FtS42

Έχοντας φτάσει ο ..”κόμπος στο χτένι”, έστω και με την πίεση των “κακών” Ευρωπαίων, όπως παραπλανητικά θέλουν να πιστεύουν και διαδίδουν μερικοί, έχοντας αποτύχει να προσεγγίσουμε έστω και μερικούς από τους δείκτες της σύγκλισης του Μάαστριχτ, έχοντας υποχρεωθεί να υποτιμήσουμε το νόμισμά μας, έχοντας εξουθενώσει μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας από την ατέλειωτη λιτότητα που ωστόσο δεν έδωσε τους προσδοκώμενους καρπούς, έχοντας ακόμη μπροστά μας την απειλή να υποστούμε και άλλα δεινά και να απομακρυνθούμε ακόμη περισσότερο από την Ευρώπη, φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας αποφάσισε να δει και να ασχοληθεί με την σκληρή πραγματικότητα του τόπου μας. Φαίνεται ακόμη ότι στο δύσκολο αυτό έργο δεν έχει την οφειλόμενη υποστήριξη από τα λοιπά κόμματα του Κοινοβουλίου που προτιμούν να ψαρεύουν σε θολά νερά. Ακόμη φαίνεται πως στην ίδια λαϊκίστικη συχνότητα κινούνται και αρκετοί παράγοντες της συμπολίτευσης. Αρνούνται να παραδεχθούν τα φοβερά λάθη που διαπράχθηκαν όλο το διάστημα που διέρρευσε από το ξεκίνημα της λεγόμενης αλλαγής.

Χορτάσαμε από συνθήματα και παχιά λόγια. Πλουτίσθηκε ακόμη και το ελληνικό λεξιλόγιο με κούφιους και διφορούμενους όρους. Και ποιός δεν θυμάται τον όρο “κοινωνικοποίηση” που χτύπαγε ωραία στα αυτιά των “αιθεροβαμόνων”, αλλά ωστόσο έστειλε το τόπο από το κακό στο χειρότερο, “ετεροχρονίζοντας” συστηματικά και εις το διηνεκές την ευημερία του ελληνικού λαού; Και ποιός δεν θυμάται τους θριάμβους του 1982, οπόταν φτιάξαμε, όπως έλεγαν, τον πλέον προχωρημένο νόμο για τους συνδικαλιστές. Είχαμε ξεπεράσει, έλεγαν, όλες τις τότε προηγμένες χώρες. Τους κατανικήσαμε! Οι καρποί αυτής της εξέλιξης δεν άργησαν να φανούν. Επιχειρήσεις έκλεισαν, άλλες μεταφέρθηκαν σε άλλες χώρες, εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους και οικογένειες ολόκληρες βυθίστηκαν στην δυστυχία.

Βέβαια εμείς μείναμε με το ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα.

Ένα ιδιόρρυθμο συνδικαλιστικό κίνημα, που κατευθύνεται στον τόπο μας κυρίως από τους διάφορους κομματικούς μηχανισμούς και όχι από το συμφέρον των εργαζομένων που εκπροσωπούν. Μας προέκυψαν σκληροί, “αντεροβγάλτες”, επαγγελματίες συνδικαλιστές που το μόνον που προσπάθησαν να προωθήσουν ήταν η αναστάτωση και η οικονομική καταστροφή, δίνοντας στη χώρα μας την θλιβερή παγκόσμια πρωτιά στις χαμένες ώρες εργασίας από τις διάφορες κινητοποιήσεις. Ακόμη και για τους άνεργους συναδέλφους τους, έδειξαν μειωμένο ενδιαφέρον και ευαισθησία. Δεν βλέπουν την εργασιακή ειρήνη και τη συνδιαλλαγή, παρά μόνο αντάρα, φωτιά και φασαρία. Λες και θα καταλάβουν κάποιο εχθρικό ύψωμα, διακηρύσσουν θούρια ανένδοτου αγώνα και διαρκούς ρήξης με την όποια μορφή εργοδοσίας. Ρίζωσε σαν μία αναπόφευκτη παρασιτική πλην νομιμοποιημένη δραστηριότητα για ανθρώπους αργόσχολους που σε πολλές περιπτώσεις ουδεμία σχέση έχουν με τον πόνο, τα πραγματικά προβλήματα και τις ιδιορρυθμίες των εργαζομένων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Αμοίβονται, σύμφωνα με τον “προχωρημένο” Νόμο, χωρίς να εργάζονται. Διέγραψαν την αρχή που διακύρηξε ο Σαλβατόρ Αλλιέντε, ένας όντως μεγάλος / οραματιστής ηγέτης: “ο συνδικαλιστής πρέπει πρώτα να είναι ο πρώτος και άριστος στο χώρο της δουλειάς του και μετά να επιχειρεί να ασχοληθεί με τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των συναδέλφων του με σύνεση και μέτρο”.

