Φυγόστρατοι και λουφαδόροι
Γεωργίου Πούλιου
Να πως διαλύεται ο στρατός!
Εδώ και χρόνια οι Κυβερνώντες την Ελλάδα κάνουν κουβέντα, για ελάττωση της θητείας του Εθνικού Στρατού και της καθιέρωσης επαγγελματικού (μισθοφορικού).
Αν υπήρχε έλεγχος στους Κυβερνώντες και τους καταλογίζανε ευθύνες, για τις πράξεις τους ή για τις παραλήψεις τους, ασφαλώς δεν θα προχειρολογούσαν τόσο εύκολα.
Αν γνώριζαν ιστορία, οι Κυβερνώντες, των σκέψεων αυτών θα είχαν παραιτηθεί.
Όταν ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Ρωμανός Δ’ ο Διογένης, γενναίος στρατηγός, (1068-1071 μ.Χ.) ξεκίνησε εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων (1071), στη Μικρά Ασία, ο στρατός του στην πλειοψηφία ήταν μισθοφορικός. Αρμένιοι και κυρίως Καταλανοί από την Ισπανία.
Αυτοί οι κύριοι, μπροστά στους Τούρκους, στασιάσανε κατά του αυτοκράτορα και αξιώσανε το διπλασιασμό της μισθοδοσίας τους, αλλιώς δεν θα πολεμούσαν. Δυστυχώς, αυτό το έκαναν.
Η μάχη αυτή έγινε, στις 28.08.1071, με το όνομα «η μάχη του Ματζικέρτ ή Λίμνη του Βαν».
Ο Ρωμανός όχι μόνον ηττήθει, αλλά και συνελήφθη ζωντανός.
Η ήττα του Ματζικέρτ απετέλεσε θανάσιμο πλήγμα κατά του Μικρασιατικού Ελληνισμού και αποτέλεσε την αρχή της παρακμής της ισχύος του Βυζαντίου. Το τέλος του αυτοκράτορα υπήρξε οικτρό. Αφού καλοπληρώθηκε ο Σουλτάνος τον άφησε ελεύθερο. Στην Κωνσταντινούπολη πέρασε από δικαστήριο και του επεβλήθησαν οι ποινές της τυφλώσεως και της φυλακίσεως. Μετά από λίγες μέρες, πέθανε (1071 μ.Χ.).
Δυστυχώς η ιστορία δεν μας διδάσκει. Αλλά για να σε διδάξει πρέπει να τη γνωρίζεις. Τα τελευταία χρόνια οι Υπουργοί μας δίνουν αγώνα να ενσωματώσουν τους αλλοδαπούς στην Ελληνική κοινωνία ανεξέλεγκτα. Ακόμη ετοιμάζονται να τους δώσουν και εκλογικά δικαιώματα. Ξέρετε τι θα συμβεί; Αυτό που συνέβη στις εκλογές του 1915. Εξελέγησαν 16 Τούρκοι βουλευτές και 4 Εβραίοι. Ξέρετε αυτοί «οι εθνοπατέρες» τι κάνανε; Μάζευαν χρήματα και τα έστελναν στον Τουρκικό στρατό. Αυτοί ήταν και τα ιδρυτικά μέλη του Γουναρικού κόμματος. Έτσι ήρθε η καταστροφή μας.
Δυστυχώς, πόσο εύκολα ξεχνάμε!
Δυστυχώς, φοβάμαι θα τα ξαναζήσουμε.
Καλλιθέα 28.01.2007
Παιδεία; Χάος!
Σε πολύ ψηλά ποσοστά σε σχέση με άλλους λαούς, ο Έλληνας, ανεξαρτήτως οικονομικής στάθμης, τοποθετεί την υπόθεση της παιδείας. Ξοδεύει από το υστέρημά του εκπληκτικά ποσά, γιατί η δωρεάν παιδεία, κάπου αποδεικνύεται φιάσκο, για να μορφώσει τα παιδιά του.
Διαμετρικά αντίθετη φαίνεται, όμως, να είναι η εξέλιξη, το επίπεδο, η ποιότητα της προσφερόμενης παιδείας. Τούτο αποτελεί κοινή διαπίστωση πλέον, αφού όσα ελληνόπουλα δεν ξενιτεύτηκαν για σπουδές, ταλαιπωρούνται ανάμεσα σε ατέλειωτες απεργίες, καταλήψεις, κινητοποιήσεις. Το απόλυτο τέλμα είναι μπροστά μας και η οξύτητα των αντιπαραθέσεων, η έλλειψη ενός κοινού τόπου, ακόμη και μεταξύ των εκπαιδευτικών –εννοούμε πρωτίστως τους πανεπιστημιακούς- δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Οι παρεμβάσεις των κυβερνώντων, ατελέσφορες, δεν απέφεραν κανένα αποτέλεσμα. Αντίθετα οδηγούν σε περαιτέρω όξυνση την αντιπαράθεση και τις διχογνωμίες. Μοιρασμένος και ο πολιτικός κόσμος, με εντονότερο το πρόβλημα στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ, όπου η συζήτηση γύρω από την υιοθέτηση και θέσπιση των μη κρατικών –ιδιωτικών πανεπιστημίων- προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις.
