Stephen Hawking

Ενας κορυφαίος Ολυμπιονίκης του πνεύματος και της θέλησης επισκέφθηκε τον τόπο μας.

Καλεσμένος στη Σάμο, στο νησί του Πυθαγόρα και στην Κρήτη ο μεγάλος διανοούμενος δεν βρήκε στην πατρίδα μας το μερίδιο προβολής που του ταιριάζει στα ΜΜΕ. Τα τηλεοπτικά κανάλια και οι “μεγάλες” εφημερίδες δεν αφιέρωσαν παρά ελάχιστο χρόνο ή μερικά μονόστηλα για να ενημερώσουν τους Ελληνες συμπατριώτες μας για την άφιξη του μεγάλου επισκέπτη διανοητή για τον οποίον οι Times έγραψαν: “Αν και βρίσκεται καθηλωμένος στην αναπηρική πολυθρόνα του, ο νους του ταξιδεύει στις άκρες του σύμπαντος..” και ακόμη το Newsweek: “Οι επιστήμονες όλου του κόσμου περιμένουν με αγωνία κάθε λέξη του παράλυτου Καθηγητή…”

Ενώ ολόκληρη η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει με θαυμασμό, σεβασμό και δέος τον άνθρωπο αυτό που … έβαλε τα γιαλιά στον Einstein, άλλες προτεραιότητες έχουν τα δικά μας ΜΜΕ. Αλλά μήπως αποτέλεσαν εξαίρεση οι κυβερνητικοί παράγοντες ή οι ηγέτες της τοπικής μας αυτοδιοίκησης; Αν δεν κάνουμε λάθος μόνον η κα Αννα Διαμαντοπούλου, ήταν η μόνη που παρευρέθει κατά την αναχώριση του μεγάλου επισκέπτη στο Αεροδρόμιο! Πως να αντιπαραβληθεί ο μεγάλος διανοητής με τα τερτίπια του πλανητάρχη, τη μάρκα του πούρου του και τα τόσα άλλα που κερδίζουν το ενδιαφέρον των μέσων μαζικής ενημέρωσης;

Και όλα αυτά συμβαίνουν στα ιερά χώματα του πολιτισμού και του πνεύματος που ήρθε να προσκυνήσει ο άνθρωπος θαύμα!

Ο συνήγορος του πολίτη

Ombudsman: Ο νέος θεσμός και στη χώρα μας που αποβλέπει στην προστασία των συμφερόντων των ιδιωτών ελέγχοντας τη διοίκηση, τον κρατικό μηχανισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται σε εθνικό, ελληνικό επίπεδο, αλλά και ως σχέση του Ελληνα πολίτη με τα όργανα της ΕΕ.

Καινούργιος ο θεσμός στη χώρα μας, πολύ παλαιός όμως στο πλείστον των ευρωπαϊκών χωρών με προεξάρχουσες τις σκανδιναβικές χώρες όπου το ξεκίνημα αυτού του θεσμού τοποθετείται στο κατώφλι του αιώνα που εκπνέει με πολύ καλή επιτυχία και αποδοχή από τις εκεί κοινωνίες των πολιτών. Ετσι λοιπόν ο θεσμός του συνηγόρου του πολίτη θεωρείται τμήμα, κεκτημένο της ευρωπαϊκής κουλτούρας και γι αυτό περιελήφθει και σχετικός όρος προώθησής του στη συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτή είναι και η γενεσιουργός αιτία που ωθεί και την πατρίδα μας προς αυτό το βήμα.

Βεβαίως οι ευχές όλων μας συνοδεύουν το νέο θεσμό να επιτύχει, αν και εκφράζονται φόβοι ότι οι περίεργες διαπλοκές που δεσπόζουν στην ελληνική κρατική εξουσία, δύσκολα θα αφήσουν περιθώρια προκοπής και ανάδειξης στο νέο θεσμό. Περισσότερο εκφράζεται αισιοδοξία για την παρέμβαση στις σχέσεις των Ελλήνων πολιτών με την ΕΕ, όπου ο θεσμός αυτός αναγνωρίζεται και ευρίσκεται σε υπόληψη.

