FtS40

Καθώς αυτό το κείμενο θα δημοσιευθεί στις αρχές του ’98 και μαζί με τις εγκάρδιες ευχές ολόκληρου του επιτελείου της ΦτΣ προς τους συγχωριανούς και φίλους του Σκαμνού, για προσωπική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία, έρχονται αυτόματα σκέψεις στο μυαλό μας.
Τί μας κληροδοτεί το ’97 και πώς διαγράφεται το ’98;

1. Καποδίστριας

Σίγουρα το θέμα Καποδίστριας ήταν από τα θέματα που δικαιολογημένα τράβηξαν το ενδιαφέρον μας. Μία σημαντική τομή την αξία και σημασία της οποίας κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει με βάσιμα επιχειρήματα, μας άφησε τελικά απορίες και ερωτηματικά. Ο Σκαμνός μεταφέρεται μαζί με την Οίτη και το Ελευθεροχώρι στην πεδιάδα της Λαμίας, στο Μοσχοχώρι. Απρόβλεπτη εξέλιξη που δεν μπορούσε να μαντέψει και η πλέον καλπάζουσα φαντασία! Το μόνο που μας μένει είναι να δούμε τη συνέχεια που μακάρι να είναι καλή και ωφέλιμη για το Σκαμνό και τα γειτονικά μας χωριά. Δεν θα μας λείψει το θάρρος και η ευθυκρισία να το αναγνωρίσουμε.

Οι απορίες εστιάζονται στο ότι αγνοήθηκε παντελώς η βούληση των τοπικών κοινωνιών και αυτοδιοικήσεων. Ακόμη και αυτή η διοικητική ρύθμιση δεν φαίνεται ότι διαπνέεται από κάποιο χειροπιαστό σκεπτικό, από μία λογική για να τη δούμε κι εμείς και να πεισθούμε. Φυσικά οι Σκαμνιώτες δεν έκλεισαν τους δρόμους, ούτε είναι επιρρεπείς σε ακραίες εκδηλώσεις. Απ όσο μπορούμε να εκτιμήσουμε κακοφαίνεται η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής συνεννόηση με την αρμόδια αρχή. Είναι αυτό που παρατηρήθηκε ευρύτερα στη χώρα γύρω από το φλέγον αυτό ζήτημα.

Το μήνυμα που δόθηκε σαν γενική κατευθυντήρια γραμμή από τον πρωθυπουργό της χώρας, με την οποία αποκηρύσσεται το Κράτος …πατερούλης, έχει τη λογική του και πολλοί το δέχονται σαν ανάγκη των καιρών. Σαν αντιστάθμισμα στην νοοτροπία, ότι για όλα να φταίει το κράτος, όλα να τα ζητάμε από το κράτος. Το μήνυμα ήταν σαφές: συν Αθηνά και χείρα κείνει. Με την εφαρμογή του Καποδίστρια ασφαλώς δεν είδαμε το πρόσωπο του Κράτους …πατερούλη. Νομίζουμε όμως ότι είδαμε έναν σατράπη και παράλογο γονιό! Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν το θέλουμε, δεν το συμμεριζόμαστε και δεν το υιοθετούμε!

2. Νομισματοπιστωτικά

Το τελευταίο διάστημα του ’97 και ενώ βλέπαμε με ικανοποίηση την καλή εξέλιξη του πληθωρισμού, ξέσπασε η νομισματική κρίση που προήλθε στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας από την κρίση που ξέσπασε στο Χονγκ Κονγκ. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας πήραν διαστάσεις παρά τις καθησυχαστικές ανακοινώσεις των αρμοδίων. Οι απίθανες αυξήσεις στα διατραπεζικά επιτόκια ανήλθαν κάποια στιγμή στο 170%.

Οι διαβεβαιώσεις έλεγαν ότι δεν θα περάσουν οι αυξήσεις στην αγορά, αλλά και αυτό έγινε με ουσιαστική αύξηση των επιτοκίων. Ο μέσος Ελληνας διερωτήθηκε, πώς αυτή η κρίση που μας ήρθε από την Απω Ανατολή και επηρέασε όλες τις οικονομίες του κόσμου και φυσικά την Ευρώπη, αντιμετωπίσθηκε στις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες κάπως σαν ακίνδυνος ιός, ενώ στη χώρα μας έλαβε τη μορφή …πνευμονίας.

