FtS72
Η στρατιωτική εισβολή και κατάληψη του Ιράκ από τις ΗΠΑ με τη συνδρομή των Βρετανών σηματοδοτεί σημαντικές εξελίξεις στην διεθνή κοινότητα και τις παγκόσμιες σχέσεις ανατρέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Η λεγόμενη διεθνής έννομη τάξη, όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, έχει αποικοδομηθεί. Το κύρος του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν τρωθεί και ουδείς γνωρίζει την τύχη τους ή τι θα υποκαταστήσει αυτούς τους μηχανισμούς. Το στρατιωτικό σύμφωνο του ΝΑΤΟ έχει υποστεί παρόμοιο πλήγμα και η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη των ΗΠΑ, χωρίς περιστροφές, διακηρύσσει ότι σκοπεύει να διαφεντέψει η ίδια κατά την απόλυτη κρίση της τον κόσμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που διανύει τα βήματα συγκρότησής, αν και έχει να παρουσιάσει ένα αξιόλογο έργο και σημαντική πρόοδο, δέχεται ισχυρό πλήγμα στο αδύνατο σημείο της: Την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας και ασφάλειας.
Η υπεροχή των ΗΠΑ σε παγκόσμιο επίπεδο έναντι οποιασδήποτε άλλης δύναμης ή συσπείρωσης δεν επιδέχεται ουδεμία σύγκριση. Ιδιαιτέρως στη στρατιωτική ισχύ. Μέσα από τον ορυμαγδό της πληροφόρησης, περιοριζόμαστε προς χάριν των φίλων της ΦτΣ σε μία κατά την κρίση μας ουσιαστική και συνοπτική προσέγγιση των πραγμάτων, αφήνοντας στην άκρη κάθε ανούσια παραφιλολογία
Το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους την 11.09.2001 προκάλεσε την απαρχή ανατροπής της υφιστάμενης παγκόσμιας ισορροπίας, μιας και στην πλευρά των ΗΠΑ δικαιούνται να θεωρούν ότι ο εχθρός πλέον δεν εντοπίζεται σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή με σαφή όρια και διάταξη δυνάμεων. Με αυτή τη λογική πραγματοποιήθηκε η εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και τώρα στο Ιράκ. Μέλει να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια.
Με τον απόλυτο έλεγχο των πετρελαιοπηγών του Ιράκ [τρίτη σε δύναμη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου με το χαμηλότερο κόστος εξόρυξης του πετρελαίου] από τις ΗΠΑ απειλείται με οικονομική ασφυξία η ΕΕ και η Ιαπωνία. Στη Ρωσία το πρόβλημα μετριάζεται γιατί εκεί υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου, έστω με μεγαλύτερο κόστος εξόρυξης. Η επιδεικνυόμενη αλαζονεία των ΗΠΑ έρχεται να προσγειώσει ανώμαλα στη σκληρή πραγματικότητα τους Ευρωπαίους που δείχνουν να αιφνιδιάζονται από μία εξέλιξη που είχε προ πολλού διαφανεί.
Μέσα στον καθολικό πανικό ξεκινούμε να δούμε το πώς και το γιατί.
Να δούμε την υπερδύναμη που κατ ουσίαν δεν έζησε πόλεμο στο έδαφός της, δεν χρειάστηκε να αποκαταστήσει τεράστιες ζημιές, όπως στην Ευρώπη, Σοβιετική Ένωση και Ιαπωνία μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις ΗΠΑ που ξεπέρασαν τα δικά τους προβλήματα κατασφάζοντας τους ιθαγενείς, απομυζώντας τους μαύρους μετανάστες της Αφρικής, ελκύοντας τα δυνατότερα μυαλά του κόσμου, αναπτύσσοντας τα καλύτερα πανεπιστήμια και την ισχυρότερη οικονομία με σαφές προβάδισμα σε τεχνολογίες αιχμής. Όλα τα υπόλοιπα περί κλίκας Εβραίων, περί φανατικών νεοχριστιανών κλπ μπορεί να έχουν τη λογική βάση και εξήγησή τους, αλλά δεν απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται για το αύριο της ανθρωπότητας που φαίνεται να οδηγείται υπό την επικυριαρχία μιας Αμερικανικής Αυτοκρατορίας που θα τιμωρεί όποιον δεν τάσσεται αναφανδόν στο πλευρό της.
Τα νέα δεδομένα βρίσκουν σε δεινή θέση την Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή το δικό μας σπίτι. Οι προσπάθειες συγκρότησης ενιαίας εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που αποτελεί στόχο εκ των ων ουκ άνευ, δεν είναι εύκολο εγχείρημα, καθώς οι ΗΠΑ καραδοκούν έτοιμες να γκρεμίσουν κάθε τέτοια κίνηση. Με έπαρση πρόσφατα διακήρυξε ο Πρόεδρος George W. Bush ότι μας χώρισε σε τρία κομμάτια. Η στόχευση να αναδειχθεί η ΕΕ των 25 χωρών και των 430 εκατομμυρίων κατοίκων στην πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη με έμφαση στην ανταγωνιστικότητα, μέχρι το έτος 2010, δεν είναι απλό εγχείρημα, ούτε ιδιαίτερα αρεστό στις ΗΠΑ, που ήδη ενοχλούνται από τη σχετική επιτυχία του Ευρώ. Μία ΕΕ με προβλήματα ανταγωνιστικότητας, οικονομικής ύφεσης, ογκούμενης ανεργίας, με ηλικιωμένο πληθυσμό, με σοβαρά ζητήματα κοινωνικής ασφάλισης, παιδεία που σαφώς μειονεκτεί και υπογεννητικότητα, υπολείπεται αισθητά έναντι των ΗΠΑ, που δείχνουν στους τομείς αυτούς να έχουν σημαντικό προβάδισμα.
Αυτοί είναι μερικοί τομείς στους οποίους οφείλουμε να σκύψουμε, παραμερίζοντας την γνωστή ευρωπαϊκή φλυαρία που ξευτελίσθηκε κατ επανάληψη από τις ΗΠΑ, που με τρόπο σαφή, όσο και ταπεινωτικό μας έδειξαν ποιοι είναι οι πραγματικοί συσχετισμοί και οι συγκρίσεις.
Η ευρωπαϊκή προσέγγιση προς την μετακομμουνιστική Ρωσία, πλούσια σε κοιτάσματα, ενέργεια και ύλες, είναι απόλυτα χρήσιμη και σκόπιμη. Και οι δύο πλευρές, η κάθε μία για δικούς της λόγους, έχουν συμφέρον να επιδιώξουν μία τέτοια σύγκλιση. Αυτό, παρά τις μεγάλες δυσκολίες οικομικοκοινωνικού εκσυγχρονισμού που εντοπίζονται στην ρωσική πλευρά, που δυστυχώς ταλαιπωρείται να βρει τον βηματισμό της στα σημερινά πλαίσια πλήρους δημοκρατίας, ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, θα πρέπει να αποτελέσει καίριο στρατηγικό στόχο. Ιδιαίτερα την Ελλάδα αυτή η πορεία την ευνοεί λόγω της πολιτιστικής της συγγένειας με τον περήφανο ρωσικό λαό που για την ώρα περνάει μέρες δύσκολες. Την εξέλιξη αυτή, ατυχώς, προσπάθησαν να εμποδίσουν κύκλοι καθολικών κάτω από το φόβο να γείρει ο ζυγός της ΕΕ υπέρ των Ορθοδόξων! Οι υπόγειες αυτές κινήσεις, ατυχώς, δεν έχουν αχθεί επαρκώς στο φως της δημοσιότητας.