Δύσκολα τα πράγματα ΙΙ
«… 1823. Απρίλιος στοχάζομαι, Άστρος … Πηγαινάμενοι εις την Τριπολιτσά αρχίνησαν ταις ραδιουργίαις, ότι ήθελαν να βάλουν από το μέρος τους εις όλα τα υπουργήματα, πολιτικά και στρατιωτικά, από τους συγγενείς τους. Εκάμαμεν τη συνέλευσιν δια όλην την Ελλάδα, και εκείνοι τα καταμέρισαν εις την συγγένειαν και εις τα κόμματα….»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Απομνημονεύματα
Κι΄ από τα χρόνια της εθνικής μας παλιγγενεσίας στο σήμερα. Επαγγελόμενη τον αμείλικτο πόλεμο κατά της διαφθοράς, την επανίδρυση του κράτους πάνω σε βάσεις αξιοκρατίας, την ικανοποίηση σειράς φιλολαϊκών ρυθμίσεων με την δραστική σπατάλη των κρατικών δαπανών, τον πλήρη διαχωρισμού του κράτους από τα κόμματα, τη συγκρότηση ενός ολιγομελούς κυβερνητικού σχήματος κοκ η σήμερον κυβερνώσα παράταξη κέρδισε την ψήφο σημαντικής και υγιέστατης μερίδας κεντρώων ψηφοφόρων που δεν παγιδεύονται σε κομματικές στρούγκες και δεν συνωστίζονται σε ρουσφετολογικούς διαδρόμους.
Δύο χρόνια μετά την ανάληψη καθηκόντων της νέας διακυβέρνησης, το πλείστον των προεκλογικών υποσχέσεων παραμένει ανεκπλήρωτο. Τα μηνύματα που εκπέμπονται στον μέσο πολίτη από την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, κάθε άλλο παρά πείθουν ότι πορευόμαστε προς την κατεύθυνση που με συντριπτική πλειοψηφία υιοθέτησε και στήριξε ο λαός. Η τρέχουσα επικαιρότητα τροφοδοτείται κάθε τρις και λίγο με αποκαρδιωτικά φαινόμενα. Η ακρίβεια στα καταναλωτικά αγαθά καλπάζει φθάνοντας ή και υπερβαίνοντας τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά επίπεδα σε αντίθεση προς τους μισθούς και τις συντάξεις που μένουν απογοητευτικά καθηλωμένοι. Η ανεργία κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα και απειλεί την κοινωνική συνοχή. Η προκλητικά ανισόρροπη κατανομή του πλούτου που ξεκίνησε από τις τελευταίες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις δεν αντεστράφη, ενώ ελάχιστες οικογένειες αποθησαυρίζουν ασύστολα με νόμιμους ή και αθέμιτες και ανεπίτρεπτες μεθοδεύσεις.
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης παραπαίει εξ αιτίας απαράδεκτων χειρισμών πολλών κυβερνήσεων για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ούτε ο στοιχειώδης εξορθολογισμός δεν εξυφαίνεται. Να πάψουν επί τέλους οι συντάξεις σε νεαρές ηλικίες, να ελεγχθούν οι απειράριθμες περιπτώσεις χαριστικών συντάξεων σε δήθεν αναπήρους κττ. Με τι ηθικό υπόβαθρο θα ζητηθεί από τους ¨Έλληνες εργαζόμενους να προβούν σε πρόσθετες θυσίες παρατείνοντας το χρόνο συνταξιοδότησης, τη στιγμή μάλιστα που το μη μισθολογικό κόστος από ασφαλιστικές εισφορές είναι πολύ υψηλό και πλήττει την ανταγωνιστικότητα (δηλ. σε τελευταία ανάλυση μειώνει τις θέσεις εργασίας) της οικονομίας μας;
Προβληματίζει η μετανάστευση επιχειρήσεων. Επαίρονται κάποιοι για την επενδυτική διείσδυση στις γειτονικές χώρες. Μονοδιάστατη προσέγγιση, όμως, καθώς βλέπουν μόνον τη μία πλευρά του ζητήματος και αγνοούν την αρνητική εκδοχή, την ανθρώπινη δυστυχία των συμπολιτών μας που μένουν άνεργοι και αβοήθητοι. Άλλοι πάλι, πολιτικοί του ευρύτερου πολιτικού φάσματος, κλαυθμυρίζουν και κόπτονται ως μωρές παρθένες για το πρόβλημα, αλλά διόλου δεν βλέπουν την ευθύνη των κυβερνώντων εδώ και πάρα πολλά χρόνια για ανύπαρκτη αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας προς στοχευμένους τομείς (τουρισμός, πληροφορική, νέες τεχνολογίες) σε υποκατάσταση δραστηριοτήτων που ήταν πρόδηλο να μετακινηθούν σε χώρες χαμηλού κόστους εργασίας. Διόλου δεν βλέπουμε, έστω ψήγματα ντροπής και αυτοκριτικής για τον σαθρό, αναποτελεσματικό και εν πολλοίς διαβρωμένο κρατικό μηχανισμό που μένει σταθερά στην ίδια κωματώδη κατάσταση εδώ και τόσες δεκαετίες, που απωθεί κάθε επενδυτική προσπάθεια που θα δημιουργούσε θέσεις εργασίας στη χώρα μας.
Σε έναν διεθνή περίγυρο που κυριαρχείται από τη μονοδιάστατη επιβολή της γραμμής της μόνης υπερδύναμης η οποία στο όνομα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, που ωστόσο αποδεικνύεται έωλος και ατελέσφορη, μία έκρηξη εθνικιστικών και θρησκευτικών ωμοτήτων ογκούται και είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς που μπορεί να οδηγηθεί η ανθρωπότητα. «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι απέναντί μας», φοβερίζει ο Πλανητάρχης. Άντε τώρα να μαντέψει κανείς προς τα πού κινούνται ή τι μπορεί κανείς να περιμένει στα εθνικά μας θέματα. Στο Κυπριακό, τα Ελληνοτουρκικά, το Σκοπιανό. Ιδίως με την νέα ηγεσία της ελληνικής διπλωματίας μας που περιήλθε επ΄ εσχάτων στην μία από τις τρεις ιθύνουσες οικογένειες – τζάκια της πατρίδας μας και που, ως γνωστόν, έχει απολύτως ευθυγραμμιστεί προς τους στόχους και πολιτική του George Bush.
Δύσκολο να αντιπαλέψει κανείς τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις που σαρώνουν το διεθνές σκηνικό. Αν μπορούσαμε τουλάχιστον να χειριστούμε, στο μέτρο που μας επιτρέπεται, τα εσωτερικά μας με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, κάτι θα ήταν κι΄ αυτό.
Τα προβλήματα που ταλάνιζαν την πατρίδα μας λίγο μετά την επανάσταση του ’21, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, με οδύνη καταγράφει, φαίνεται ότι δεν κατέστη δυνατόν να βρουν τη λύση τους.