Η 17Ν

Μείζονος σημασίας, το δίχως άλλο, η επιτυχία των ελληνικών αρχών κατά της 17Ν. Η επιτυχία αυτή ουδόλως περιορίζεται με τη φιλολογία -βάσιμη ή μη- ότι είμαστε στην αρχή, ή επετεύχθη «καίριο χτύπημα», αν ακόμη αυτό έγινε κατορθωτό με τη μικρότερη ή μεγαλύτερη συνδρομή άλλων χωρών, και κυρίως ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου.

Ευχόμαστε και ελπίζουμε η θετική αυτή εξέλιξη να αποτελέσει το μίτο για μία τελική και ολοκληρωτική εξάρθρωση του φαινομένου.

Ο τελικός απολογισμός από τη δραστηριότητα της οργάνωσης αυτής επί 27 χρόνια είναι ιδιαίτερα βαρύς για τη χώρα. Πέρα από το αίμα αθώων που έρευσε, αυτό καθ εαυτό το φαινόμενο και η μακρόχρονη αδυναμία των ελληνικών αρχών να το θέσουν υπό έλεγχο, αποτέλεσε μόνιμο επιχείρημα μιας πολυποίκιλης πίεσης σε βάρος των εκπροσώπων των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών συμφερόντων. Τα κυβερνητικά μας στελέχη σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης έπρεπε να απολογούνται σε κάθε διεθνές βήμα για το πρόβλημα αυτό, ενώ οι αλλεπάλληλες ταξιδιωτικές οδηγίες χωρών απ όπου προέρχεται το τουριστικό μας ρεύμα, έπληξε πολλές φορές τον ελληνικό τουρισμό, δηλ. τον κορυφαίο κλάδο οικονομίας της χώρας μας.

Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος που έλκει την καταγωγή του από τη Φθιώτιδα (Γιαννιτσού), κοντοπατριώτης μας, όπως θα λέγαμε, φέρεται ως αρχηγός ή τουλάχιστον ηγετικός παράγοντας της οργάνωσης αυτής. Ο Μήτσος Γιωτόπουλος, εξ όσων στοιχείων ανακαλύπτουμε, είναι ο πατέρας του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου για τον οποίο αρκετοί αναφέρονται με εντυπωσιακά σχόλια, αναγνωρίζοντας σ΄ αυτόν ότι ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, αλλά με ιδιαίτερα αρχηγικές φιλοδοξίες. Ο ίδιος παραμένει μία από τις μεγαλύτερες μορφές στο χώρο της ελληνικής αντισταλινικής αριστεράς και το έργο του στο περιοδικό «Αρχείο του Μαρξισμού» υπήρξε σημαντικό και έτσι αναγνωρίσθηκε διεθνώς.

Γύρω από το περιοδικό «Αρχείο του Μαρξισμού» που στόχευε να μεταφέρει στην ελληνική βασικά μαρξιστικά κείμενα, συσπειρώθηκε το ελληνικό αντισταλινικό κίνημα που έδωσε και το όνομά του «Αρχειομαρξισμός». Οι Αρχειομαρξιστές, λοιπόν, κινήθηκαν κοντά στον Τρότσκι και τον συνώνυμο «τροτσκισμό». Αυτό το μαρξιστικό δόγμα, πιστεύει στη Διαρκή Επανάσταση. Ο Λέων Τρότσκι υπήρξε ένας μεγάλος θεωρητικός του Μαρξισμού και συνάμα ο σημαντικότερος εχθρός του σταλινισμού, γι αυτό και καταδιώχθηκε μέχρι την τελική του εξόντωση σε πολλές χώρες του κόσμο, από τις μυστικές υπηρεσίες της πρώην ΕΣΣΔ. Πεδία αντιπαράθεσης του Τροτσκισμού με τον Σταλινισμό ήταν ακόμη η πεισματική συσπείρωση γύρω από την εργατική τάξη, που πρέσβευε ο Τρότσκι, και όχι το Κόμμα (σταλινική εκδοχή). Ακόμη ο Τρότσκι πρέσβευε την διεθνή επανάσταση κάτω από τη λογική ότι η οικονομία και οι διεθνείς συναλλαγές ενεργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία και ασκούν ουσιαστική αλληλεπίδραση στα κοινωνικο-οικονομικά καθεστώτα και όχι στην περιχαρακωμένη δράση σε εθνικό επίπεδο, εν προκειμένω ΕΣΣΔ (επικρατούσα σταλινική άποψη).

Ο όρος τρομοκράτης που χρησιμοποιείται από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν ορίζεται επίσημα. Μεγάλα διεθνή πρακτορεία (πχ Reuters) αποφεύγουν τη χρήση του όρου «τρομοκράτης» και δεν αποκαλούν κάποια ομάδα “τρομοκρατική”, γιατί, όπως πολλές φορές έχει ειπωθεί «αυτός που για σένα είναι τρομοκράτης, μπορεί για κάποιον άλλον να είναι αγωνιστής της Ελευθερίας». Για το λόγο αυτό δεν έχει μέχρι σήμερα γίνει κατορθωτό στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, να βρεθεί επί τέλους «τι είναι τρομοκρατία».

Η υπόθεση οπωσδήποτε θα έχει μεγάλη συνέχεια, αλλά εκείνο που φαίνεται όλο και πιο καθαρά, η συγκεκριμένη οργάνωση, όπως και κάποιες άλλες παρόμοιες, ανέπτυξαν τη δραστηριότητά τους μετά τη πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα, όταν οι λαϊκές ελευθερίες, όπως και να το κάνουμε, έφθασαν στο απόγειό τους. Που ήταν αυτοί οι σκληροί αγωνιστές, όταν ο ελληνικός λαός στέναζε στα χρόνια της δικτατορίας; Οι Έλληνες είδαν αντίσταση και γενναιότητα από τον Αλέκο Παναγούλη και γι΄ αυτό τον τιμούν. Που ήταν αυτοί οι Κύριοι τότε;

Με τη δολοφονία κάποιων βασανιστών της χούντας υπήρξε πράγματι κάποια σύγχυση στην κοινωνία, μέρος της οποίας αισθάνθηκε ότι η τιμωρία δεν ήταν αρκετή. Ενδεχομένως να υπήρξε μία κάποια «αποδοχή» και για άλλα θύματα που προσωποποιούσαν -ή εμφανίσθηκαν έτσι-, φαινόμενα διαφθοράς και παρακμής. Με τον καιρό όμως διαπιστώθηκαν πέρα για πέρα άδικες επιθέσεις και ήρθε η μεταστροφή του φρονήματος της κοινωνίας. Οι στυγνές δολοφονίες αθώων, οι πάμπολλες ληστείες και η ατέλειωτη λίστα εγκληματικών ενεργειών απομάκρυναν κάθε ίχνος αποδοχής.

Πολύ φοβούμαστε ότι τα φωτογραφικά σύμβολα της οργάνωσης αδικούν τους εικονιζόμενους Κάρλ Μαρξ, Τσε Γκεβάρα και, τον επίσης συντοπίτη μας, Άρη Βελουχιώτη των οποίων η δράση, σε όσες περιπτώσεις συνοδεύτηκε από βία, είχε ένα αδιαμφισβήτητο και πλατύ λαϊκό υπόβαθρο, στήριξη και αποδοχή.