Ποια είναι, όμως, τα αίτια που προκαλούν την ένταση και τις διχογνωμίες;
Κατά πρώτον, προσωπική μας εκτίμηση, πλανάται μία καχυποψία, ότι με την καθιέρωση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα περιέλθουν σε πλήρη απαξίωση τα κρατικά. Τούτο πυροδοτεί την ένταση. Το αίτημα για ικανοποιητική χρηματοδότηση του δημόσιου πανεπιστημίου είναι πέρα για πέρα σωστό και δίκαιο και εδώ δεν δόθηκαν από τους κυβερνώντες σαφείς απαντήσεις.
Με το προηγούμενο ζήτημα συμπλέκεται το ζήτημα της αυτονομίας των Πανεπιστημίων που το προβάλουν –πολύ σωστά- οι πανεπιστημιακοί, ώστε να αποφύγουν τον κυβερνητικό και τον εκάστοτε κομματικό ασφυκτικό κλοιό, με, όντως, δυσάρεστες παρενέργειες. Από την άλλη, όμως, προβάλλεται το ζήτημα –που το υιοθετεί ολόκληρη η κοινωνία-, της εισαγωγής και εφαρμογής ενός ελάχιστου πλαισίου αξιολόγησης του έργου των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της διαφάνειας στην διαχείριση των πόρων. Της κλιμάκωσης της επιχορήγησης με βάση ένα αδιάβλητο, αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης, όπως αυτά που διεθνώς έχουν γίνει παραδεκτά. Δεν επιθυμούν, όμως, οι πανεπιστημιακοί οικονομική λογοδοσία, δεν θέλουν να δημοσιεύουν ισολογισμούς και να βλέπει η κοινωνία πως αξιοποιούνται τα χρήματά της! Ασύστολες κλοπές και υπεξαιρέσεις έχουν δυστυχώς πιστοποιηθεί, όπως επί παραδείγματι στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο άντρο, υποτίθεται, της γνώσης και του πνεύματος, από μοιραίους ανθρώπους , που σε τίποτα δεν ξεχωρίζουν από τον υπόκοσμο, αν δεν είναι, αυτοί, ακόμη χειρότεροι, αφού κρύβονται πίσω από τις πανεπιστημιακές έδρες –μεταξύ αυτών δε και καθηγητές- που ήδη απασχολούν τα ποινικά δικαστήρια και τα κακουργιοδικεία. Αναμφιβόλως, καίριο ζήτημα και το ένα και το άλλο. Και η αυτοτέλεια, αλλά και ο κοινωνικοοικονομικός έλεγχος. Να, όμως, που οι –υποτίθεται- σοφοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι συνετοί κυβερνώντες, δεν κατάφεραν να βρουν τη χρυσή τομή. Κρίμα και ντροπή!
Από κοντά, πάει το ζήτημα του περιβόητου ασύλου, όπου η λογική έχει εξαφανιστεί. Αποκυήματα ολέθριων σφαλμάτων του παρελθόντος οδήγησαν σε τούτο τον απόλυτο παραλογισμό. Η επιλογή των πρυτάνεων γίνεται και με τις ψήφους των συνδικαλιστών «επαγγελματιών» φοιτητών που αποτελούν μία ισχνή μειοψηφία σε ολόκληρο τον φοιτητικό πληθυσμό κι έτσι οι πρυτάνεις γίνονται υποχείρια αυτής της μειοψηφίας που πολλές φορές χειραγωγείται από κόμματα με εν πολλοίς άσχετες ή ασυμβίβαστες επιδιώξεις προς τη μόρφωση. Οι μαζικοί διορισμοί εκπαιδευτικού προσωπικού, χωρίς κριτήρια αξιολόγησης και οι διασυνδέσεις μερίδος αυτών με τη διαχείριση κοινοτικών και εθνικών πόρων κάτω από αδιαφανή κριτήρια και όρους, οδήγησαν στη διαμόρφωση επί μέρους συμπαγών μπλοκ αντίδρασης και απόκρουσης κάθε προσπάθειας εξορθολογισμού του απόλυτου παράλογου.
Η ιδέα εισαγωγής και στη χώρα μας των ιδιωτικών πανεπιστημίων, για μία σειρά από σοβαρούς λόγους, είναι το δίχως άλλο, σωστή και επιβεβλημένη. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τα αυτονόητα. Το ίδιο επιβεβλημένη, όμως, είναι η ταυτόχρονη διαβεβαίωση και η δρομολόγηση ουσιαστικών κινήσεων, ώστε και τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποστηριχθούν τόσο με πόρους, όσο και με άμεση αντιμετώπιση των φαινομένων παρακμής και υποβάθμισής των. Η αποσπασματική ανάσυρση μερικών μόνον στοιχείων του παζλ και η μονομερής προβολή και συνθηματολογική αξιοποίησή των από τα πολιτικά κόμματα και πολιτικούς, δεν βοηθάει ούτε τα ΑΕΙ, μήτε τον τόπο.