FtS70
Από το βιβλίο του Πάνου Φούντα
«Αντάμα με τη Λευτεριά»
-Και ποιες είναι οι λαμπρές σελίδες των Σκαμνιωτών, με ρώτησε ένας φίλος, επηρεασμένος από συζητήσεις, αυτοκριτικές και προβληματισμούς που μας βασανίζουν.
-Υπάρχουν αρκετές. Αρκεί να τις αναζητήσουμε, ακόμη και αν είναι σκεπασμένες από τη λήθη ή τη συσκότιση και παρασιώπηση που ενοχλεί τους μέτριους.
Αντιγράφουμε από το σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο του Μπραλιώτη αγωνιστή της αντίστασης:
Δευτεροξάδερφα με τον καπετάν Κώστα και με το δίκιο του, ήταν ο πρώτος στην περιοχή. Τον ζήλευα, κι ήθελα πάντα να του μοιάσω!! Αυτός έφυγε απ΄ όλους μας μπροστά. Δυο κεφάλια Ιταλών με την ίδια στροφή του τσεκουριού, τούδινε το προβάδισμα σε όλα!!!
Βαρύ συννεφιασμένο κείνο το πρωϊ κι έδειξε τα ήθη της γενιάς του. Ήταν 9 του Φλεβάρη 1942 κι έδειξε το δρόμο για τη Λευτεριά. Ψηλός, αδύνατος, ξερακιανός στο πρόσωπο και ροδοκόκκινος. Μαλλί ξανθό και με χωρίστρα γυρισμένη προς τα δεξιά!!! Σβέλτος, σαϊτα αληθινή!! Δεν σκέφθηκε το βιος του πατέρα του, ούτε τη μεγάλη φαμελιά. Η σκέψη του είπε στη λιονταρίσια του καρδιά:
Τώρα είναι η στιγμή σου! Βάρα τους! Και τόκανε!!!
Κι αργότερα ο Κωσταντής καπετάνιος στα κλεφτολίθαρα του Παρνασσού. Κι ήρθε η μέρα και δώσανε τη μάχη στην Κασταλιά των Δελφών και κει … Σφαίρα φαρμακερή ριγμένη από Γερμανό τον πήρε στην αριστερή βουβώνα. Διαμπερές στην κλείδωση, ανίατο το τραύμα κι έπεσε κάτω ο Κωσταντής, του μάκρου και του πλάτου. Τον σκέπασε η μάνα γης κι έμεινε τ΄ όνομά του.
Στις 26 Ιούλη το 1946, αφού ούτε ο γιατρός των ανταρτών, Πέτρος Κόκκαλης, δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει … έκλεισε τα μάτια του ο Κωνσταντής Αποστολόπουλος του Παναγιώτη.
Και σα μην έφτασε τόση εκδίκηση, ακόμα ο τάφος του παλικαριού δε στέγνωσε απ΄ τη ζέστη του Αυγούστου, κι ούτε ξεθωριάσανε τα μαύρα μαντήλια στα κεφάλια των γυναικών που είχε η οικογένεια. Στα μέσα του Σεπτέβρη, να και δυο σταυρωτήδες σταλμένοι απ΄ το νόμο, και σιδεροδένουνε τον εικοσάχρονο Αποστόλη. Τον δικάσανε ισόβια για τον Ιταλό απ΄ τη Σουβάλα, νέο παιδί κι αυτός, δεν πήγε από σφαίρα αλλά από το χτικιό στη φυλακή …Έτσι πλήρωσε ο λαός τη λευτεριά του. Και ο λαός της υπαίθρου, ο ξωμερίτικος λαός, κλήθηκε άλλη μια φορά να πληρώσει τα πολιτικά παιχνίδια της ηγεσίας του.
Με το Θανάση Πολυζωϊδη αποφασίζουμε και πάμε στο τάφο του Κώστα Αποστολόπουλου. Πάνω στον τάφο του ρίχνουμε λίγα λουλούδια κι ένα σημείωμα αναφοράς των αγώνων του. Φεύγοντας απ΄ το νεκροταφείο, μας πλησιάζει ο Στάθης Σκαρής και μας συμβουλεύει να φυλαχτούμε στο δρόμο … Και έπρεπε να περπατήσουμε κοντά τρία χιλιόμετρα ώσπου να φτάσουμε στον Μπράλλο …