FtS36
Ένας χρόνος κλείνει μετά το θάνατο του νομπελίστα (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979) Έλληνα ποιητή. Του ποιητή που σε μίζερους καιρούς μας έδωσε το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι δεν χάθηκαν όλα σ αυτό τον τόπο. Κάποιο μερίδιο ομορφιάς περίσσεψε.
“Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ποτέ / Κάτι κατάφερα να σου υποκλέψω” γράφει στην “Οξώπετρα”.
Στην Δεξαμενή, στην Αθήνα θα συναντάμε πάλι τον Ελύτη. Εννοούμε τον χάλκινο ανδριάντα του Ποιητή, έργο του Ακαδημαϊκού και Καθηγητή Γιάννη Παππά που στήθηκε πρόσφατα εκεί, ενώ είχε δημιουργηθεί εδώ και 20 χρόνια. Τα αποκαλυπτήρια εξελίχθηκαν σε Γιορτή για τον Ελύτη καθώς η μπάντα του Δήμου έπαιξε το “Άξιον Εστί..”.
Πλήθος εκδηλώσεων και στη Θεσσαλονίκη, την πολιτιστική για φέτος πρωτεύουσα της Ευρώπης. Την Έκθεση με τον τίτλο “Οδυσσέας Ελύτης: Ο νικήσαντας τον Ίδη” στο παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, είδαν πολλές χιλιάδες άτομα.
” Έτσι γλυκιά, έτσι όμορφη, πώς έγινε η ζωή; Όλο τη βλασφημούν κι όλο αρπάζονται απάνω της οι άνθρωποι. Γαλήνιοι παραμένουν οι τάφοι και ο χρόνος άδηλος. Κλαίω με δάκρυα που γυαλίζουν κάπου αλλού, μακριά, σ΄ένα χώρο κατοικημένο από πλάσματα υπέροχα, που ίπτανται λίγο πιο πάνω από την ίσαλο του θανάτου. Ποιός είμαι; Ποιός υπήρξα;…”. Οδυσσέα Ελύτη, “Τα δημόσια και τα ιδιωτικά”.
Ο μεγάλος Έλληνας ποιητής ευτύχησε να γράψει σπουδαία ποιήματα και ταυτόχρονα να αναγνωρισθεί και να αγαπηθεί από ένα ευρύ κοινό και μάλιστα όσο ακόμη ζούσε. Και όμως η κατάληξη αυτή ήρθε μετά από μία πολύχρονη και οδυνηρή περιπέτεια του Ελύτη με την Ποίηση που δεν υπήρξε από την αρχή εύκολη υπόθεση. Γιαυτό και η μεγάλη περίοδος της σιωπής του από το 1945 έως το 1960 οπότε και επιβεβαιώνει την ποιητική του παρουσία με το “Άξιον Εστί” και το έργο “Έξι και μία τύψεις για τον Ουρανό”. Και πάλι όμως ο ίδιος σημειώνει στο ημερολόγιό του τον Αύγουστο του 1960, ότι τα βιβλία του Ελύτη πούλησαν μόλις 200 αντίτυπα (“Μέρες, Ζ΄” σελ. 251).
Μάθημα για κάθε δημιουργό τα λόγια του ποιητή στις συνεντεύξεις του όταν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ: ” Όλα ήταν δύσκολα, χρειάσθηκε πείσμα για να μην λυγίσω. Δεν με άγγιξε η νεράιδα με το μαγικό ραβδί. Τέσσερα χρόνια έγραφα το “Άξιον Εστί”.
” Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ΄επιστρώσεις διαδοχικές, φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο σ ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε…”
Ο μεγάλος Ποιητής δεν χάθηκε, είναι πάντα κοντά μας και ίσως να ψιθυρίζει “του μικρού βοριά”, ότι “Άξιον Εστί” να ζεις μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να τεμαχίζεις τα όνειρά σου στο προκρούστειο κρεβάτι της μιζέριας. Ψάχνοντας πάντα τις στιγμές ενός “αθέατου Απρίλη”.