FtS88
υπό Δημητρίου Μπράνη,
Σχολικού Συμβούλου – Νομικού
17 Νοέμβρη. Ημερομηνία ιστορική για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Ελλάδα και το Έθνος. Ημερομηνία σύμβολο. Συμβολίζει η γενναία και ηρωική εξέγερση του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα και τη δικτατορία.
21η Απριλίου 1967. Ομάδα του Εθνικού Στρατού καταλαμβάνει πραξικοπηματικά την εξουσία της χώρας. Καταλύει την Ελευθερία και τη Δημοκρατία και εγκαθιστά το καθεστώς της δικτατορίας. Η ελεύθερη βούληση των πολιτών και η ελευθεροτυπία καταργούνται. Η στρατιωτική χούντα λύνει και δένει. Τιμωρεί κάθε αντίθετο μ’ αυτή και κάθε αντιφρονούντα. Εξορίζει, φυλακίζει, βασανίζει. Εξορίζει, φυλακίζει και βασανίζει την ελεύθερη βούληση και το ελεύθερο φρόνημα. Φυλακίζει τη Δημοκρατία.
Σε κάθε ανελεύθερη και αντιδημοκρατική ενέργεια και πράξη, οι νέοι και οι φοιτητές αντιδρούν ιδιαίτερα. Η εξουσία της Χούντας έγινες ηφαίστειο που ξέσπασε στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο στις 17 του Νοέμβρη 1973. Συγκεντρώθηκαν εκεί χιλιάδες νέων και φοιτητών και έστρεψαν τα «πεπυρωμένα βέλη» τους κατά της Χούντας.
Δέσποσαν και κυριάρχησαν τα συνθήματα:
«Κάτω η Χούντα», «κάτω η βία και η τρομοκρατία», «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», «δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφότητα», «ζήτω η Δημοκρατία», «ζήτω η ελευθερία», «ζήτω η ελεύθερη βούληση».
Τη φοιτητική εξέγερση υποστηρίζει ο λαός της Αθήνας και των περιχώρων. Χιλιάδες πολιτών συγκεντρώνονται γύρω από το Πολυτεχνείο και υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στο χουντικό καθεστώς. Διαδηλώνουν υπέρ της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Φωνή λαού, οργή Θεού!
Η αντίσταση του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας κράτησε τρία ολόκληρα ημερονύχτια. Οι χιλιάδες των φοιτητών –πάνω από 3.000- και των νέων, αντιστάθηκαν κατά των χουντικών, ηρωικά. Δεν αντιστάθηκαν με όπλα. Όπλα τους ήταν η φωνή τους και το πνεύμα τους. Ήταν η ακράδαντη και αμετακίνητη πίστη τους στα υψηλά ιδανικά, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Την Τρίτη ημέρα, Κυριακή 17 Νοέμβρη 1973, το Πολυτεχνείο καταλαμβάνεται από το στρατό με 30 άρματα μάχης Μ-48 και Μ-133. Ένα δε απ’ αυτά παραβιάζει την Πύλη – πύλη του ναού των τεχνών- και εισέρχεται εντός αυτού. Οι «ελεύθεροι Έλληνες», οι «ελεύθερα σκεπτόμενοι» αναγκάζονται με τη βία να το εγκαταλείψουν. Το χρέος τους, όμως, το έπραξαν. Και κάποιοι από αυτούς έγιναν θυσία και ολοκαύτωμα στο βωμό της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ανεξακρίβωτος. Παραμένει «γόρδιος δεσμός».
Το Πολυτεχνείο έγινε φάρος της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Έγινε σύμβολο, όχι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο. Συμβολίζει τον ανθρώπινο αγώνα υπέρ των αιωνίων ιδανικών, υπέρ της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπέρ του ελεύθερου και δημοκρατικού βίου. Συμβολίζει τον διακαή και άσβεστο πόθο των Ελλήνων και όχι μόνον, να ζουν δημοκρατικά και ελεύθερα. Να ζουν με τιμή και αξιοπρέπεια.
Εχθρός της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας είναι η δουλεία, η σκλαβιά, η καταδυνάστευση και η καταπίεση. Είναι το εμπόδιο στην ελεύθερη βούληση και την ελεύθερη συνείδηση. Είναι η άσκηση βίας και τρόμου.
2006-1973=33 έτη. Επί 33 έτη ο λαός μας τιμά το Πολυτεχνείο, γιατί αγωνίστηκε με ηρωισμό και γενναιότητα ενάντια στη χούντα και έγινε η αρχή του τέλους της. Τιμά την ηρωική και γενναία εξέγερσή του. Του εναποθέτει τα άνθη της ψυχής του, του νου του και της καρδιάς του. (Η χούντα κατέρρευσε το ’74). Αποστρέφει, όμως, με βδελυγμία το πρόσωπό του, όταν βλέπει στον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου να σημειώνονται βανδαλισμοί, όταν βλέπει το αμαύρωμα της εορτής. Είναι αδιανόητο μία ομάδα αναρχικών να βάζει κάτω ένα ολόκληρο κράτος. Να καταλύει την έννομη τάξη και να προκαλεί το χάος και την αναστάτωση. Την ευθύνη φέρει το Κράτος.
Η καρδιά και η ψυχή, ο νους και το πνεύμα του ανθρώπου πρέπει να μένουν πάντοτε ελεύθερα. Να μένουν αδούλωτα και αδάμαστα, ανίκητα και ακατάλυτα. Αυτό είναι το μήνυμα του Πολυτεχνείου, μήνυμα διαχρονικό και οικουμενικό. Αξίες αιώνιες της ζωής είναι:
Η Δικαιοσύνη και η Αδελφοσύνη, η Ελευθερία και η Δημοκρατία, τα Ιδανικά και τα Οράματα, η Τιμή και η Αξιοπρέπεια, η Πολυφωνία και Πλουραλισμός.
«Η Ελλάδα ξέρει τι θα πει ελευθερία και τιμή
και πολεμά για ιδανικά σαν άγριο θηρίο
Αιώνια θ’ ακούγεται η φωνή
«Εδώ Πολυτεχνείο!», «Εδώ Πολυτεχνείο!»