3. Διαρθρωτικά προβλήματα

Ενας έγκυρος άνθρωπος, ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων κ. Γεννηματάς, έκανε σχόλια και μίλησε για τις διαρθρωτικές αδυναμίες μας και δέχθηκε κριτική από τους κυβερνητικούς παράγοντες. Ο Πρωθυπουργός της χώρας μίλησε κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού για τα διαρθρωτικά προβλήματα δηλ. τη συγκρότηση, την χαμηλή αποδοτικότητα και τις μεγάλες δαπάνες του δημόσιου τομέα. Μένει να δούμε τη συνέχεια καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι τέτοιες τομές που δεν έγιναν στον πρώτο χρόνο της θητείας της Κυβέρνησης είναι δύσκολο να γίνουν κατά τον 3ο χρόνο, αφού κάτι τέτοιο θα φέρει αυτό που ονομάζουν πολιτικό κόστος.

Ειπώθηκε προ καιρού ότι ένας μεγάλος αριθμός από επιχειρήσεις και οργανισμούς του Δημοσίου δεν είχε λόγο ύπαρξης, ωστόσο μεγάλος αριθμός μισθοδοτούμενων επιβάρυνε τις κρατικές δαπάνες. Εστω και αργά, χάρηκαν και ανακουφίσθηκαν αρκετοί. Λίγο κράτησε όμως η χαρά αφού πολλοί πολιτικοί έσπευδαν στη συνέχεια να ανακοινώνουν ότι όλοι θα έχουν κάποια άλλη θέση και το μισθό τους. Ετσι η συνεχώς προγραμματιζόμενη μείωση απασχολουμένων στο Δημόσιο ξεφεύγει από τα πλάνα. Πιεζόμενοι από διάφορους αγροτικούς συνεταιρισμούς και συνήθους αυτούς που έχουν τη λιγώτερη ανέχεια, είδαμε οι κυβερνητικοί παράγοντες να προχωρούν σε “ρυθμίσεις” οφειλών σε επίπεδο εκατοντάδων εκατομμυρίων και βέβαια σε βάρος του Ελληνα φορολογούμενου πολίτη. Βουλευτές της χλωρας διαγκωνίζονταν για να προσθέσουν ο καθένας για λογαριασμό του κάποιυς “δικούς τους” συνεταιρισμούς για ευνοϊκές ρυθμίσεις. Συνεταιρισμούς και χώρους από τους οποίους αντλούν την εκλογική τους πελατεία. Ασθενείς και ατελέσφορες οι αντιδράσεις από τους συναιτώτερους συναδέλφους τους. Χρειάσθηκε να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Ενωση να βάλλει ένα φρένο στην κατάσταση αυτή.

Μελέτες που έρχονται στη δημοσιότητα μας λένε για το χάλι της κρατικής μηχανής και το εντοπίζουν ανοιχτά πλέον στις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών κομμάτων. Αποτέλεσμα των σχέσεων αυτών είναι το απαράδεκτο επίπεδο λειτουργίας και ποιότητας υπηρεσιών προς τον πολίτη αυτού του τόπου. Λες και δεν το βλέπει ο Ελληνας αυτό το φαινόμενο, κάθε μέρα μπροστά του. Επρεπε να μας το πουν οι ειδικοί μελετητές. Και τώρα που το διαπίστωσαν; Ποιός πιστεύει ότι κάτι θ αλλάξει; Μακάρι να μην δικαιωθούν οι αμφιβολίες μας.

