FtS95

Τ’ Δίχτουρα Ζαμπού

Σαν τέτγις μέρις, Κ’ στουγεννιάτκις –μια βουλά-
πιρασμένα ξιθουργιασμένα όν’ρα παλιά.
Κ’στούγιννα κι Αϊ Βασίλ’
-θ΄μάστι βρε παλιόφ’λ’!

Τ’ς σφάχτις μέσα στ’ς αυλές,
μρουστά μας να σφάζ’νι τα χοιρ’νά
θριφτάρια –καλουθριμμένα,
κι στα πάτιρα να τα κριμάν απ’ τα τσιγκέλια.
Να μαζεύουντι σι κάθ’ αυλή μιλίσσ’ τα πιδιά,
κι μι τσακουμούς κι μπαμπισιά,
τ’ς φούσκις απ’ τα γρούνια για να πάρ’ νι
κι τόπια να τ’ς κάν’ νι.

Να ανασκουμπώνουντι οι ν’κουκυράδις,
για να ιτ’μάσν’ νι τσιγαρήθρις – πασπαλάδις,
κι εύγιφστους σουφλ’μάδις.

Ο σουφλ’μάς καλοψ’μένους στ’ θράκα
κι μέσ’ στ’ μπουκάλα του παλιουχουρίτκου κρασί,
-πάρι μιζέ κι πιές κι σί,
κι δώσι κι σι μένα,
-όν’ρα πιρασμένα κι ξιθουριασμένα.

Στ’ ς φούρν’ ς να ψήνουντι τα ταψγιά μι τα γλ’κά,
σαμόπ’ ττις κι μπακλαβά.
Στ’ ς γάστρις να σ’ γουβράζν’ νι οι νουματιές,
γιμίζουντας μουσχουβουλιά τ’ς γουνιές
-π’ γαργάλαγι τ’ς μύτις μ’κρών κι μιγάλουν.

Πως θάθιλα για μνια ακόμα φουρά
(π’ να τη βρου τέτγοια χαρά),
Ζ’τάου βρε πιδγιά πουλλά;
Του χέρι μ’ να βάλου, μέσ’ στου ταψί μι νουματγιές
να πάρου μιζέ και να γιφτού νιο παλιουχουρίτκου κρασί και φτ’λιές!

Δικέμβρ’ς 2007