Τί ακριβώς είναι, όμως, αυτός ο νέος θεσμός;

Η παρέμβαση εκδηλώνεται για τις σχέσεις, τα παράπονα των πολιτών με την Διοίκηση και έχει διαιτητικό χαρακτήρα. Σκοπός είναι να αποφεύγεται η προσφυγή στα Δικαστήρια που δείχνει μία από τις χειρότερες εκφάνσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπου ο πολίτης εμφανίζεται καταδυναστευόμενος από την ίδια την πολιτεία, κύτταρο της οποίας είναι και ο ίδιος. Γι αυτό ακριβώς το λόγο και δεν εκδηλώνεται η παρέμβαση, όταν ήδη έχει ξεκινήσει δικαστική αντιπαράθεση. Πρόκειται λοιπόν για μία εξώδικη επίλυση διαφορών που ξεπερνάει τις -σε πολλές περιπτώσεις- αρτηριοσκληρωτικές και δύσκαμπτες νομικίστικες ρυθμίσεις που δείνουν λαβή στα χέρια κακών μανδαρίνων να ταλαιπωρούν τους πολίτες.

Η παρέμαση γίνεται είτε με εκούσια διαδικασία του συνήγορου του πολίτη, είτε με καταγγελίες πολιτών. Σε άλλες χώρες έδειξε θαυμάσια αποτελέσματα αυτός ο θεσμός. Εντύπωση προκαλεί ότι μία επιτυχής παρέμβαση του συνηγόρου του πολίτη, δημιουργεί ένα κάποιο είδος δεδικασμένου και συνετίζει για παρόμοια ζητήματα και άλλους κρατικούς λειτουργούς με γρήγορους ρυθμούς.

Δημόσια τάξη

Ως φαίνεται, η κατάσταση που παρατηρείται στη δημόσια τάξη και ασφάλεια των πολιτών δεν είναι είναι θέμα που απασχολεί μόνον μερικούς αντιπολιτευόμενους πολιτικούς ή ελάχιστη μερίδα πολιτών. Με γυμνό οφθαλμό προκύπτει ότι υπάρχει μείζον ζήτημα.

Από που ν αρχίσει και που να σταματήσει κανείς; Από τις κλοπές που μαστίζουν το χωριό μας και ολόκληρη την ελληνική επικράτεια; Πολλά σπίτια έχουν πλήξει οι κλέφτες δύο και τρείς φορές το τελευταίο μόλις διάστημα. Τις αναρίθμητες ληστείες με φόνους και τραυματίες σε καθημερινή πλέον βάση; Την επέκταση της εγκληματικότητας και στα παιδιά εφηβικής μόλις ηλικίας με τη σύσταση συμμοριών; Το μικρό Σκαμνιωτόπουλο, για παράδειγμα, ο Κώστας Αποστολόπουλος μόλις 13 ετών δέχθηκε μέρα μεσημέρι στον πεζόδρομο κάτω από το σπίτι του στη Φωκίωνος Νέγρη στην Αθήνα επίθεση από συμμορία νεαρών, εκκολαπτώμενων εγκληματιών, για να του πάρουν …400 δρχ! Στη μάχη που έδωσε το παιδί για να μην του πάρουν και το ρολόϊ του, δέχθηκε χτύπημα που του κόστισε ένα μπροστινό δόντι του μέχρι να ξεφύγει αιμόφυρτος από τους νεαρούς κακοποιούς!

Η πολιτική ηγεσία υποβαθμίζει συνεχώς το ζήτημα και δίνει τις δικές της εξηγήσεις που ωστόσο δεν είναι αρκετές να πείσουν τους πολίτες και να τους μεταδώσουν μία στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας. Το είδαμε κι αυτό: Δεν υπάρχει ευθύνη, λένε, στον επί κεφαλής του Υπουργείου, αλλά μόνον σε κάποιους παρακατιανούς. Παλαιώτερα είχε κατ αντιστοιχεία ακουστεί εκείνο το αμίμητο εκ μέρους άλλου γνωστού ηγέτη: “Εγώ, απλώς προήδρευα!”