4. Ιδιωτικοποιήσεις

Πράγματι δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί αφού είχαμε μερικές όχι και τόσο ευχάριστες εμπειρίες στο λεγόμενο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίπτωση της τράπεζας Κρήτης. Μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, πιστέψαμε ότι ξεκαθάρισε η κατάσταση. Τελείωσε εκεί η διαφθορά και η κακοδιαχείριση είχαμε πιστέψει αρκετοί καλοπροαίρετοι. Πολλά χρήματα στη συνέχεια διατέθηκαν και τα διαχειρίσθηκαν οι διάφοροι “προσωρινοί” διαχειριστές και το ποσό που δεσμεύθηκε από κρατικούς πόρους μετά την “κάθαρση”, ξεπέρασε τα 40 δις δρχ. Η τράπεζα έπρεπε να εξυγιανθεί και μετά ασπηλη και αμόλυντη να μοσχοπουληθεί. Οι διορισμένοι εξυγιαντές δεν έδειχναν επί πολλά έτη ότι θα τελείωναν το έργο τους. Φυσικά κανένας αγοραστής δεν βλέπει ότι πίσω από αυτό το ποσό των 40 ή έστω και 30 δις δρχ που ζητήθηκε υπάρχει ουσιαστική / αντίστοιχη αξία τραπεζικής επιχείρησης. Από την άλλη πλευρά πολλοί “παράγοντες” φωνάζουν με οργή να μην ξεπουληθεί η Τράπεζα. Τέτοιες φωνές ακούει κανείς και στις άλλες κρατικές υπο ιδιωτικοποίηση τράπεζες. Αλλού πάλι, στον ίδιο χώρο των τραπεζών δημιουργούνται ιλιγγειώδη ελλείματα στο όνομα πάντοτε της ανάπτυξης και προκοπής του τόπου. Η τράπεζα της λεγόμενης Βιομηχανικής ανάπτυξης, έχει σωρευμένα πολλές εκατοντάδες σισεκατομμύρια ζημιές από την δράση της στη βιομηχανική ανάπτυξη που δεν φαίνεται πουθενά. Στην Ολυμπιακή, στα ΕΛΤΑ, στον ΟΣΕ και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις “κοινής ωφέλειας”, όπως τις λένε, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Βέβαια την “ωφέλεια” την ψάχνουμε, πληρώνοντας συνέχεια όλο και περισσότερους φόρους, ενώ παίρνουμε όλο και χειρότερες υπηρεσίες. Οι εκάστοτε Κυβερνήσεις δέχονται μεγάλες πιέσεις από τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα των “εργαζομένων” στις επιχειρήσεις αυτές και είναι ανήμπορες να αντιδράσουν. Να προστατέψουν τον μέσο “μη προνομιούχο” Ελληνα πολίτη που δεν θέλησε και δεν μπόρεσε να ενταχθεί σε τέτοια παρασιτικά κυκλώματα, απομυζώντας τους πόρους του ελληνικού λαού.

5. Τα πανωτόκια και οι τράπεζες

Πολύς θόρυβος έγινε και ακόμη συνεχίζεται η δικαστική διερεύνηση του παραπάνω θέματος του θέματος στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Υπάρχει πράγματι καπνός, άρα υπάρχει και φωτιά. Εντοπίσθηκαν περιπτώσεις απαράδεκτων όρων που επεβλήθησαν εκ των υστέρων στον δανειοδοτούμενο. Ο συχνός υπολογισμός τόκων επί τόκων ανά τρίμηνο κττ είναι άδικος τη στιγμή που οι τόκοι καταθέσεων υπολογίζονται ανά εξάμηνο.

Κάπου όμως φοβούμαστε ότι η υπόθεση κοντεύει να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπου όλοι οι κακοπληρωτές εξαγνίζονται.

Αλλού επικρίνουμε και μάλιστα έντονα τις ελληνικές τράπεζες. Είναι η έλλειψη εξυχρονισμού που μαστίζει το τραπεζικό τοπίο στη χώρα μας σε βαθμό που να φαντάζει περίπου εξωτικό, σε σχέσει με τις λοιπές χώρες της ΕΕ. Τις επικρίνουμε για τα τεράστια διοικητικά έξοδα (βλέπει κι εδώ τα ίδια φαινόμενα των δημοσίων υπαλλήλων) που φορτώνουν πάνω στους δανειοδοτούμενους με τη μορφή υψηλών επιτοκίων.

