FtS83

Από την Σκαμνιώτισσα Βαλσάμω Βερβέρη
Μελίσσια Στυλίδος

Η φύση «κοιτάει» μπρος. Η φύση διαιρεί τα ζωντανά πλάσματα σ’ εκείνα που έρχονται και σε κείνα που αναχωρούν. Εκείνα που αναχωρούν είναι στραμμένα προς το σκότος, εκείνοι που έρχονται, προς το φως.

Γι’ αυτό παρατηρείται κάποια ολέθρια απομάκρυνση, αθέλητη από τους νέους, έναντι των γέρων. Αυτή η απομάκρυνση, ανεπαίσθητη στην αρχή, μεγαλώνει αργά, αλλά σταθερά, όπως ο χωρισμός των κλαδιών. Τα κλωνάρια, χωρίς να αποκολλώνται από τον κορμό, απομακρύνονται απ’ αυτόν.

Δεν φταιν’ εκείνα! Η νιότη πάει εκεί οπού’ ναι η χαρά: Στις γιορτές, στις φεγγοβολιές, στους έρωτες.

Τα γερατειά παν προς το τέλος. Δεν παύουν να βλέπονται, αλλά δεν υπάρχει πια επαφή.

Οι νέοι αισθάνονται την κρυάδα της ζωής, οι γέροι, του τάφου.

Ας μην κατηγορούμε τα καημένα τα παιδιά.