FtS65
Γεωργίου Βερίτη
Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα!
Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν’ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη.
Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμιτη Μάνα!
δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι΄ ονείρατα πλάνα.
Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα – μέρα σκυμμένη,
τ΄ άπειρο ακούς μεσ΄στα χάη μια-μια τις στιγμές να σημαίνη.
Τόσο η ψυχή σου είν’ απλή, που μιλά με τ΄ αμίλητα πλάσματα,
κι΄ ούτε γιελιέσαι ποτέ μ΄ όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.
Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄ απέραντη όσο κι΄ η πλάση!
Ποιός θα μπορέση ως βαθιά τη καρδιά σου ποτέ να διαβάση;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μεσ΄ στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πως με βελούδινα δάχτυλ΄ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄ απαλαίνεις!
Πάνω απ΄ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε –ω τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ΄ αθώο κι΄ απλό παραμίλημα!
Ω, πως πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου,
και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!
Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,
και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορές σ΄ ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης,
δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν΄ αφήνης!
Κι΄ ω, πόσες άλλες φορές στου φριχτού Γολγοθά μας τα σκότη
μόνη σου κλαις, σ΄ ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!
Όλα μας τάμαθες, Μάνα γλυκυτάτη, ατίμητη Μάνα,
και με της πίστης μας τ΄ άγιο μας έθρεψες κι΄ άφθαρτο μάννα.
Ένα κομμάτι χρυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.
Μάνα! που βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μεσ΄ στην ψυχή σου απ΄ το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!
Μάνα, που πήρες απ΄ όλα τα πλάσματ’ ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι΄ ανέγγιχτ΄ η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μεσ΄ στην αγκάλη σου, ω θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι΄ είσαι απ΄ τη γη κι΄ απ΄ τους κόσμους των άστρων, εσύ, Πλατυτέρα!
(*) Έπεσε τυχαία στα χέρια μας, αυτό το πολύ όμορφο ποίημα του Γεωργίου Βερίτη με την πρωτοβουλία του Αργύρη Πετρή που μας εντυπωσιάζει και μας συγκινεί για την απέραντη τρυφερότητα, ευαισθησία και τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο, που βέβαια, είναι γνωστή στην ευρύτερη περιοχή μας με την μεγάλη ανθρωπιστική πρωτοβουλία του, μέσα από το ομώνυμο Ίδρυμα Πετρή, την αποφασιστικής σημασίας οικονομική του χορηγία με πολλές δεκάδες εκατομμύρια δραχμές που την στήριξη της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, προχωρεί στην ανέγερση της «Στέγης Γερόντων» στη Βασιλική Στυλίδος και με χαρά βλέπουμε να ολοκληρώνεται με γρήγορους ρυθμούς.