδια και ακόμη εντονότερη αποστροφή εκδηλώνει προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς η κοινή γνώμη δεν έχει πεισθεί ότι έχει κατά τρόπο σαφή και ικανοποιητικό αποδοκιμάσει τα λάθη και βλαπτικές ενέργειές της όταν ασκούσε την εξουσία.

Οι μελαγχολικές αυτές σκέψεις απασχολούν και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, όπως φαίνεται σε παρακείμενη στήλη.

«Η διαφθορά οδηγεί σε σημαντική σπατάλη των παραγόμενων οικονομικών πόρων, φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις, δηλητηριάζει τις πολιτικές συνιστώσες, επιφέρει την κατάρρευση των ηθικών αξιών, καλλιεργεί παράνομες πρακτικές, ανοίγει το δρόμο για την ανομία και την κακοδιοίκηση και, τέλος, θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή», αποφαίνεται ο Κώστας Μπακούρης, Πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας – Ελλάδος [Ναυτεμπορική, 18.12.2007, σελ.: 38]

Ο κ. Κ. Μπακούρης συσχετίζει τη διαφθορά των αρχόντων με την αποφυγή ανάληψης ευθύνης έναντι της οποίας δείχνουν μία αλλεργία , για να συνεχίσει:

«Το ζήτημα της αλλεργίας προ της ανάληψης ευθυνών έχει τις ρίζες του σε πολλά και καθοριστικά χρόνια και σε άλυτα προβλήματα τα οποία επηρεάζουν άμεσα τους πολίτες.

Το δυσάρεστο είναι ότι πολλά από αυτά έχουν εμφυτευτεί στην νοοτροπία μας, με αποτέλεσμα να μην συζητιούνται, καθώς δεν αναγνωρίζονται από την πλειοψηφία ως προβλήματα. Ενδεικτικά αναφέρω:

• Την επιρροή της Εκκλησίας, που αναπαράγει σταθερά αναχρονιστικά πρότυπα περασμένων αιώνων και δεν βοηθά να δομηθεί μία κοινωνία βασισμένη στην έννοια της προσωπικής ευθύνης.

• Την κρατικίστικη νοοτροπία των πολιτών, που μεταφέρει όλες τις ευθύνες στην πολιτεία –ακόμα χειρότερα δε, προσωποποιώντας μερικές φορές τον φορέα (βουλευτή, υπουργό, πολιτευτή κλπ), για να λύσει όλα του τα προβλήματα, ακόμα και τα πλέον προσωπικά.

• Τις μικρές, αδύναμες ιδιωτικές επιχειρήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν λειτουργεί με επιχειρηματικά κριτήρια και μεγάλο μέρος της τύχης τους καθορίζεται από την πολιτεία και τις ευεργετικές διατάξεις τις οποίες επιδιώκουν αυτή να θεσπίσει.

• Τις συμπράξεις ιδιωτών και Δημοσίου, καθώς το Δημόσιο εξακολουθεί να έχει ηγετικό ρόλο στην «επιχειρηματική» δράση, με τις οποίες επιδιώκεται να μηδενιστούν, με αδιαφανείς διαδικασίες, το ρίσκο και η ευθύνη, μέσα σε ένα σύστημα συνωμοτικού κέρδους.

• Την πρακτική της πολιτείας να συνδιαλέγεται με μεμονωμένους ιδιώτες ή οργανωμένες ομάδες, χωρίς να υπάρχει είτε συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς, είτε νομοθετημένος μηχανισμός προώθησης συμφερόντων, με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται σκοτεινές συνεργασίες και η διαφθορά».

«Ειδικοί λογαριασμοί»

Οι λεγόμενοι «ειδικοί λογαριασμοί» τηρούνται με διαφορετικά ποσά στα Υπουργεία και διακινούν χρήματα –εννοείται του δημόσιου ταμείου- έξω από τις συμβατικές διαδικασίες ελέγχου. Με το πρόσχημα του επείγοντος ή του χειρισμού με ευελιξία λεπτών ζητημάτων, όπως στο Υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας, τόσο επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, όσο και επί ΝΔ διαιωνίζεται αυτή η καθόλου ευχάριστη κατάσταση. Κατ’ ουσίαν οι πόροι αυτοί, όπως τελικά αποκαλύπτεται, χρησιμοποιούνται για ικανοποίηση ρουσφετιών στην εκλογική πελατεία των κομμάτων εξουσίας.

Το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, επί παραδείγματι, αποκάλυψε ότι μέσα από αυτά τα κονδύλια διακινήθηκαν τεράστια ποσά ως επιχορηγήσεις σε αποδέκτες που προκαλούν απορίες. Επιχορηγήσεις συλλόγων, σωματείων, αδελφοτήτων, ομάδων φυσιολατρικών, αθλητικών, φιλολογικών, καλλιτεχνικών και ό,τι βάλλει ο νους του καθενός.

Όταν, κάποτε, έρθει η ώρα για κάποιο συμμάζεμα τέτοιων καταστάσεων στα δημόσια πράγματα της χώρας, θα περίμενε κανείς να κοπούν με το μαχαίρι αυτές οι δυσάρεστες καταστάσεις και να καταργηθούν παντελώς οι «ειδικοί λογαριασμοί». Κανένα Ευρώ να μην διαφεύγει του δημόσιου ελέγχου, αν πρόκειται περί δημοσίου χρήματος. Μία διακομματική επιτροπή, μπορεί κάλλιστα να εξετάζει υπό συνθήκες απορρήτου τη διαχείριση των όσων κονδυλίων έχουν το στοιχείο της εμπιστευτικότητας.

Μέτρα κατά της διαφθοράς

Μέσα στον ορυμαγδό των επάλληλων σκανδάλων, ακούστηκε ότι προωθούνται μέτρα κατά της διαφοράς. Έτσι λοιπόν, η διακίνηση μαύρου χρήματος, «λαδώματος» κττ σε ποσό ανώτερο των 73.000 Ευρώ θα επισύρει ποινικές κυρώσεις .

Μπράβο και πάλι μπράβο!

Ωστόσο να εκφράσουμε μία –αφελή ίσως- απορία;

-Αν το «μπαξίσι» είναι λιγότερο, ας πούμε 50.000 Ευρώ, να το εκλάβουμε σαν ένα καφεδάκι, μία μπύρα αβροφροσύνης;