FtS39

Εδώ κι ένα χρόνο είχαμε δει σε ξένο περιοδικό ένα άρθρο που παρέθετε στοιχεία με βαθμούς σε μία κλίμακα από το 0 μέχρι το 10 για τη διαφθορά που παρατηρείται σε διάφορες χώρες του κόσμου. Η ένδειξη 0 δείχνει “καθόλου διαφθορά”, κάτι σαν αγγελικό περιβάλλον, ενώ το βαθμό 10 πρέπει να αντιληφθεί κανείς σαν μία άκρως άθλια κατάσταση, δηλ. “πλήρη διαφθορά”, μέχρι μυελού οστέων, όπως θα λέγαμε. Φυσικά το πρώτο που έσπευσα να δω, είναι που βρίσκεται η Ελλάδα. Ηταν κάπου στη μέση. Αμέσως μετά ερεύνησα ποιες χώρες εμφανίζονταν καλύτερες και από ποιες είμασταν, τιμιώτεροι. Τα στοιχεία προέκυπταν από μία έρευνα μεταξύ στελεχών επιχειρήσεων στις διάφορες χώρες του κόσμου, που στα πλαίσια της δραστηριότητάς τους, έρχονται σε επαφή με το περιβάλλον της επιχείρησης και ως εκ τούτου θεωρείται ότι έχει η έρευνα κάποιο ικανοποιητικό βαθμό εμπιστοσύνης.

Ηδη όμως τελευταία, τα στοιχεία της έρευνας αυτής πήραν το φως της δημοσιότητας και στη χώρα μας. Το τελευταίο επίσης καιρό φαίνεται ότι ξαναζωντανεύει η σχετική συζήτηση στον τόπο μας. Μετά το χαρμόσινο άγγελμα της ανάθεσης της Ολυμπιάδας 2004 στην Αθήνα, ο Πρωθυπουργός της χώρας έκανε, όπως όλοι μας ακούσαμε από τα ΜΜΕ κατά τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, χαρακτηριστικές νήξεις, εξωτερικεύοντας τον προβληματισμό του γύρω από την ποιότητα διαχείρισης των τεράστιων κονδυλίων που σχετίζονται με τη μεγάλη αυτή διοργάνωση. Στη συνέχεια πληροφορούμαστε από τον καθημερινό τύπο, ότι η Κυβέρνησή μας στην προσπάθειά της να πατάξει τη διαφθορά στο δημόσιο βίο της χώρας, προσανατολίζεται να υιοθετήσει το Γαλλικό ή το Ισπανικό μοντέλλο και πλέγμα μέτρων (οι δύο χώρες εμφανίζονται στον υπόψη πίνακα, πράγματι, με μικρότερη διαφθορά).

Δεν μπορούμε παρά να ευχηθούμε καλή επιτυχία στην προσπάθεια αυτή, σε τρόπο που να δούμε τη χώρα μας να μην είναι κάπου στη μέση του καταλόγου, αλλά να κινηθεί γρήγορα προς τα επίπεδα των αδιάφθορων λαών, να κινηθεί από τον δείκτη πέντε που ευρίσκεται τώρα, προς το μηδέν.

Οι ανάλογες συζητήσεις σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των Ελλήνων συμπατριωτών μας καλά κρατούν και ποικίλες θέσεις αναπτύσσονται. Ακούει για παράδειγμα κανείς αφορισμούς της μορφής: “Μην το ψάχνεις! Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι!” ρίχνοντας έτσι όλες τις ευθύνες στην εκάστοτε και οποιαδήποτε εξουσία του τόπου μας, την εκτελεστική (Κυβέρνηση), τη Νομοθετική (Κοινοβούλιο), τη δικαστική (Δικαστικό Σώμα). Από την άλλη όμως αντιτείνεται ότι οι εκπρόσωποι του Εθνους που αποτελούν το Κοινοβούλιο και στελεχώνουν τις εκάστοτε Κυβερνήσεις εκλέγονται από μας τους απλούς – κοινούς θνητούς. Είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, εμείς τους επιλέγουμε, άρα έχουμε αναμφίβολα και την ευθύνη της επιλογής μας. Ετσι λοιπόν εισερχόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο και προσπαθούμε να εξακριβώσουμε ποιά πλευρά από τις δύο “… ήρξατο χειρών αδίκων”. Εκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα.

