Fts37

Κάθε τόπος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του που συνιστούν την “ταυτότητά” του. Η γεωγραφική του θέση και το φυσικό περιβάλλον αποτελούν το ένα σημαντικό μέρος αυτής της ταυτότητας ενώ το άλλο είναι τα ποικίλα σύνολα κτισμάτων που έφτιαξαν οι άνθρωποι, κάτοικοι ή μη, και οι κοινωνίες.

Ο Σκαμνός έχει την τύχη να περιβάλλεται από επιβλητικά βουνά και από μία φύση αρκετά πλούσια που δεν έχει αλλοιωθεί σημαντικά στο πέρασμα των χρόνων (εκτός από τους πολλούς δρόμους που την απειλούν με υποβάθμιση, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμα, και από κάποιες άλλες ανθρωπογενείς επεμβάσεις, πχ πλήθος πινακίδων οδών, νταμάρια, ή και από φυσικές καταστροφές, όπως λχ καθιζήσεις εδαφών, κατολισθήσεις).

Αντίθετα η αλλοίωση του λεγομένου δομημένου περιβάλλοντος την τελευταία δεκαετία έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις. Το πρόβλημα είναι ότι στο Σκαμνό, όπως δυστυχώς συμβαίνει σε πολλές περιοχές της χώρας, τα νέα εξοχικά σπίτια που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, σχεδόν όλα αντιγράφουν εκείνα που αντικρύζουμε σε περι-αστικές περιοχές και δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με το χωριό το παλιό, αλλά ούυτε φτιάχνουν έστω μία νέα ταυτότητα για το καινούργιο.

Ταυτόχρονα, απομένουν δυστυχώς ελάχιστα από τα παλιά κτίσματα του χωριού, δημόσια και ιδιωτικά, τα οποία δεν αποκλείεται καθόλου σε μία δεκαετία να μετριώνται σε λιγώτερα από τα δάκτυλα του ενός χεριού. Πρώτα-πρώτα αξίζει να προσέξουμε και να διατηρήσουμε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση ό, τι παλιό υπάρχει από δημόσια κτίρια που είναι κυρίως εκκλησίες, με την αποκατάστασή τους όπου χρειάζεται με τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων.

Βέβαια η επισκευή και βελτίωση των παλιών σπιτιών είναι μια δύσκολη υπόθεση, αλλά γι αυτούς που πράγματι αγαπούν τον τόπο τους κι έχουν κάποιες οικονομικές δυνατότητες δεν είναι κάτι ακατόρθωτο. Αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι αρχιτέκτονες και τεχνίτες που θα προσαρμώσουν κάθε νέο κτίσμα στο περιβάλλον, θα χρησιμοποιήσουν υλικά όπως η πέτρα και το ξύλο, με γνώμονα το σεβασμό στο τοπίο και στην παράδοση.

Οι “παλιές πέτρες” δεν είναι απλά κάτι που μας συνδέει με τους προγόνους μας και τα δημιουργήματά τους, αλλά κυρίως η βαθύτερη ανάγκη της ψυχής να δένεται αρμονικά μέσα στο χρόνο μέσω των αισθημάτων και της ομορφιάς με τους συνανθρώπους και τη μητέρα φύση.

Νίκος Αλ. Ζαλαώρας