FtS94

Πάνου Φούντα

Ψάχνω στη νύχτα να βρω την ελπίδα.
Ψάχνω στο φως της ημέρας να βρω τον άνθρωπο να μου πει για την ελπίδα.
Περπατάω πάνω στη γης και δεν ξέρω που πατάνε τα πόδια μου σήμερα.

-Είναι το χώμα της γης ή οι στάχτες των πυρκαγιών;

-Μπα! Είναι σήμερα, το σήμερα;
-Τι είναι το γκρίζο πηχτό σύννεφο που ανεβαίνει στα ύψη του ουρανού; Σαν μανιασμένο πελώριο κύμα νεογέννητου ηφαίστειου;

-Όχι βρε! Δεν είναι ηφαίστειο!
-Τότε;
-Η πυρκαγιά της Αρχαίας Ολυμπίας και μαζί ο αρχαίος πολιτισμός του Μοριά.

Λέει ετούτος ο άνθρωπος:

-Εκείνος ο πολιτισμός πρέπει να καεί όλος! Ακούς; Όλος! Και πρέπει ο ένας να ζήσει. Ακούς; Ο ένας! Ο σημερινός!…

-Και τα τέσσερα παιδιά με τη μάνα τους;
-Α, ναι! Άστα εκείνα. Τα πήρε ο Ήφαιστος στον παράδεισό του να τα κάνει αγγέλους, είπε, σ’ εκείνη τη ζωή!

-Και οι άλλοι εβδομήντα; Καήκανε κι αυτοί; Έτσι είπε.
-Τότε, τι έμεινε;
-Πως; Μείνανε κι αυτοί με το χρήμα…

-Και η ελπίδα;
-Εγώ δεν ξέρω, ψάξε για να τη βρεις εσύ!

Νέα Ζωή Περιστέρι / Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2007