Την αναξιοκρατία, τη ρουσφετολογία που ταλαιπωρεί τις μεγάλες κρατικές τράπεζες, που ανεπίτρεπτα κατάχουν το μεγάλο μερίδιο της συνολικής πίτας στη χώρα μας. Φρενάρουν με τον τρόπο αυτό, κάτω από τους εκάστοτε κυβερνητικούς / κομματικούς εναγκαλισμούς κάθε πιθανότητα ορθολογικής ανάπτυξης που θα οδηγούσε σε συνθληκες ανταγωνισμού, χαμηλώτερου κόστους χρληματος και υποστήριξης επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στη χώρα μας και στον ευρύτερο χώρο των βαλκανίων που επιβάλλεται να κινηθούμε γρήγορα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η λεγόμενη διαφορά επιτοκίων μεταξύ αυτού των καταθέσεων και αυτού των χορηγήσεων, αυτό ονομάζουν ecart, κυμαίνεται στην Ευρώπη γύρω από το 2% και στην Ελλάδα γύρω από το 8%!!! Ετσι λοιπόν καταλήγει μία επιχείρηση που θέλει να σταθεί στον τόπο μας και να δώσει δουλειά και ψωμί σε οικογένειες Ελλήνων εργαζομένων, να επιβαρύνεται με επιτόκιο δανεισμού, με τρέχοντα δεδομένα περίπου 20%, ενώ στην Κεντρική Ευρώπη θα πλήρωνε 4-6% περίπου.

Αυτή την κατηγορία δεν την διατύπωσε κανείς και δεν έχει αχθεί ακόμη σε κανένα δικαστήριο. Και όμως αυτό είνα το μείζον έγκλημα σε βάρος της ανάπτυξης και προκοπής του τόπου μας.

Διαβάσαμε στη χρονιά που μόλις τέλειωσε, τον Ισολογισμό του μεγαλύερου πιστωτικού ιδρύματος της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν μηδέν! Οι αριθμοί μας λένε την πιο αμείλικτη αλήθεια. Μηδέν! Οδυνεν όρος και έτεκεν ..μηδέν! Τί να περιμένουν οι μέτοχοι; Τί να περιμένει η Εφορία από φόρους κερδών; Μηδέν! Αυτό τα λέι όλα! Και μετά ξεσπάει και πάλι το Υπουργείο Οικονομικών στους μισθωτούς και συνταξιούχους, τους συνήθεις υπόπτους, για την κάλυψη των αναγκών του προϋπολογισμού. Οι μόνοι σίγουροι έχοντες και κατέχοντες! Κράτος δικαίου! Κοινωνική δικαιοσύνη!

Κατά τα άλλα οι διάφοροι διορισμένοι από τους πολιτικούς / κομματικούς μηχανισμούς, που και πάλι αλλάζουν κάθε τρείς και λίγο και σε αρκετές περιπτώσεις ελάχιστη σχέση και εμπειρία διαθέτουν από το αντικείμενο που τους ανατίθεται, ανάλογα με τις Κυβερνήσεις, τους Πρωθυπουργούς και τους Υπουργούς, αμφιβάλουμε αν σκέφτονται την μακροπρόθεσμη εξέλιξη των ιδρυμάτων που διοικούν ή την ευρύτερη προκοπή του τόπου.

6. Μετοχοποιήσεις

Γίνεται λόγος για μετοχοποίηση κάποιων κρατικών επιχειρήσεων με τη διαδικασία εισαγωγής μέρους μετοχών στο χρηματιστήριο. Η διαδικασία αυτή όμως μπορεί να αποφέρει κάποια εισπρακτικά ωφέλη στο Δημόσιο Ταμείο, αλλά είναι σίγουρο ότι δεν επηρρεάζουν την ποιότητα των συνήθως κακών υπηρεσιών προς το κοινό, ούτε και την ανταγωνιστικότητα από την οποία περιμένει να ωφεληθεί ο καταναλωτής. Ακόμη κι εκεί που πραγματοποιούνται κέρδη (πχ ΟΤΕ) παρατηρεί κανείς ότι η επιχείρηση αυτή λειτουργεί υπό μονοπωλιακές συνθήκες και επιβάλλει όποια τιμή θέλει στους συνδρομητές. Ταυτόχρονα οι απαραίτητες τη σημερινή ημέρα υποδομές στις τηλεπικοινωνίες του τόπου μας υστερούν απελπιστικά και αποτελούν ανασχετικό παράγοντα για την ανάπτυξη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών και επενδύσεων που θα έδιναν δουλειά στους συνεχώς αυξανόμενους ανέργους.

