20140724

ΓΑ

Χωρίς καμία χαρούμενη διάθεση «εορτάζεται» η 40ή επέτειος από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Η βαθιά κρίση και η δυστυχία που πλήττει πολύ μεγάλα στρώματα του λαού, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ψυχικής ευφορίας και ανάτασης. Πριν από 40 χρόνια σφραγίσθηκε το τέλος της τρισκατάρατης δικτατορίας της χούντας των απριλιανών συνταγματαρχών, ένα δράμα, μία περιπέτεια της πατρίδας μας, απότοκο του άλλου μεγάλου δράματος του εμφύλιου σπαραγμού που διαδέχθηκε την κατά τα άλλα περήφανη στάση της πατρίδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με το έπος της Αλβανίας και την τιμημένη Εθνική Αντίσταση. Οι άφρονες δικτάτορες φίμωσαν τους Έλληνες, κατήργησαν την Δημοκρατία και οδήγησαν στο σφαγιασμό της Κύπρου.

Η μεταπολίτευση που ξεκινάει με την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του «Εθνάρχη», όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι μισοί Έλληνες της συντηρητικής παράταξης, σηματοδότησε το νέο μεγάλο βήμα που έσπειρε ικανοποίηση σε όλους τους Έλληνες που βγήκαν από το γύψο του απεχθούς καθεστώτος.

Η μεγάλη αλλαγή, όμως, ήρθε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. Ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, προσεταιριζόμενος τους δυσαρεστημένους αριστερούς, προχώρησε ακόμη περισσότερο από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον ιδρυτή της ΝΔ, της συντηρητικής παράταξης, αποκαθιστώντας σχέσεις ισοτιμίας για όλους τους Έλληνες. Έτσι οι αριστεροί, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης ή και του Εμφυλίου, εξομοιώθηκαν και έπαψαν να λογίζονται ως πολίτες Β’ κατηγορίας. Αυτή ίσως και να ήταν η σημαντικότερη αλλαγή. Από κει και πέρα, όμως, οι εξελίξεις, η πολιτεία της νέα πολιτικής δύναμης, όπως κρίθηκαν και από τα αποτελέσματα, ελάχιστα θετικά εισέφεραν και σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν στη σημερινή κρίση και τη δυστυχία που μαστίζει την πατρίδα.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να πάρουν τη ρεβάνς από το μονοκομματικό κράτος της δεξιάς παράταξης στις δεκαετίες του 50, 60 και 70 μιμήθηκαν τους προκατόχους τους και οδήγησαν σε μία ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους που το γέμισαν με διορισμούς κομματικών φίλων, κατά τα άλλα εντελώς ανίκανων να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός σύγχρονου κράτους. Η διαφθορά στο δημόσιο βίο, όχι μόνον δεν αντιμετωπίσθηκε, αλλά κορυφώθηκε.

Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί, χωρίς να έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης, δεν απαλλάσσονται της ευθύνης, καθώς κινήθηκαν σε ανεδαφικές θέσεις, ενώ με τον τρόπο τους εξέθρεψαν νοσηρές καταστάσεις σε καίριους θεσμούς, συνδικαλισμό, ΜΜΕ, κλπ. Το ίδιο σκηνικό παραμένει και σήμερα στην περίοδο της κρίσης. Οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά έχει μολύνει ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας μας.

Στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποια αξιόπιστη λύση. Μερικοί κάνουν λόγο για μία «νέα Ελλάδα», για μία «νέα Μεταπολίτευση», αλλά η συνολική τους στάση δείχνει ότι παραμένουν αγκιστρωμένοι στο νοσηρό χθες, όμηροι συμφερόντων που δρουν παρασιτικά και σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος και της δύσμοιρης πατρίδας..

Αυτή είναι η αιτία της σημερινής κατάντιας της πατρίδας μας. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και αλώβητο. Η πολυδιάστατη κρίση, πρωτίστως κρίση κοινωνική, κρίση θεσμών, χαρακτηρίζεται από την δραματική έκπτωση σε κανόνες ηθικής, αρχών και αξιών. Αποτελεί όνειδος στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, να βιώνουμε τον εκφυλισμό της δημοκρατίας.

Οι κλασσικοί διαχωρισμοί με όρους «δεξιά» και «αριστερά», έχουν ξεθωριάσει. Αυτό που μετράει σήμερα, είναι η ανιδιοτελής συμπεριφορά και η προσφορά στην πατρίδα και την δοκιμαζόμενη κοινωνία της. Το μεγάλο ζητούμενο παραμένει η παραδειγματική τιμωρία αυτών που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Αυτή είναι η πρώτη, απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσουμε στην επόμενη σελίδα. Όλα τα άλλα που κυκλοφορούν, είναι εκ του πονηρού.