Αλλοι πάλι θέτουν το ζήτημα των λεγομένων πελατειακών σχέσεων που συνιστά μία κατάρα από την οποία και ο τόπος μας δυστυχώς δεν έχει απαλλαγεί. Εννοούν τις ειδικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εκλογέων, μελών του εκλογικού σώματος και των εκλεγομένων (βουλευτών). Αυτό που λέμε ρουσφέτι, “λάδωμα”, μπαξίσι κττ συμπεριφορές που πριονίζουν βασικές ηθικές αξίες και αρχές στις οποίες οφείλει να στηριχθεί μια κοινωνία, ένας λαός που θέλει να πάει μπροστά. Σε ποιόν να καταλογίσεις την ευθύνη γι αυτή εδώ την κατάσταση; Είναι παροιμιώδεις πλέον οι αναφορές σ αυτό το σπορ στο οποίο επιδίδεται, φοβούμαστε πολύ μεγάλο τμήμα συμπατριωτών μας. Μακάρι να κάνουμε λάθος.

Δεν γνωρίζουμε στ αλήθεια αν το Γαλλικό ή το Ισπανικό πρότυπο θα μας σώσει. Εκείνο που ειλικρινά πιστεύουμε, είναι να σταθούμε, να μελετήσουμε, να αναλύσουμε επιστημονικά αυτές τις συμπεριφορές και τα κίνητρα. Δεν μπορούμε να ξεπερνάμε, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, με τέτοια βαριά πολιτιστική κληρονομιά, αυτά τα ζητήματα ήθους με εύκολους αφορισμούς, όπως “η μακρόχρονη σκλαβιά φταίει!” Ο τούρκικος ζυγός που εξέθρεψε την ιδιότυπη αυτή παθητική στάση / άρνηση απέναντι στην όποιαδήποτε Αρχή. Τη στάση που βεβαίως υπό τις τότε συνθήκες υμνήσαμε. Τους κλέφτες, τους δολιοφθορείς, τους αντάρτες, τους παμπόνηρους κλπ.

Τώρα που δεν μας κυβερνούν ξένοι κατακτητές, συνεχίζουμε να ασχολούμαστε συστηματικά και πολλές φορές με έπαρση με το σπορ της φοροδιαφυγής! Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει σε φιλικές κλπ συζητήσεις τέτοιες, θέσεις, συμπεριφορές. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει με πολλούς και ποικίλους τρόπους να εμφανίζονται πολλοί νεοέλληνες ως οι ελάχιστοι ευφυείς που με τη βοήθεια του φίλου, του γνωστού, του συγγενή θα αποκομίσουν αθέμιτα οφέλη σε βάρος φυσικά των άλλων. Να μην πληρώσουμε φόρους και διάφορα θεσμοθετημένα τέλη, να εισπράξουμε επιδοτήσεις που δεν δικαιούμαστε, ή έστω περισσότερο απ όσο πρέπει, να “βολέψουμε” σε θέσεις του δημόσιου τομέα τα παιδιά μας, συνήθως με ασφαλή μισθό και αναντίστοιχο έργο και τόσα άλλα φαινόμενα που κάθε τόσο πέρνουν το φως της δημοσιότητας.

Υπάρχει τόση απόγνωση γύρω από το πρόβλημα που δεν είναι λίγοι οι συμπατριώτες μας που δυσπιστούν σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία εξαγγέλεται.