Τελικά μας υποχρεώνουν αυτές οι συμπεροφορές των ιθυνόντων να προσφύγουμε και να επικαλεσθούμε θεμελιώδεις αρχές παγκόσμιας ισχύος και θα ξεκαθαρίσουμε, επί τέλους τί είναι ηγέτης. Μήπως δεν είναι, λοιπόν, ηγέτης αυτός που έχει τον πρώτο λόγο και την ευθύνη για την επιλογή των στελεχών του; Μήπως δεν είναι αυτός που οφείλει πρωτίστως να υποσχεθεί, να δεσμευθεί και στη συνέχεια να εξασφαλίσει συγκεκριμένο, μετρήσιμο, χειροπιαστό αποτέλεσμα; Μήπως δεν είναι αυτός που έχει καθήκον και υποχρέωση να επιμελείται της οργάνωσης και εύρυθμης λειτουργίας του χώρου του σε τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η επίτευξη του στόχου; Μήπως δεν είναι αυτός που κύριο μέλημά του είναι να προβλέπει και λιγώτερο να θεραπεύει; -περίεργο, φοβούμαστε ότι ούτε τον τραυματιοφορέα δεν καταφέρνουν μερικοί να κάνουν!- Δεν είναι καθήκον του κάθε ηγέτη να σχεδιάζει, να προωθεί και να υλοποιεί αυτά τα έργα και υπηρεσίες προς τον πολίτη, αυτά για τα οποία, απλά και μόνον δικαιολογείται η ύπαρξη του πόστου, του θώκου του, η παχυλή αμοιβή με τα συμπαρομαρτούντα, λιμουζίνες κττ;

Ακόμη να εξηγήσουμε τα αυτονόητα: Γιατί η παγκόσμια θεωρία και πράξη θεωρεί σε κάθε περίπτωση πράξεων και παραλήψεων των οποιωνδήποτε υφισταμένων, υπεύθυνο και τον ηγέτη; Γιατί μόλις πρόσφατα στο Βέλγιο παραιτήθηκε χωρίς πολλές συζητήσεις και περιφορές ο Υπουργός Εσωτερικών και Ασφάλειας με μόνη την απόδραση του γνωστού παιδεραστή -που ωστόσο στη συνέχεια συνελήφθει και πάλι; Γιατί κατ αντίθεση προς τα διεθνώς κρατούντα στον τόπο μας έχουμε μαζικά κρούσματα δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής και συστηματικά αποφαίνονται ότι κάποιος άλλος από τα κατώτερα επίπεδα φταίει, αν συμβεί και αυτό, και έτερον ουδέν;

Οι φυλακισμένοι αποδρούν μαζικά, κάθε τρεις και λίγο, και ο αρμόδιος Υπουργός περί άλλα τιρβάζει! Τα δάση μας κατακαίγονται και ο αρμόδιος Υπουργός προωθεί ταυτόχρονα Νομοσχέδιο υπέρ των καταπατητών που συγκαταλέγονται μεταξύ των βασικών υπόλογων για τη συμφορά! Η εγκληματικότητα παίρνει φοβερές διαστάσεις στη χώρα και η ηγεσία του αρμόδιου Υπουργείου δεν έχει καν το θάρρος να ομολογήσει και να αναγνωρίσει το πρόβλημα και την ύπαρξή του.

Ετσι λοιπόν εδώ κραταιώνεται μία άλλη, αλλόκοτη δική μας -ελληνικού τύπου- αρχή: ” Εγώ το λέω στο σκύλο μου, κι ο σκύλος στην ουρά του!”. Ο Υπουργός τα ρίχνει στον Αργηγό, ο Αρχηγός με τη σειρά του στον Υπαρχηγό κοκ. Στο τέλος για την ήττα θα φταίει κάποιος δεκανέας! Ελλάς, το μεγαλείο σου! Τι να πρωτοκαμαρώσει κανείς εδώ; Τι λεβεντιά, την αξιοπρέπεια, το βάθος σκέψης, τη φιλοσοφία και προβληματισμό για την ανέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, το σεβασμό και καλλιέργεια των διαχρονικών αξιών που ανέδειξε η φυλή μας;

Αυτή ακριβώς είναι η τακτική που τρομάζει και απογοητεύει την κοινωνία. Την ελληνική κοινωνία που εκδήλωσε τη δική της θέση μόλις πρόσφατα, όπως αυτή αποτυπώθηκε στο πρόσφατο συστημένο μήνυμα των δημοτικών εκλογών προς την Κυβέρνηση.

Να γίνουμε όμως ακόμη πιο σαφείς και να δούμε πιο κοντά το ζήτημα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Στο χώρο που βάλλεται τον τελευταίο καιρό και δέχεται πολλές και διάφορες μομφές. Στο χώρο που υπηρετούν και δικά μας παιδιά, από τη Σκαμνιώτική κοινωνία, και γνωρίζουμε ότι αποτελούν την αφρόκρεμα των διαμαντιών ήθους που έχουμε αναδείξει. Τί ακριβώς φταίει σ αυτό το χώρο; Καταπιάστηκαν οι “ανεύθυνοι” ηγέτες με το πρόβλημα; Διερωτήθηκαν αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν με ένα μισθάριο να ζήσουν την οικογένειά τους; Πόσοι από αυτούς προσπαθούν με μία δεύτερη δουλειά να τα φέρουν βόλτα;

