FtS37
Η έκδοση του προηγούμενου φύλλου της Εφημερίδας μας είναι γνωστό, ότι επισπεύτηκε λόγω της εορτής του Πάσχα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η ύλη που περιείχε, να μην καλύπτει χρονικά το δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου, παρά μόνο το μήνα Μάρτιο. Τον Απρίλιο όμως είχαμε μία ιστορικής σημασίας επέτειο, την οποία θα ήταν άδικο να αποσιωπήσουμε. Και θα ήταν άδικο, όχι μόνον διότι δεν έχει εορτασθεί ποτέ, δεν έχουν υμνηθεί ή τιμηθεί οι πρωταγωνιστές της, αλλά διότι η συγκεκριμένη επέτειος είναι σχεδόν άγνωστη στον περισσότερο κόσμο, παρά την τεράστεια σημασία που είχε για την πατρίδα μας και το μέλλον της.
6η Απριλίου 1941: Ποιός άραγε θυμάται την επέτειο αυτή; Ποιός -καλύτερα- γνωρίζει τί συνέβη την ημερομηνία αυτή, που ελάχιστες φορές αναφέρθηκε και ποτέ δεν εορτάσθηκε; που ποτέ -ίσως- δεν διδάχθηκε και ποτέ δεν εκστομίσθηκε ούτε ένα λογίδριο γι αυτήν; Κι όμως είναι ένας σταθμός στην Ιστορία της νεώτερης Ελλάδος, ένα γεγονός καταλυτικό για την πορεία της χώρας μας προς την ευημερία, ευημερία οικομική, κοινωνική, πολιτιστική, ηθική. Ενα γεγονός που στάθηκε μοιραίο για την πατρίδα μας, και του οποίου τα καταστρεπτικά αποτελέσματα πληρώνουμε ακόμη και σήμερα και για πολλά -ίσως- χρόνια ακόμη.
6η Απριλίου 1941: Εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα. Ηρωϊκά τα κατορθώματα των Ελλήνων φαντάρων στα οχυρά μας. Ενέργειες απείρου μεγαλείου και ανδρείας από τους φαντάρους μας που άφησαν άναυδο το Γερμανό κατακτητή και ολόκληρη την Ευρώπη. Γεγονότα τα οποία πέρασαν στη λήθη.
Ποιός και πότε μας μίλησε για όλ αυτά; Πότε και πού τίμησαν το Λοχαγό Καραμήτσο και τους φαντάρους του, που πείσθηκαν να εγκαταλείψουν το οχυρό τους, όταν πλέον οι Γερμανοί είχαν φθάσει στην Αθήνα; Ποιός, άραγε, γνωρίζει τον Αλέξανδρο Κορυζή, τον Πρωθυπουργό της περιόδου εκείνης -και πολύ περισσότερο- ποιός γνωρίζει ότι ο άνθρωπος αυτός αυτοκτόνησε την ώρα της εισόδου των Γερμανών στην Αθήνα, γιατί δεν άντεχε να δει τους βάρβαρους κατακτητές να παρελαύνουν στους δρόμους της; Ποιός γνωρίζει, ποιός έχει ακούσει ή διαβάσει ποτέ για τον στρατιώτη ΚΩΝ/ΝΟ ΚΟΥΚΙΔΗ, ο οποίος φρουρούσε την Ελληνική Σημαία στην Ακρόπολη; Ποιός τίμησε και πότε τον στρατιώτη αυτόν, που όταν πήγε το γερμανικό άγημα να κατεβάσει την Ελληνική Σημαία και να υψώσει τη Γερμανική στο ιερώτερο μνημείο του κόσμου , τον Παρθενώνα, υπέστειλε μόνος του τη σημαία μας, για να μην την ακουμπήσουν βέβηλα χέρια, την τύλιξε στο σώμα του και αγκαλιά με το όπλο του έπεσε από την Ακρόπολη, ποτίζοντας με το αίμα του το ιερό αυτό σύμβολό μας; Που είναι η δικαίωση της θυσίας του Ελληνα αυτού; Πότε αναφέρθηκε το γεγονός αυτό, εκτός από το ραδιοφωνικό Γερμανικό σταθμό -και σε απ ευθείας μάλιστα μετάδοση- που είχαν εγκαταστήσει ήδη στην Αθήνα οι Γερμανοί, καθώς και μία Αγγλική εφημερίδα της εποχής, της οποίας δεν ενθυμούμαι το όνομα;
Από μαθητής Γυμνασίου ακόμη, θυμάμαι που άκουγα από πολλούς μεγαλύτερους και περισσότερο διαβασμένους ανθρώπους, ότι δεν είναι αυτή η Ιστορία που μας μαθαίνουν στα σχολεία μας ή τουλάχιστον, όλη η Ιστορία μας. Με τα χρόνια το διαπίστωσα και μόνος μου, μελετώντας και συζητώντας.
Διαστρέβλωση, “σκόπιμα” λάθη και απόκρυψη μεγαλειωδών στιγμών της ιστορικής μας κληρονομιάς. Λίγο – λίγο κάθε φορά. Ακόμη και σήμερα και -οπωσδήποτε- και αύριο, κι ας βαδίζομε πλέον στον 21ο αιώνα, και ας θεωρούμεθα πιο έξυπνοι και με περισσότερες γνώσεις. Εχουμε όμως μικρότερες αντιστάσεις! Το ξέρετε ότι στη μάχη του Μαραθώνα οι πρόγονοί μας πολέμησαν εναντίον των Τούρκων που αποβιβάσθηκαν εκεί; Πώς; Δεν ήταν οι Τούρκοι, αλλά οι Πέρσες; Κι όμως έτσι πληροφορούσε τα παιδιά μας η ιστορία -δεν θυμάμαι ποιας τάξης- του Γυμνασίου. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμη και σήμερα. Οι Ελληνες πολέμησαν με τους Τούρκους στη μάχη του Μαραθώνος!!! Και το Υπουργείο Παιδείας να απαντά: “Μα καλά δεν καταλάβατε ότι πρόκειται περί λάθους;” Και δεν πήγαν στα σπίτια τους αυτοί που έκαναν το “λάθος”. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Είναι αμέτρητα τα λάθη, οι διαστρεβλώσεις, οι αποκρύψεις!
Δεν πρέπει να γνωρίζουμε το πραγματικό παρελθόν μας. Πρέπει να αποκοπούμε απ αυτό. Ετσι θα πορευθούμε πιο εύκολα στο δρόμο που θέλουν κάποιοι να μας οδηγήσουν. Χωρίς ιστορική συνείδηση, χωρίς ιστορική ταυτότητα και φυσικά με τη γλώσσα μας -τη μητέρα όλων των γλωσσών- στη σημερινή της κατάντια, θα είμαστε πλέον εύκολη λεία γι αυτούς που θέλουν να μας εξουσιάσουν. Γιατί θα είμαστε μάζα, συρφετός, ανθρωποειδή.
Οι γνωρίζοντες όμως αγρυπνούν και θωρακίζονται. Κάποτε ήταν λίγοι. Σήμερα έγιναν πολλοί. Αύριοι θα γίνουν ΟΛΟΙ. “Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δέκατρείς” που λέει και το λαϊκό τραγούδι. Γιατί είμαστε Ελληνες! Γιατί γνωρίζουμε το: “τά τ΄εόντα τα τ΄εσσόμενα πρό τ΄εόντα” [γνωρίζοντας τα περασμένα, αντιλαμβανόμαστε τα συμβαίνοντα και αυτά που πρόκειται να συμβούν] (Θεογονία, ΣΤ.38).
Ευθ. Δ. Τζιβάρας