Πώς να δείξει, φίλες και φίλοι, εμπιστοσύνη ο σύγχρονος έντιμος Ελληνας, για άλλους “ηλίθιος”, επικίνδυνα ρομαντικός, καλοκάγαθος με την νεοελληνική έννοια, σε οποιαδήποτε έστω και καλοπροαίρετη πρωτοβουλία για εξυγίανση του δημόσιου βίου της χώρας, για νοικοκύρεμα και τάξη στις σχέσεις κυβερνόντων και κυβερνομένων, όταν καθημερινά διαπιστώνεται ότι θεμελιώδεις αρχές καταπατώνται απ όλους. Οταν οι ποικίλοι εκπρόσωποι της εξουσίας, υψηλά ή χαμηλά ιστάμενοι, δίνουν την εντύπωση ότι σκόπιμα δημιουργούν δυσκολίες για να μην εξυπηρετηθεί ο πολίτης, να αντιληφθεί πόσο χρήσιμος είναι ο “παράγων”. Ανάλογα με το πόστο που κατέχει ο καθένας. Εμείς οι κοινοί θνητοί ακούμε πολλές φορές ακόμη και για σκληρούς διαγκωνισμούς, μεταξύ των διαφόρων ενδιαφερομένων για συγκεκριμένα πόστα κλειδιά. Αλλοι που δεν τα καταφέρνουν σ αυτό τον αδυσώπητο ανταγωνισμό και μένουν σε “υποδεέστερα” πόστα, εφευρίσκουν πολλές φορές τρόπους να “παρέμβουν” στη διαδικασία. Το αίτημα δεν προωθείται! Μένει για απίθανα και απαράδεκτα μεγάλα διαστήματα σε κάποιο συρτάρι. Η έγκριση που υπογράφτηκε, δεν παραδίδεται, δεν αποστέλλεται σε λογικό χρόνο. Οταν οι κυβερνώντες είναι απρόσιτοι στον απλό πολίτη, ή όταν ζητήματα που θέτουν οι πολίτες δεν αποτελούν αντικείμενο μελέτης από το πλείστον των κυβερνώντων, καταντάει ανούσια η συνταγματική επιταγή ότι κάθε Ελληνας έχει δικαίωμα να αναφέρεται στις Αρχές. Εχει δικαίωμα να παρασταθεί, να ζητήσει ακρόαση, να θέσει το ζήτημά του και να πάρει μία απάντηση έστω και αρνητική, αλλά πειστική! Και στο πνεύμα της χρηστής διοίκησης! Να γράψει στις αρχές και να τύχει μιας απάντησης, όχι να τον …γράφουν με τη σειρά τους στα παλιά τους υποδήματα. Μήπως κάτι τέτοιες συμπεριφορές, είναι οι αιτίες που οδηγούν στη δημιουργία των διαφόρων “ομάδων πίεσης”, όπως λέγονται και με διάφορους μανδύες κάθε φορά, αλλά συνήθως με υπερβολικές, αθέμιτες η καταχρηστικές τακτικές και σε βάρος άλλων ανυπεράσπιστων πολιτών; Μήπως αυτά τα φαινόμενα ρίχνουν νερό στο μύλο της αθλιότητας; Μήπως κάπου εδώ ευρίσκονται οι αιτίες που όλο και περισσότεροι πολίτες αποστασιοποιούνται επικίνδυνα από τους πολιτικούς, ακόμη και τους άξιους εκπροσώπους του λαού;

Ο μέσος πολίτης βλέπει δυστυχώς στις καθημερινές επαφές του με το λεγόμενο Δημόσιο, ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, μία αδιαφορία για τα ζητήματά του, όσο και αν αυτά είναι δίκαια. Το θλιβερό είναι ότι εισπράττει αυτή την αδιαφορία απ όλα τα επίπεδα της Ιεραρχείας! ” Μα ξέρετε αυτό που λέτε, μπορεί να είναι λογικό, μπορεί να είναι σωστό, μπορεί να ωφελεί τον τόπο, αλλά θέλει νομοθετική ρύθμιση!” Ε, και; μα αυτή δεν είναι η δουλειά σας;” ” Μα, τόσο απλό το θεωρείτε, αγαπητέ μου, να γίνει μία νομοθετική ρύθμιση;” Αν επιμείνεις μπορείς να χάσεις μέρες σε διάφορους διαδρόμους και αν έχεις ιώβια υπομονή και πείσμα, μπορεί και να εξαντλήσεις την ιεραρχεία των λεγομένων υπηρεσιακών παραγόντων. Θα ακούσεις τα ίδια. Αντε με διαφορετικές αποχρώσεις, αλλά σίγουρα τα ίδια και αν επιμένεις, σου λένε “κάντε μία παράσταση στο Υπουργό!”. Είναι δύσκολο ώστόσο και σχεδόν ακατόρθωτο να δεις τον Υπουργό. Στέλνεις γραπτό μήνυμα; Δεν έχεις πιθανότητα να λάβεις απάντηση. Με μία τέτοια τακτική μπορείς τώρα να υποθέσεις ό, τι θέλεις. Βιώσαμε και αυτό το εκπληκτικό στον τόπο μας: Να γίνονται Νόμοι και να πωλούνται!