Το σπουδαιότερο: Γίνεται σωστή επιλογή των στελεχών της αστυνομίας; Γίνεται σωστή / εντατική εκπαίδευση για να ανταποκριθούν σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο που στις μέρες μας χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή και πολύ μεγαλύτερες δεξιότητες, αφού και το οργανωμένο έγκλημα ή αυτή καθ εαυτή η εγκληματικότητα, έστω και σε μεγάλο βαθμό εισαγόμενη μαζί με το ρεύμα των οικονομικών προσφύγων, έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας; Υπάρχει η απαραίτητη τεχνολογική υποδομή: Ελικόπτερα, κομπιούτερς, ραδιοβοηθήματα, ειδικές εκπαιδευμένες μονάδες, όπως τα ΜΑΚ της ΠΥ, όπως οι μονάδες υποβρύχιων καταστροφών του ΠΝ;

Δεκαετίες τώρα γνωρίζαμε την Ελληνική Αστυνομία που είχε συγκεντρώσει τον ενδιαφέρον της στο κυνήγημα των αριστερών. Αυτό το φαινόμενο έχει το δίχως άλλο εξαφανισθεί. Το ερώτημα είναι αν τώρα είμαστε στο σωστό δρόμο. Και πως να αισιοδοξεί κανείς αφού οι πληροφορίες που έχουμε μας μιλούν για μία αστυνομία, όπως άλλωστε το σύνολο της κρατικής μηχανής, πέρασε με μία ρεβανσιστική τακτική ακριβώς στην αντίπερα όχθη. Τώρα το πρώτιστο στοιχείο και κριτήριο αξιολόγησης στις τάξεις του κρατικού μηχανισμού είναι η κομματική ταυτότητα. Να είναι κοντά στο κόμμα που ασκεί την εξουσία. Μήπως αυτό είναι ακόμη ένα μεγάλο / ολέθριο λάθος;

Η χαμένη τιμή της πολιτικής

Αλλεπάλληλα κρούσματα αδικοπραξιών του κοινού ποινικού δικαίου από μέλη του Κοινοβουλίου μας, απασχόλησαν και πρόσφατα την επικαιρότητα καθώς με εντεινόμενο ρυθμό, αντίστοιχο προς την γενική αύξηση της εγκληματικότητας θα λέγαμε, έρχονται κάθε τόσο στο προσκήνιο της κοινής γνώμης για να ενισχύσουν την απορία και καχυποψία για το πόσο άμεμπτοι από ηθικής πλευράς είναι οι εκπρόσωποι του έθνους μας.

Ενα άλλο συναφές ζήτημα που απασχολεί την κοινή γνώμη είναι η μόνιμη σχεδόν τακτική που υιοθετή η Βουλή των Ελλήνων να μην συναινεί στην άρση της ασυλίας Βουλευτών που ελέγχονται ακόμη και για μη πολιτικές πράξεις τους, δηλ. για αδικήματα ποινικά.

Είναι εντυπωσιακά δυσάρεστο, ότι για αδικήματα που σοκάρισαν την ελληνική κοινή γνώμη στο πρόσφατο παρελθόν και αποκάλυψαν μία ιδιαιτέρως αρνητική εικόνα μελών του Κοινοβουλίου, που κάθε άλλο παρά ως πρότυπα της κοινωνίας μας μπορούν να θεωρηθούν, χρειάσθηκε να γίνει μάχη ώστε η ολομέλεια της Βουλής μόλις με 196 ψήφους για την μία περίπτωση του Βουλευτή Σάμου (ανθρωποκτονία εξ αμελείας) και με 181 ψήφους για τον Βουλευτή Χαλικιδικής (ξυλοδαρμό της φίλης του), να συναινέσει στην άρση της βουλευτικής ασυλίας, ώστε να κριθούν για τις πράξεις τους από την τακτική δικαιοσύνη.