7. Καλύπτουμε τα ελλείματα με αύξηση φόρων και όχι τόσο με τη μείωση των δαπανών

Η αύξηση των φόρων στα φυσικά πρόσωπα και τις επιχειρήσεις περιορίζει το ενδιαφέρον των επενδυτών να δημιουργήσουν δουλειές και να αντιμετωπίσουν την ανεργία στον τόπο μας. Νομοθετημένες φορολογικές σχέσεις για επιχειρήσεις, ανατρέπονται και μάλιστα εκ των υστέρων. Υφιστάμενοι συντελεστές φορολογίας επιχειρήσεων αυξάνονται και διώχνουν απ τον τόπο μας τις θέσεις εργασίας. Μέτρα απαραίτητα, θα πει κανείς, αφού δύσκολα απ ότι φαίνεται μπορεί η Κυβέρνηση να βάλλει χέρι εκεί που υπάρχει το πρόβλημα δηλ. στον δαπανηρό και αναποτελεσματικό κρατικό τομέα. Εκεί είναι βέβαια κομματικοί φίλοι και δεν μπορεί να πικραίνουν εαυτούς και αλλήλους.

8. Ο προϋπολογισμός ’98

Η Εθνική αντιπροσωπεία συζήτησε για μία ακόμη φορά στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τον προϋπολογισμό του 1998. Ο μέσος πολίτης πρόσεξε τις αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων που έγιναν σε αρκετές περιπτώσεις με ένταση και οργή. “Είμαστε ουραγοί της Ευρώπης”, είπε η αντιπολίτευση. “Εσείς είσασταν χειρότεροι”, ήταν η απάντηση. Δεν είδαμε να συζητούνται με σύναιση και εποικοδομητικά επί μέρους ζητήματα του προϋπολογισμού, να γίνουν ακόμη και αλλαγές, όπου τα επιχειρήματα είναι πειστικά. Και φυσικά ο απλός πολίτης δεν κατάλαβε γιατί είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη, γιατί η χώρα μας είναι η μόνη από τους 15 που θέλει και δεν μπορεί να πάρει μέρος από τώρα μαζί με τους άλλους εταίρους στην Νομισματική Ενοποίηση. Καλείται μόνο να χαίρεται που αποφεύγουμε τα χειρότερα. Και μη χειρότερα, που λένε!

Ο φιλότιμος Ελληνας πολίτης αισθάνεται παραγκωνισμένος και ταπεινωμένος, παρακολουθώντας αυτές τις διαδικασίες που τον πληγώνουν. Δεν θέλει να πιστέψει ότι στον ευρωπαϊκό στίβο, υστερεί τόσο πολύ σε σχέση με τους λοιπούς εταίρους, τους άλλους λαούς. Ετσι λοιπόν επαναλαμβάνεται η δική μας γνωστή διαδικασία, να ψηφίζεται ο Προϋπολογισμός από την εκάστοτε Κυβερνητική πλειοψηφία, στη συνέχεια να παρατηρούνται αποκλίσεις με μεγαλύτερα “ανοίγματα” και κανείς από τους υπεύθυνους να έχει συνέπειες. Ενας διευθυντής μεσαίας επιχείρησης όμως, σίγουρα θα έχανε τη θέση του σε ουσιαστικές αποκλίσεις του προϋπολογισμού.

Η νομή της εξουσίας, αυτό που στα δικά μας χώματα ονομάζουμε “κουτάλα”, εμποδίζει να γίνουν τα αυτονόητα. Να τολμήσουμε ας πούμε σε κάποια υπουργεία το διορισμό άξιων -μη κομματικών- ηγετών που θα καλούνται να εφαρμόζουν ορθολογικά τα πλάνα της εκάστοτε Κυβέρνησης. Αυτή η γραμμή των μη κομματικών να αποτελεί δέσμευση για κάθε παρακάτω επιτελική θέση. Πρώτα αυτό το βήμα και μετά θα τα βρούμε με την επιμέτρηση και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων στην οποία αναλώνονται τώρα οι προφέσσορες μελετητές. Σε αντίθετη περίπτωση ματαιοπονούμε ή ‘αλλως πως, παριστάνουμε τη ..στρουθοκάμηλο!

Παρ όλα αυτά στο ξεκίνημα του νέου χρόνου επιβάλλεται να επιμένουμε με το …καλή χρονιά!
ΓΝΑ