Μέσα σ αυτές τις συμπληγάδες που κινείται ο ανίσχυρος πολίτης, μέσα σαυτό το κλίμα, βλέπουμε να εκδηλώνονται και οι πλέον περίεργες όσο και εγκληματικές συμπεριφορές. Μόλις πρόσφατα πληροφορηθήκαμε κωμικοτραγικές καταστάσεις, όταν κάποιοι επιτήδειοι τηλεφωνούσαν σε διάφορους κρατικούς λειτουργούς, ακόμη και υψηλόβαθμους, μιμούμενοι συγκεκριμένους συμβούλους του Πρωθυπουργού και ζητούσαν πάσης φύσεως ρουσφέτια. Οι δεχόμενοι τα τηλεφωνήματα, πειθαρχούσαν στις “φιλικές χάρες”.

Εχουμε την εντύπωση ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει καλές προθέσεις, μα το πράγμα είναι φοβερά δύσκολο και προσκρούει σ αυτό που ονομάζουν πολιτικό κόστος. Γιατί δεν λειτουργεί ο θεσμός των ελεγκτών δημόσιας Διοίκησης, πόσους κρατικούς λειτουργούς σε οποιαδήποτε βαθμίθα, έστειλε στο σπίτι τους για παράβαση καθήκοντος;

Ας ξεκινήσει από αυτό το απλό: Να ζητήσει τη βοήθεια του αδιάφθορου συμπολίτη, εκείνου που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να μπει σ αυτές τις διαδικασίες! Να διακυρήξει το αυτονόητο και να πει ότι οι κρατικοί λειτουργοί που πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο, οφείλουν ευπρέπεια και καλή εξυπηρέτηση, όπως κάθε επιχείρηση προς τον πελάτη της από τον οποίο και ζει. Οι απαντήσεις δίνονται τεκμηριωμένες σε πνεύμα καλόπιστο και εποικοδομητικό στα πλαίσια αμοιβαίας πίστης, υποστήριξης και όχι αντιπαλότητας μεταξύ Κράτους και Πολίτη, με τρόπο άμεσο, προφορικά ή γραπτά σε πολύ σύντομο προδιαγραμμένο διάστημα, με απειλή ποινής. Κοινωνική δικαιοσύνη, ίσο δίκαιο και ευκαιρίες για όλους τους Ελληνες, που αποτελεί εξ άλλου βασική επαγγελία όλων των πολιτικών κομμάτων. Κάθε μορφή ασυλίας σε ανίκανους και αδιάφορους λειτουργούς συνιστά προσβολή του Ελληνα φορολογούμενου πολίτη και πρέπει κάποτε να αποκυρηχθεί. Οι ιεραρχικά Προϊστάμενοι έχουν ευθύνη για την δίκαια κατανομή του έργου στους υφιστάμενους με βάση κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας με προδιαγραφές ποιότητας και ποσότητας έργου και λογοδοτούν για αρνητικές πράξεις και παραλήψεις των συνεργατών τους. Δεν μιλάμε για το σύνδρομο που οδήγησε κάποτε στην Κλαυθμώνος με τις συνολικές απολύσεις των κρατικών λειτουργών, όταν αλλάζει η Κυβέρνηση. Οι Ελληνες πληρώνουν το κόστος των κρατικών λειτουργών, από τον κλητήρα μέχρι τον Πρωθυπουργό και περιμένουν από αυτούς να δικαιώσουν το ρόλο και αποστολή τους. Η Ελλάδα θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο των πεπρωμένων της!
ΓΝΑ