Ωστόσο μέσα από αυτή την “επαγγελματική” ενασχόλησή των, χρησιμοποίησαν τον συνδικαλισμό των εργαζομένων σαν εφαλτήριο για να ικανοποιήσουν προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Έγιναν βουλευτές και αρκετοί από αυτούς Υπουργοί. Τυπικά, άτυπα ανέλαβαν τη συνδιοίκηση μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων και οργανισμών και συνέβαλαν αποφασιστικά στη διασπάθιση τεράστιων οικονομικών πόρων από τον κρατικό προϋπολογισμό δηλ. από την τσέπη του Ελληνικού λαού. Ελάχιστοι από το κυβερνητικό κόμμα εξουσίας δείχνουν να αναλογίζονται τις τεράστιες ευθύνες των και πολλοί λιγότεροι να ασχολούνται στα σοβαρά με την εξεύρεση κάποιας λύσης στο φοβερό οικονομικό έγκλημα σε βάρος του Ελληνικού Λαού.

Η δύναμη που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους αυτές οι πανίσχυρες ομάδες και οι διασυνδέσεις με παράγοντες της εξουσίας είναι στ αλήθεια τρομακτικές. Μόλις πρόσφατα ο Ελληνικός Λαός πληροφορήθηκε ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης της Ολυμπιακής Αεροπορίας χάριν του οποίου δόθηκαν συμπληρωματικά από το ταμείο του Δημοσίου, μόλις το 1994, ζεστά πρόσθετα χρήματα ύψους 700 δις δρχ, δεν οδήγησαν στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Ούτε εξυγίανση είδαμε, ούτε στοιχειωδώς ανεκτές αεροπορικές συγκοινωνίες αποκτήσαμε. Το χειρότερο, δεν μας εξήγησε κανείς πέρα από μισόλογα, τί έγιναν αυτά τα μυθώδη ποσά. Παίζοντας την κολοκυθιά αλληλοκατηγορούνται μεταθέτοντας τις ευθύνες και τα ρίχνουν οι κυβερνητικοί στους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές, οι συνδικαλιστές με τη σειρά τους επιστρέφουν .. το μπαλάκι και ξαναμεταθέτουν τις ευθύνες και λένε :’Ψέματα, τα χρήματα τα τσέπωσαν μερικοί υψηλόβαθμοι, “υμέτεροι”. Κυβερνητικό στέλεχος, ψέλλιζε, δήθεν με δυσαρέσκεια, ότι οι υπόλογοι διαχειριστές δεν θέλησαν ούτε καν να εξηγήσουν πώς εξαφανίστηκαν τα χρήματα και η επιχείρηση πήγε από το κακό στο χειρότερο. Θα περίμενε κανείς να δει αυτούς που κακοδιαχειρίσθηκαν και κατασπατάλησαν τα χρήματα του Ελληνικού Λαού να ευρίσκονται, αν μη τι άλλο, στη φυλακή. Πώς θέλουν αυτοί οι κύριοι κυβερνητικοί να τους πιστέψουμε; Είναι δικαιολογημένη η δυσπιστία του μέσου Έλληνα και αυτό αποτυπώνεται και με τις διάφορες σφυγμομετρήσεις που έρχονται πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας. Πώς να πιστέψουμε ότι κάθε νέα εξυγιαντική απόπειρα δεν θα οδηγήσει και πάλι σε τρομερή αφαίμαξη του δημόσιου ταμείου; Αφού αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί!! Εμείς αυτό το φαινόμενο, το περιγράφουμε στο Σκαμνό απλά και με τη ρήση: “Βάζουν το λύκο, να φυλάξει τα πρόβατα!”

Αυτό το τελευταίο είναι κατά την ταπεινή μας γνώμη, το “φως στο τούνελ”. Ξύπνησε ο Ραγιάς! Δεν πιστεύει πια σε μάγους και προφήτες! Αξιώνει να τον σέβονται τον ίδιο σαν προσωπικότητα, να σέβονται τα χρήματά του, που με τον δικό του τίμιο ιδρώτα εισφέρει στο δημόσιο ταμείο. Αυτή είναι η αλλαγή που φαίνεται ότι συντελείται! Γι αυτή την αλλαγή μιλάμε και σ αυτή προσβλέπουν οι Έλληνες! Άλλη σανίδα σωτηρίας δεν υπάρχει. Οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, δείχνουν πλέον ότι τα 2/3 του εκλογικού σώματος έχει αντιληφθεί το πρόβλημα. Δεν πιστεύει πλέον σε παραμύθια και δεν βλέπει νε έρχεται άλλο μάννα εξ ουρανού. Με υποστήριξη στο δρόμο που σωστά επέλεξε ο σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας ή χωρίς αυτήν, με επίσπευση των εκλογών ή μη, θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα λιγοστέψουν τα πάσης φύσεως τρωκτικά των πόρων της πατρίδας μας.
ΓΝΑ