FtS80
υπό Κυριάκου Βαλαβάνη
Κριτικού Λόγου και Τέχνης
Συμβούλου Ακαδημίας Κοινωνικών, Εθνικών και Πολιτιστικών Σχεδιασμών
Με εναγώνιο βλέμμα ζήσαμε τις «συγκυριακές» σκοπιμότητες των ανιστόρητων σελίδων της ζωής και μέσα στις ραγδαίες εξελίξεις της, την αντίστροφη μέτρησή της –την αθέατη – θεατή όψη των φαινομένων μιας παγκόσμιας γεωλογικής κρίσεως – αντιθετικών εννοιών (ζωής – θανάτου) το νοητό και το αδιανόητον.
Μάρτυρες κι΄ εμείς οι εκτός χώρου και τόπου, είδαμε την ώρα του κόσμου μέσα στην αμέλεια και ολιγωρία (υμών και ημών), αφού έλειψε η συμμετοχική διαδικασία της Πρόνοιας και Έγνοιας, να σωριάζονται οι άφθαρτες και εύθραυστες ισορροπίες του μικρού σε μέγιστο κόστος. Ας μην αυταπατώμεθα, όλων το μέγεθος της ευθύνης και της ατομικής και συλλογικής τάξεως είναι βαρύ, γιατί αφήσαμε να παζαρευθεί αυτή η ευθύνη του δικαίου σε στέρφα και άγονα σχέδια ενός τραγικού υπολογισμού που επέτρεψε τούτο το εσχατολογικό γεγονός που σώπασε στην παγκόσμια ιστορία την τραγική της φωνή. Η απύθμενη υποκρισία της ακηδίας μας, δημιούργησε ένα κλίμα αποσυνθέσεως, φθοράς και θανάτου και άφησε τη ζωή να καταρρέει στις συμπληγάδες της, να αποτελματώνεται, να ταπεινώνεται στη λυγμική κραυγή τους και στα σωματικά και ψυχικά τους τραύματα.
Διάχυτο το τραγικό στοιχείο, προσωποποιημένες καταστάσεις, οι απαιτήσεις στα στενοδρόμια των δοκιμασιών, παντού πόνος, αγωνία, γόος, κολαστήρια, αναίτια θύματα, κατάρρευση περιουσιών, γύμνια, πείνα, δίψα, στέρηση, οριοθετημένη διαμαρτυρία, για στόχους και δικαίωση.
Το άκρον άωτον είναι πως και σε αυτές τις τραγελαφικές στιγμές, υπάρχουν απαθείς, αδιάφοροι, βιαστές, κλέφτες, απαγωγείς μικρών παιδιών, διαστροφείς και σωματέμποροι. Βαρύ το κλίμα των πληγεισών περιοχών, της Ινδονησίας, του Κολόμπο, της Σρι Λάνκα, των Μαλβίδων κλπ. Τώρα για τον καθένα μας, είναι η ώρα του κόσμου, της ευθύνης, της αγάπης, της προσφοράς. Σε αυτό το προσκλητήριο της Ανθρωπιάς δεν πρέπει να λείψουμε, οφείλουμε να γίνουμε πρόξενοι ζωής και να μην κλειστούμε σαν ξένοι προς την ουσία, όταν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι οι συνάνθρωποί μας αυτοί είναι άνεργοι, άεργοι, άστεγοι, άρρωστοι από επιδημίες και τρομερές στερήσεις. Το γνωρίζουμε πως δεν έχουν που αλλού να θωπεύσουν την ελπίδα. Είναι διαγνωσμένα τα αίτια, δεν έχουμε το δικαίωμα να τα εκφυλίζουμε. Είναι στιγμές πεδίου μάχης, όπου πρέπει να υπερβούμε τα όρια της υπάρξεώς μας. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε υπεύθυνα και το μπορούμε, να αποκαταστήσουμε την ουσία σε αυτή την τραγωδία του Γολγοθά τους, στο ατελείωτο δράμα τους.
Πρέπει να λάβουμε υπ΄ όψιν μας ότι δεν επέλεξαν τον τρόπο αυτόν της ζωής. Αξίζει να προσδιορίσουμε το πρόβλημά τους και να ουσιώσουμε τη σχέση μας με αμοιβαία κατανόηση και κοινωνική προσαρμογή. Δεν μας δικαιώνει το να είμεθα κατοχυρωμένοι κάτω από τη σκιά του ανεύθυνου. Είναι γνωστό και το γνωρίζουμε όλοι, πως η εσωτερική μας γαλήνη είναι καρπός της πάλης, του αυτοελέγχου, του καθήκοντος και κυρίως της αγάπης για ό,τι ωραίο και υψηλό πράττουμε.
Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσουμε αν μάλιστα σκεφθούμε ότι οι αποστάσεις μίκρυναν και η οσμή των πτωμάτων με την οργή των πεινόντων, είναι δίπλα μας. Ας θυμηθούμε τις δικές μας αναβιωμένες εμπειρίες και την ουσιαστική σχέση αυτών με αυτούς. Ας δεχθούμε πως η τραγικότητα των στιγμών που ουσιώνουν είναι αποτέλεσμα ενός γεωλογικού πολέμου που ασφαλώς δεν θα θέλαμε να ζήσουμε στα ερείπια και στις μνήμες αυτών. Είναι ανάγκη να αναστήσουμε σαν κατά χάριν Θεοί, τη ζωή και να νεκρώσουμε το θάνατο.
«Πάντα δυνατά τω πιστεύοντι»
06.01.2005
***
Θετική γνώμη έχει ο κ. Βαλαβάνης για την δραστηριότητα του Πολιτιστικού μας Συλλόγου, καθώς και για την ΦτΣ. Τον ευχαριστούμε που μας τιμάει με τη φιλία του και τον συγχαίρουμε για το κείμενό του πάνω στη συγκλονιστική πρόσφατη τραγωδία της Νοτιοανατολικής Ασίας, προσυπογράφοντας καθ ολοκληρίαν τις θέσεις του που αναδεικνύουν ψυχικό μεγαλείο και ευσυνειδησία.