Σαφώς ξενίζει αυτού του είδους η συντεχνιακή αντίληψη, η απαράδεκτη αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου για την αποφυγή της δίκαιας κρίσης για τελούμενα αδικήματα από Βουλευτές. Αν μία ελάχιστη αυτοπειθάρχηση δεν είναι εφικτή ακόμη και μέσα στο χώρο του κοινοβουλίου, τότε καλλιεργούνται στους πολίτες αυτομάτως ερωτήματα και ανησυχίες, αν και κατά πόσο έχουμε μπροστά μας σημεία διαλυτικής παρακμής, που με τη σειρά τους δίνουν όλο και περισσότερο έδαφος σε φασιστοειδή οράματα. Αυτό που ονομάσθηκε σοσιαλιστικός μετασχηματισμός την περασμένη δεκαετία και ζέστανε τις καρδιές μεγάλων μαζών ελλήνων, φοβούμαστε ότι διολισθαίνει σήμερα με τις καθημερινές τακτικές και συμπεριφορές σε ένα καθεστώς ιδιότυπου αυταρχισμού, τυραννικού για το λαό και που ωστόσο φαίνεται να εδραιώνεται και θεσμικά. Κακοφαίνεται στο λαό, και ορθώς, η θεσμοποιημένη ατιμωρησία κάθε παρεκτροπής στην οποιαδήποτε πτυχή της κρατικής εξουσίας.

Αυτά τα φαινόμενα κάποιους πρέπει να προβληματίσουν σ αυτό τον τόπο. Ποιο είναι το μέλλον των πολιτικών; Σήμερα ακόμα έχουμε τη δυνατότητα να αποκλείσουμε έστω κάθε τέσσερα χρόνια από την πολιτική, με την ψήφο μας, τον χυδαίο, τον μικρονοϊκό, τον εγωπαθή, τον ακατάλληλο πολιτικό. Τί θα συμβεί όμως, αν αύριο στη θέση του έχουμε ευφυείς τεχνοκράτες, κάποιους επαϊοντες κατά τη σωκρατική διδασκαλία, στους οποίους περίπου αυτονόητα θα δώσουμε απολυταρχικές εξουσίες; Οι υπεύθυνοι και υπόλογοι της παρακμής πριονίζουν από μόνοι τους το κλαδί στο οποίο στέκονται και οι ίδιοι!

Ο Ανασχηματισμός

Και να λοιπόν τις στιγμές που οδεύει προς το τυπογραφείο αυτό εδώ το φύλλο, μας έρχεται ο ανασχηματισμός της Κυβέρνησης, που φαίνεται χλωμός και αναντίστοιχος προς την ισχύ και κατεύθυνση του μηνύματος που έστειλε μόλις πρόσφατα το εκλογικό σώμα προς τον Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη που συνεχίζει με πολύ κόπο να προσπαθεί να εξισορροπήσει αντίρροπες τάσεις.

Πως να μη σημειώσουμε την πικρόχολη αντίδραση μερικών με μεγάλη καθυστέρηση αποπεμφθέντων Υπουργών που μετά την αντικατάστασή των προβαίνουν σε ανακοινώσεις που υποβαθμίζουν το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής; Γατζωμένοι από την υπουργική καρέκλα, αδιαφορούσαν προκλητικά για την λαϊκή κατακραυγή απέναντι στα προκλητικά καμώματα ή την ανικανότητά τους. Και δεν είναι μόνον αυτή η βλάβη που προξενείται σε βάρος του πολτικού κόσμου, αλλά βλέπει κανείς με μεγάλη θλίψη και απογοήτευση να θολώνεται ταυτόχρονα η εικόνα ειδόλων που αναδείχθηκαν μέσα από κορυφαίες στιγμές του τόπου μας, όπως είναι η εθνική αντίσταση και ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου που σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε.

Με τί τρόπο και στάση, προσεπικυρώνετε κ. Τζουμάκα, τα μηνύματα του Πολυτεχνείου που ευτυχήσατε να ενσαρκώσετε; Τι παρακαταθήκη τελικά θέλετε ν αφήσετε στη νέα γενιά; Σε τί βοηθάει αυτή η συμπεριφορά σας, μετά την αναγκαία αντικατάστασή σας;

Α! ναι, και κάτι άλλο: Τώρα που αιφνιδίως ανατρέχετε και αναφέρεσθε σε τόσα πολλά και διάφορα, που στη διάρκεια της υπουργικής σας θητείας φαίνεται ότι τα είχατε απωθήσει πολύ πίσω, βαθιά στο υποσυνείδητό σας, μήπως θυμάστε πού εξαφανίσθηκε ο φάκελος με τα δίκαια παράπονα των Σκαμνιωτών γύρω από τον τρόπο που το καθ ύλην αρμόδιο Υπουργείο σας διαχειρίζεται τους κοινοτικούς πόρους του πρoγράμματος Leader II, που δόθηκε προσωπικά σ εσάς, στα χέρια σας και γρήγορα εξαφανίσθηκε;